Adam napisał(a):Po drugie był zwolennikiem naiwnego doboru płciowego,zgodnie z którym nie wiedzieć czemu samice mogą sobie pozwolić na przebieranie w partnerach i nie wiedzieć czemu mają takie a nie inne gusta.

Jednak te niekorzystne cechy, co wykazały wspomniane wyżej symulacje komputerowe, są bardziej jak reklama; pochłaniają środki, które mogłyby być przeznaczone na inne, praktyczniejsze cele, lecz pochłaniają tylko pewien relatywnie niewielki odsetek tych środków. Lecz najważniejsze jest, że niekorzystne cechy (lub wydatki na reklamę) pochłaniają taki sam odsetek energii (czy dochodów firmy) osobnika nimi obciążonego, niezależnie od bezwzględnej ilości zasobów energetycznych jakimi dany osobnik dysponuje. Wyższy bądź niższy odsetek byłby nieefektywny, prowadziłby do śmierci osobnika (a firmę do bankructwa).

Osobnik silny i zdrowy lecz chcący zaoszczędzić na „reklamie” niechybnie (!) naraziłby się na miano oszusta. Osobnik chory i słaby ale „reklamujący” się ponad miarę wydatkowałby w ten sposób tak wiele energii, że tego typu gospodarowanie nią doprowadziłoby go do śmierci. A to dlatego, że im słabszy osobnik tym cenniejsza jest dla niego porcja energii. Im słabszy osobnik, tym bardziej dysproporcję między ilością energii posiadaną przez niego a ilością energii posiadaną przez osobnika silniejszego powiększa wydatek danej jednostki energii (np. na „reklamę”. Po wydaniu przez obydwa osobniki takiej samej porcji energii (np. na „reklamę” stosunek zachowanych przez nich zasobów energii staje się dla silniejszego jeszcze korzystniejszy niż był przed tym wydatkiem. Załóżmy, że osobnikowi posiadającemu sto jednostek energii opłaca się przeznaczyć dziesięć z nich na reklamę, pozostawiając sobie pozostałe dziewięćdziesiąt. Jeżeli osobnik posiadający połowę jego energii, czyli pięćdziesiąt jednostek, zdecydowałby się na „reklamę” w cenie połowy kosztów reklamy rywala, czyli za pięć jednostek energii, nadal zachowałby proporcję energetycznego dystansu wobec niego; zachowałby czterdzieści pięć jednostek energii, czyli połowę tego co tamten. Jeżeli jednak, niczym jego konkurent, „zareklamowałby się” za dziesięć jednostek, na przeżycie pozostałoby mu już tylko czterdzieści jednostek, czyli 44% tego, co zachował tamten. Osobnikowi czterokrotnie słabszemu pozostałoby tylko piętnaście jednostek, a więc nie 25% lecz tylko 16,(6)% tego, co jego konkurentowi.

Można się zastanawiać, czy mimo wszystko nie opłaciłoby się przesadzić z reklamą, tracąc trochę w doborze naturalnym ale odbijając to sobie na doborze płciowym (lub odwrotnie, stracić trochę w doborze płciowym, za to zyskując w naturalnym)? Czy mały zysk w klasycznym doborze naturalnym połączony z dużym zyskiem w doborze płciowym nie powinny dać takich samych rezultatów jak średnie zyski w obydwu? Naiwnie można by sądzić, że owszem. Tak jednak nie jest.

Każdą potrzebę danym nakładem środków w tym większym stopniu można zaspokoić im słabiej została do tej pory zaspokojona. Po przejściu pustyni pierwsze 100 ml wody zwiększa szansę przeżycia w dużo większym stopniu niż drugie 100 ml, a każde kolejne jest coraz mniej potrzebne. W sytuacji wyczerpania lub głodu pierwsze 100 dostarczonych kalorii jest cenniejsze niż każde kolejne. Zatem przesuwanie środków przeznaczonych na zaspokojenie jednej potrzeby i zaspokajanie przy ich pomocy innej potrzeby wiązałoby się z tak pełnym zaspokajaniem tej ostatniej, że zaspokajanie to dawało by coraz słabsze rezultaty, a za to z takim zaniedbywaniem tej pierwszej, że zwracanie na nią uwagi dałoby spore efekty. Przeżywalność ma się tak do wpływającego na nią zaspokojenia dwóch potrzeb, jak pole prostokąta do swoich boków. Jeżeli długość obwodu prostokąta, tj. środki na zaspokojenie tych potrzeb, jest stała, wtedy jego pole jest największe, gdy jest on kwadratem, tj. gdy środki te w równym stopniu zaspokajają obie potrzeby.

