[Petrus90]

https://www.gosc.pl/doc/4947491.Kora-ktora-jest  

A tutaj wklejam całość dla większej przejrzystości: 

Ateizm to pozbawiona podstaw wiara w bezpodstawność wiary.

Pewien ksiądz po przeczytaniu Ewangelii zaczął odmawianie „Wierzę w jednego Boga”, ale po pierwszym słowie przypomniało mu się, że tego dnia nie odmawia się wyznania wiary. Brzmiało to więc tak: Wierzę…. O przepraszam, nie wierzę! To znaczy wierzę, ale nie teraz… to znaczy teraz też, ale…

Nie wierzy, ale wierzy – takie zjawisko jest dość powszechne, nawet wśród zdeklarowanych ateistów. Przed tygodniem dała temu wyraz Magdalena Środa, wygłaszając przemówienie na pogrzebie Kory Jackowskiej. „Trudno mówić o Korze, której nie ma, a o której wiem, że wszystko słyszy. Nie żebym wierzyła w jej wieczne życie, ale dlatego, że ta ilość energii, którą w sobie miała i którą była, nie mogła tak po prostu rozproszyć się i zniknąć”.

Trudno nie wierzyć w nic, prawda? Nawet gdy się to bardzo mocno deklaruje. Instynkt wiary jest w człowieku tak silny z prostego powodu: cel tej wiary istnieje. Jesteśmy jak noworodki, które nic jeszcze o świecie nie wiedzą, ale instynktownie przeczuwają, że istnieje dla nich pokarm. Czysty ateizm w przyrodzie nie występuje, niezależnie od tego, jak gorąco będą dowodzić czegoś przeciwnego osoby mające się za ateistów. Nawet ta ich żarliwość temu przeczy. Przeczy temu ich zaangażowanie w projekty społeczne, przeczy nawet dowodzenie, że żadnej siły wyższej nie ma. Gdyby bowiem ktoś był naprawdę szczerze i do końca przekonany, że istniejemy wraz z całym światem jako dzieło przypadku i jesteśmy wynikiem przypadkowego zbiegu okoliczności, i że przychodzimy znikąd i donikąd zmierzamy, to nie obchodziłoby go kompletnie nic. Byłoby mu doskonale wszystko jedno. Nie widziałby najmniejszego powodu, aby walczyć o cokolwiek poza najwygodniejszym spędzeniem tych paru lat, zanim ponownie pogrąży się w nicości.

Że co? Że on walczy o prawdę? A po co? Zresztą: cóż to jest prawda? – że tak zacytuję klasyka. Dla konsekwentnego ateisty nie miałaby żadnej wartości ani prawda, ani jakakolwiek słuszność, ani żadna idea, ani też jakakolwiek publiczna aktywność. Jeśli po tym epizodzie w świecie, który przypadkiem zaistniał i z przypadku funkcjonuje, nie ma nic, to też nic nie ma sensu.

„Trudno mówić o Korze, której nie ma”. No tak, bardzo trudno. To niewyobrażalne, żeby tak piękne zjawisko, tak utalentowane, tak pełne pasji, zdolne do przyjaźni, do miłości – już nie istniało. Niemożliwe, żeby kogoś, kto tak bardzo był, w następnej minucie już zupełnie, całkowicie, doszczętnie nie było. To nie do przyjęcia, że nie słyszy nas ktoś, kto był dla nas tak ważny i kogo darzyliśmy przyjaźnią. Że już zero istnienia, pozamiatane, brak sygnału.
To piękne, że mamy tak wierzących ateistów. Oby kiedyś spotkali Tego, który z miłości stworzył i nas, i Korę, i ich. I oby wtedy powiedzieli: wierzę. Bez „ale”.

[Neuro]

Czysty ateizm w przyrodzie nie występuje, niezależnie od tego, jak gorąco będą dowodzić czegoś przeciwnego osoby mające się za ateistów. Nawet ta ich żarliwość temu przeczy. Przeczy temu ich zaangażowanie w projekty społeczne, przeczy nawet dowodzenie, że żadnej siły wyższej nie ma.

