Cytat:Porzuć wszelką nadzieję - tyle w temacie.

Cytat:Po śmierci jest ciągłość. Rozpadasz się na czynniki pierwsze, atomy itd., one wracają do obiegu i powstaje z nich coś innego. Taki sens.

legend napisał(a): Co może być niby tym odrębnym bytem, wiedząc, że mamy świat materii, namacalny i faktyczny i znamy jego swoiste odczuwanie przez nas?

Cytat:Jaki jest więc sens naszego świata względem co najmniej jednego innego?

Cytat:Dla mnie osobiście istnienie dwóch światów to zwykłe prostactwo. Dlaczego niby ma istnieć drugi, lepszy? Ten też jest nie najgorszy i już nie zmienimy tego, że w historię mamy wpisane uczestnictwo w nim. 

Cytat:Po co więc jesteśmy w nim, patrząc przez pryzmat istnienia lepszego, czy w ogóle doskonałego?

Cytat:Oczywiście mój fatalistyczny pogląd mówi, że gorszy by nie był, gdyby nie pewna konieczność. Pech chce, aby nie zostało mi dane poznać tej konieczności(?)

Cytat:Właśnie dlatego chciałbym zapytać się innych. Jak wy to widzicie? Od razu zaznaczę też, że nie interesują mnie anioły, demony i takie wytłumaczenia. 

Cytat:Interesuje mnie to swoiste stworzenie punktu w umyśle, gdy ja jako odbiorca mogę pochwycić od was, że chociaż 50 % sensu jest zachowane w niedoskonałym świecie, który cały czas leży pewien stopień niżej, pod doskonałym.

legend napisał(a): Coś w tym kierunku bym preferował. Tyle, że rozłożone ciało to już nie jest taki człowiek do końca. Bardziej bym brnął w coś w stylu - skoro istniałem chwilę, a moje atomy istnieją dalej, to być może mam zakodowane istnienie, ale w przejściu poza materię. Ustosunkowałbyś się do tego?

Bo to co napisałeś to nic innego jak nieśmiertelność, tyle, że jaźń w zasadzie na 100 % nie odczuwa istnienia przez pryzmat atomów ''pocielesnych'', lecz kończy świadomość wraz ze śmiercią ciała (w rozumowaniu medycznym). 

Powstaje pytanie, dlaczego twardy ateista tak szybko uznaje owe atomy za brak człowieka, a ciało poruszające się na nogach uznaje za człowieka ze wszech miar. Przecież co tutaj ma aktywność mózgu, krwi itp. do atomów? Jedno i drugie to materia. Człowiek widzi jaźń, będąc w ciele przez np. 80 lat, a później jej nie widzi, mimo, że to samo ciało istnieje dalej jako atomy, a później jako coś nowego, jak napisałeś. 
To wygląda jakby jaźń A mogła się przekształcać na jaźń B, nie bacząc na to przez jakie pryzmaty jaźń patrzy na bycie.

Ustosunkuj się jeśli możesz. Pogadamy o tym?

Cytat: to być może mam zakodowane istnienie, ale w przejściu poza materię. Ustosunkowałbyś się do tego?

Cytat:Bo to co napisałeś to nic innego jak nieśmiertelność

Cytat:Powstaje pytanie, dlaczego twardy ateista tak szybko uznaje owe atomy za brak człowieka, a ciało poruszające się na nogach uznaje za człowieka ze wszech miar. Przecież co tutaj ma aktywność mózgu, krwi itp. do atomów? Jedno i drugie to materia.

Cytat:Człowiek widzi jaźń, będąc w ciele przez np. 80 lat, a później jej nie widzi, mimo, że to samo ciało istnieje dalej jako atomy, a później jako coś nowego, jak napisałeś. 

Cytat:To wygląda jakby jaźń A mogła się przekształcać na jaźń B, nie bacząc na to przez jakie pryzmaty jaźń patrzy na bycie.

Cytat:ARHIZ:
Może to być coś na zasadzie jonów, które łączą się tworząc sole. Elementy materialne i niematerialne łączą się ze sobą czasowo, zazwyczaj się przyciągają i to w określony sposób. W tym momencie niemarerialność jest oczywiście kwestią niedoskonałego postrzegania [coś jak płaszczaki obserwujące kulę] a taki świat, oglądany z boku, byłby w pełni materialny.

Cytat:A czy musi być jakiś sens? Może to być konsekwencja [hipotetyznych nieodkrytych] praw fizyki

Cytat:Dlatego postawiłem na Sankhję w wersji chemicznej. 

Cytat:legend:
Interesuje mnie to swoiste stworzenie punktu w umyśle, gdy ja jako odbiorca mogę pochwycić od was, że chociaż 50 % sensu jest zachowane w niedoskonałym świecie, który cały czas leży pewien stopień niżej, pod doskonałym.

Cytat:legend:
to być może mam zakodowane istnienie, ale w przejściu poza materię. Ustosunkowałbyś się do tego?