Potrzeby oczywiście mogą różnić się pod względem „zaspokajalności” określonym nakładem środków, i przeznaczając środki na „najrentowniejszą” z nich, można zwiększać swoje szanse w walce o byt w większym stopniu niż, przeznaczając je na jakąkolwiek inną. Trzeba by więc dojść do wniosku, że w takim wypadku najbardziej opłacałoby się zaspokajać tylko tę „najrentowniejszą” potrzebę. Chyba każdemu wydaje się to absurdalne. Przecież po jakimś czasie ta potrzeba stanie się na tyle zaspokojona, że wysiłki w celu dalszego zaspokajania jej dawać będą mniejsze efekty niż dawałyby, gdyby zostały skierowane na zaspokajanie innych potrzeb. To oczywiste. Kiedy jesteśmy głodni i spragnieni, a spijanie deszczówki z liści jest łatwiejsze niż szukanie jagód, wtedy najpierw napijemy się deszczówki. Jednak kiedy już zaspokoimy swoje pragnienie na tyle, że plątanie się w liściach dawać będzie mniejsze efekty niż szukanie jagód (tj. kolejne porcje wody będą dawały mniejszy efekt niż dałaby pierwsza porcja pożywienia), wtedy zajmiemy się głodem. Istnieje więc taki stosunek nakładów środków przeznaczanych na zaspokajanie każdej z potrzeb, który skutkuje maksymalnymi szansami przeżycia (co prawda w zależności od ilości posiadanych środków stosunek ten jest różny ale zawsze jednoznaczny). Na przykład na szukanie wody i zaspokojenie „krytycznej” potrzeby pragnienia może opłacać się przeznaczać trzy krotnie więcej środków (czasu, energii) niż na polowanie i zaspokajanie głodu. Zaburzanie rzeczonego stosunku przesuwaniem środków przeznaczonych na zaspokojenie jednej potrzeby i zaspokajanie przy ich pomocy innej potrzeby też wiązałoby się z tak pełnym zaspokajaniem tej ostatniej, że zaspokajanie to dawało by coraz słabsze rezultaty, a za to z takim zaniedbywaniem tej pierwszej, że zwracanie na nią uwagi dałoby spore efekty. A więc przesuwanie zainteresowania z jednych potrzeb na drugie wcale nie sprawi, że tyle samo stracimy na zaniedbaniu jednych potrzeb co zyskamy na „dopieszczeniu” innych.

Takimi dwiema „potrzebami” są „reklama” (nie tyle zwiększa ona przeżywalność co ilość potomstwa osobnika, która jest ostatecznym kryterium przystosowawczości) oraz wszystkie inne potrzeby potraktowane zbiorczo. Proporcja tego, co powinno się wydatkować na wabienie partnerki, do tego, co powinno się wydatkować na przeżycie, jest stała. Utrzymywanie takiej proporcji daje równowagę między zaspokajaniem tych dwóch „potrzeb”, która maksymalizuje korzyści płynące z tego zaspokajania. Odejście od niej w którąkolwiek stronę tę równowagę zakłóca.

Może się więc okazać, że również w biznesie reklama nie tylko nie służy informowaniu o produkcie ale nie służy nawet manipulowaniu klientem. Być może firmy chcą tylko pokazać, jak silne są, poprzez zademonstrowanie na jak wielkie wydatki na reklamę bez groźby bankructwa je stać. A jeżeli nie przez reklamy (w których jednak ważna jest jakaś puenta), być może chcą to pokazać poprzez udział w różnego typu akcjach charytatywnych lub sponsorując zawody sportowe.

Wracając jednak ze świata kultury do świata przyrody, należy jeszcze zwrócić uwagę na chytrość omawianego tutaj rozwiązania. Wiemy do jak wielu błędów w ocenie tego, co dobre a co złe, skłonni są potencjalni rodzice, którzy szykują się już na nadchodzącą możliwość decydowania o genomie swoich przyszłych dzieci. Wielu chciałoby odważniejszych dzieci, nie wiedząc, że odwaga i lekkomyślność kodowane się przez te same geny. Wielu chciałoby bardziej kreatywnych, nie zdając sobie sprawy z tego, że kreatywność mija się z systematycznością. Skoro tak trudno jest człowiekowi o ocenę cech korzystnych i niekorzystnych, to jak trudno o tego typu ocenę musiałoby być zwierzęciu.