Zależy od definicji ateizmu. Ateiści z reguły (przynajmniej w publicznych dyskusjach) wolą posługiwać się definicją "brak wiary w Boga/bogów". W przeciwieństwie do anty-teizmu, który jest "wiarą w brak Boga/bogów". Zgodnie z taką definicją, mowa jest tutaj bardziej o anty-teistach

[ZaKotem]

„Trudno mówić o Korze, której nie ma”. No tak, bardzo trudno. To niewyobrażalne, żeby tak piękne zjawisko, tak utalentowane, tak pełne pasji, zdolne do przyjaźni, do miłości – już nie istniało. Niemożliwe, żeby kogoś, kto tak bardzo był, w następnej minucie już zupełnie, całkowicie, doszczętnie nie było. To nie do przyjęcia, że nie słyszy nas ktoś, kto był dla nas tak ważny i kogo darzyliśmy przyjaźnią. Że już zero istnienia, pozamiatane, brak sygnału.

No cóż, to pierwsze zdanie obrazuje istotę problemu. Doprawdy, trudno mówić o niebycie, bo język ludzki jest dostosowany do mówienia o czymś, co jest. Do tego fakt, że człowiek nie może sobie wyobrazić, że go nie ma, zapewne jest źródłem wszelkiej wiary w nieśmiertelność duszy - co nie musi mieć nic wspólnego z wiarą w osobowego Boga. Nie wydaje mi się jednak, aby niedostatki mojej wyobraźni lub umysłu miałyby być dowodem na cokolwiek.

Czysty ateizm w przyrodzie nie występuje, niezależnie od tego, jak gorąco będą dowodzić czegoś przeciwnego osoby mające się za ateistów. Nawet ta ich żarliwość temu przeczy. Przeczy temu ich zaangażowanie w projekty społeczne, przeczy nawet dowodzenie, że żadnej siły wyższej nie ma. Gdyby bowiem ktoś był naprawdę szczerze i do końca przekonany, że istniejemy wraz z całym światem jako dzieło przypadku i jesteśmy wynikiem przypadkowego zbiegu okoliczności, i że przychodzimy znikąd i donikąd zmierzamy, to nie obchodziłoby go kompletnie nic. Byłoby mu doskonale wszystko jedno. Nie widziałby najmniejszego powodu, aby walczyć o cokolwiek poza najwygodniejszym spędzeniem tych paru lat, zanim ponownie pogrąży się w nicości

Wielokrotnie czytałem taki argument i w ogóle nie widzę w nim żadnego sensu. A czemu zwierzęta walczą o cokolwiek poza najwygodniejszym sposobem spędzania życia? Człowiek ma instynkt, nie tylko "przetrwania" (zresztą, racjonalnie biorąc, w czym trwanie jest lepsze od unicestwienia?), ale także różne instynkty altruistyczne, które są równie naturalne, jak egoistyczne dążenie do wygody. Po co ktoś miałby z nich rezygnować? Jeśli rzeczywiście "przychodzimy znikąd i donikąd zmierzamy", to właśnie życie powinno nas obchodzić tym bardziej, bo to nie jest tylko jakieś intro do prawdziwego życia, ale wszystko, co mamy.

[freeman]

Czy można jednak cenić coś, czego sens i cel trudno określić ?

[towarzyski.pelikan]

Bardzo mądry wpis. Dotyka całej istoty ateizmu. Jako ateistka, w swoim skrajnym nihilizmie wyznawałam pogląd zwany antynatalizmem. Dążyłam do promowania idei samounicestwienia ludzkości. Dopiero post factum zdałam sobie sprawę, że w to oddanie idei było wyrazem poddania się czemuś większemu niż ja sama. Sam Bóg mnie wepchnął w antynatalizm i ten sam Bóg mnie z niego wypchnął.

[ZaKotem]

Bardzo mądry wpis. Dotyka całej istoty ateizmu. Jako ateistka, w swoim skrajnym nihilizmie wyznawałam pogląd zwany antynatalizmem. Dążyłam do promowania idei samounicestwienia ludzkości. Dopiero post factum zdałam sobie sprawę, że w to oddanie idei było wyrazem poddania się czemuś większemu niż ja sama. Sam Bóg mnie wepchnął w antynatalizm i ten sam Bóg mnie z niego wypchnął.