Cytat:Żarłak: (...)
W ogóle nie jak nieśmiertelność.

Cytat:Człowiek nie ma możliwości zobaczenia jaźni.

Cytat:legend:
To wygląda jakby jaźń A mogła się przekształcać na jaźń B, nie bacząc na to przez jakie pryzmaty jaźń patrzy na bycie.

Cytat:Żarłak: To w ogóle tak nie wygląda.

Cytat:Nie bardzo wiem o czym jest ten temat, bo jest sformułowany niewiele mniej bełkotliwie niż wypróżnienia Pelikana. 

legend napisał(a): Jestem trochę ostrożniejszy co do tego, że się nie dowiemy. Co do tego, że nie można się dowiedzieć

Cytat:Brak mózgu i swoistości humanoidalnych nie musi oznaczać śmierci jaźni. Gdyby było przeciwnie rozwiązałaby się kluczowa zagadka świadomości.

legend napisał(a): Bardzo ciekawe, podoba mi się. Zostawię sobie to z tyłu głowy na dwa miesiące, zobaczę czy da się to położyć na półkę. Choć jeśli się da będzie brakować jeszcze jakiegoś innego elemenciku. Ale łączy mi się to w głowie z moją wiedzą w jakiś sposób, także fajne.

Cytat:Brzmi poważnie, ale brak pewności odejmuje całą tą powagę do stanu pierwotnego.

Cytat:Doświadczyłem głębokiej wiedzy nt. świata idei, zastanawia mnie co tworzy konieczność istnienia tymczasowego świata materialnego w którym przebywam.

Cytat:ARHIZ:

To opowiedz o tym elemenciku.

Siabada napisał(a): A kto te prawa natury stworzył? Skąd one się wzięły? Skąd wzięła się materia, na której obowiązują?

legend napisał(a): Mniej więcej chodzi o to, że (jak dla mnie) materia będąca z założenia tym samym co rzeczywistość niematerialna, lecz o innej swoistości kłóci się nieco z platońską wersją niematerialności. Tam całkowicie odłącza się jedno od drugiego, jedynym spoiwem jest to, że i tu i tu można oglądać byt. Różnicę między swoistością materialną, a ponadmaterialną można określić podobnie do różnicy między życiem mrówki (patrząc na nie z pułapu człowieka), a człowieka. Filozofia ta określa życie ziemskie jako okrojone do miriadowego stopnia względem bytowania ponadmaterialnego. Sam Platon określa życie jako marność nad marnościami. Dobre, czy nawet wspaniałe samopoczucie przybliża się do swoistego widzenia rzeczywistości idei, ale droga tych swoistości jest o wiele dłuższa. Podobnie jak z wyrabianiem w sobie fachu. Z początku pasjonat popełnia nawet błędy, mimo, że kocha to zajęcie, z czasem po latach osiąga niejako ''ogarnięcie ogólnej swoistości zachowywania się w rozmaitościach tego fachu'', zostaje niejako ''oświecony w tym fachu'', dokładnie tak. Na podobnej zasadzie działa zgłębianie platońskiego piękna. Wielu szybko myślących filozofów zakańcza drogę analizy jednego z mistrzów filozofii Platona na pułapie przeczytania, lekkiego muśnięcia o swoją swoistendencję* i idą dalej. Jednak ten rodzaj filozofii jest inny. Tam nie odgrywa roli czytanie, tylko czucie. Ale ludzie wiedzą lepiej, dlatego są dla nich lepsi filozofowie. Tyle, że filozofia różne ma imiona jak widać. Dla mnie prawdziwa jest tylko ta, która tyczy się wiedzy uniwersalnej dla wszystkich, platońska zaś jest właśnie taką filozofią - idąc jej szczeblami i poświęceniem człowiek dochodzi do czegoś niejako ponadczasowego, być może nie musiałem na tym słowie używać kursywy. 

Cytat:Owe słowo nie istnieje ogólnie, jego definicja została podana tylko na tym forum

Cytat:Natomiast bardzo podoba mi się twoje podejście, gdybyś dał namiary na rozwinięcie tego pomysłu, ale nie tylko pod kątem chemicznym, ale również filozoficznym to można by było to rozwijać dalej. Obawiam się jednak, że ten elemencik, który ci tak dokładnie rozpisałem będzie zawsze tutaj tym niedosytem. Filozofia ma to do siebie, że zahacza o tą prywatność umysłów. Jedyne co tutaj miałoby sens to rozwijanie swoistości materii względem tego co napisałeś nie bacząc właśnie na te odrębne byty czego bardzo pozytywną konsekwencją może być zahaczenie pośrednie o świat idei, bądź (kto wie) zaprzeczenie jego istnieniu. No ale w to drugie to wiesz, że wątpię *uśmiech*.
Dzięki bardzo.

Cytat:Możesz ją tutaj przytoczyć? Chyba nie spotkałem się z nią podczas zwiedzania forum.