„Znalazły” one na to inne rozwiązanie. Zauważmy, że omówiony powyżej sposób prezentowania swoich zalet, mimo iż pod pewnymi względami nierozsądny, bo wydatkowana na obsługę upośledzonych narządów energia mogłaby być pożyteczniej wykorzystywana, pozwala skutecznie omijać nieustanny wyścig uczciwych, kłamców i ich wykrywaczy oraz szkody z niego wynikające. Wyścig taki nie tylko sam pochłania zasoby, ale na dodatek w żadnym momencie swojego trwania nie może być zdecydowanie wygrany przez uczciwych, nie pozwalając nigdy korzystać całkowicie bezpiecznie z doboru płciowego. Natomiast ocena dokonywana według kryterium stopnia upośledzenia, czy też w gruncie rzeczy dostępnego dla osobnika stopnia upośledzenia, pozwala na oszacowanie przystosowawczości tego osobnika pod wszystkimi względami, pod jakimi oceniła go już natura. Im na reklamę większym ogonem osobnik może sobie pozwolić, tym nie tylko więcej energii musiał być w stanie zdobyć na skuteczne „użeranie się” z nim, co świadczy zarówno o jego zdrowiu i sile jak i umiejętnościach; ale również w tym większym stopniu każdą przystosowawczą cechę, nawet najbardziej dziwaczną, w tym pochodzącą z nowej mutacji, musiał wykorzystać podczas tego „użerania się” z nim. Ocenianie upośledzenia pozwala docenić tak rzadkie przystosowawcze cechy, że mając ocenić je indywidualnie nie opłacałoby się na nie poświęcać uwagi. Pozwala też trafnie ocenić nowe mutacje, gusta których dotyczące nie zostały jeszcze wyrobione.

Warto zauważyć też, że jeśli możliwe jest dokonanie przez samicę oceny zaradności samca „w boju”, to zarówno dla niej jak i dla niego, korzystniejsze będzie dokonywanie przez nią oceny na podstawie właśnie tego kryterium zamiast zmuszania go do wytwarzania cech upośledzających go.

Na koniec, główny problem tego artykułu, należy podsumować stwierdzeniem, że to nie samicze zachcianki dobierają samcom cechy, podlegając tylko widzimisie swoich autorek, lecz to widzimisię tych autorek będące przyczyną tych zachcianek podlega doborowi z punktu widzenia przystosowawczości samczych cech, w których owe zachcianki celują.

Nierówna inwestycja rodzicielska, dobór płciowy a nawet teoria Zahaviego mają swoje konsekwencje w dziedzinie relacji między osobnikami różnych płci. Niektóre, zwłaszcza pomijane, z nich omówię w kolejnym artykule.

Adam napisał(a):

Jest to teoria A. Zahaviego. Głosi ona, że cechy niekorzystne mogą się wytworzyć w wyniku doboru płciowego, o ile ich niekorzystność jest świadectwem istnienia innych korzystnych cech; przy czym dla bycia przez te pierwsze świadectwem tych ostatnich konstytutywna jest właśnie ich niekorzystność. Zgodnie z tą teorią cechy takie jak ogon pawia czy poroże jelenia właśnie przez swoją niekorzystność świadczą o tym, że samiec będący w stanie sobie na nie pozwolić jest w dobrym zdrowiu, silny, dobrze odżywiony, potrafiący zdobyć zwierzynę –a więc nawet sprytny.....

Adam napisał(a):Na koniec, główny problem tego artykułu, należy podsumować stwierdzeniem, że to nie samicze zachcianki dobierają samcom cechy, podlegając tylko widzimisie swoich autorek, lecz to widzimisię tych autorek będące przyczyną tych zachcianek podlega doborowi z punktu widzenia przystosowawczości samczych cech, w których owe zachcianki celują.

Adam napisał(a):Innymi słowy samce i samice muszą dostosowywać ten handicapiczny komunikat na drodze długiej ewolucji. U pawia jest to ostatecznie ogon, u jelenia poroże.

Adam napisał(a):No a co do drugiej strony medalu, czyli nie krzyżowania się bliskiego, to jest chyba jasne, że to ze względu na częstotliwość ujawniania się mutacji.

Adam napisał(a):Najważniejsze, handicapizm. Jeżeli długie ogony były wcześniej do czegoś potrzebne i podobały się samicom jako zaleta obiektywna,która staje się potem nieobiektywna (reklamujące upośledzenie z którego każdy poczyna rezygnować na tyle na ile mu się to opłaca),to może to być dobre wyjaśnienie.Czy coś takiego miałeś na myśli?

Adam napisał(a):Niektóre, zwłaszcza pomijane, z nich omówię w kolejnym artykule.

Cytat:Na koniec, główny problem tego artykułu, należy podsumować stwierdzeniem, że to nie samicze zachcianki dobierają samcom cechy, podlegając tylko widzimisie swoich autorek, lecz to widzimisię tych autorek będące przyczyną tych zachcianek podlega doborowi z punktu widzenia przystosowawczości samczych cech, w których owe zachcianki celują