Oczywiście, z pewnością nikt mniejszy od samego Boga nie byłby godzien tego, aby zajmować się kształtowaniem twoich poglądów. A masz jakiś pomysł, jaką Bóg miał motywację do tego, aby w antynatalizm cię wpychać, a następnie wypychać?

[towarzyski.pelikan]

Droga do świętości wiedzie przez grzech, cierpienie. Ja już byłam u skraju cierpienia, moje życie wisiało na włosku. Namiętnie planowałam swoją własną śmierć. Miałam ułożoną całą playlistę na dzień swojego zgonu. Aż w końcu w mojej głowie zrodził się pomysł, że przecież, ja ja się zabiję, to kto będzie powstrzymywał dziecioróbów przed grzechem prokreacji? Z olbrzymią pasją oddałam się tej społecznej akcji powstrzymania się od prokreacji. To był mój sens życia. Gdyby nie antynatalizm, to by mnie na tym świecie już nie było.

Teraz rozumiem, że w ten sposób Bóg mnie powstrzymał przed samobójstwem.

[Dragula]

Ale gdybys sie zabila tez bys nie prokreowala

[ZaKotem]

Teraz rozumiem, że w ten sposób Bóg mnie powstrzymał przed samobójstwem.

No dobra, rozumiem już motywację Boga, ale wciąż dziwi mnie dobór środka, którym się posłużył. Czemu akurat antynatalizm, a nie jakieś mniej kontrowersyjne hobby, jak duszenie zwierząt, golf czy... coś w tym rodzaju? Czemu nie modlitwa, na Boga? Jeśli już korzysta z możliwości implantowania człowiekowi jakiejś myśli w sytuacji awaryjnej, to czemu by to nie miała być myśl jakoś bardziej zgodna z jego przykazaniami?

[towarzyski.pelikan]

Dragula
Ale gdybys sie zabila tez bys nie prokreowala

Im więcej dzieci ocalonych od życia, tym lepiej. Tak wówczas rozumowałam. Zabijając siebie, ocaliłabym statystycznie pewnie maks 1-2 dzieci, zaś skutecznie propagując antynatalizm tych dzieci ocaliłabym całe tabuny.

ZaKotem
No dobra, rozumiem już motywację Boga, ale wciąż dziwi mnie dobór środka, którym się posłużył. Czemu akurat antynatalizm, a nie jakieś mniej kontrowersyjne hobby, jak duszenie zwierząt, golf czy... coś w tym rodzaju? Czemu nie modlitwa, na Boga? Jeśli już korzysta z możliwości implantowania człowiekowi jakiejś myśli w sytuacji awaryjnej, to czemu by to nie miała być myśl jakoś bardziej zgodna z jego przykazaniami

Ponieważ Bóg podsuwa myśl, która jest dla danej osoby do zaakceptowania. Przecież nihilistki, mizantropki, wojującej antyklerykałki nie skusi, na Boga, modlitwa albo golf. Natomiast taki antynatalizm to już tak. Pasowało to jak ulał do mojej atmosfery psychicznej.

[kmat]

To jest serio?

[Stoik]

To jest serio?

Przynajmniej częściowo. Byłem cichym fanem jej postów na innych forach zanim choroba psychiczna się obudziła.   Choć nie da się wykluczyć, że to tylko trolling, a ja łykam jak pelikan.

[Em61]

Trudno nie wierzyć w nic, prawda? Nawet gdy się to bardzo mocno deklaruje. Instynkt wiary jest w człowieku tak silny z prostego powodu: cel tej wiary istnieje. Jesteśmy jak noworodki, które nic jeszcze o świecie nie wiedzą, ale instynktownie przeczuwają, że istnieje dla nich pokarm. Czysty ateizm w przyrodzie nie występuje, niezależnie od tego, jak gorąco będą dowodzić czegoś przeciwnego osoby mające się za ateistów. Nawet ta ich żarliwość temu przeczy. Przeczy temu ich zaangażowanie w projekty społeczne, przeczy nawet dowodzenie, że żadnej siły wyższej nie ma. Gdyby bowiem ktoś był naprawdę szczerze i do końca przekonany, że istniejemy wraz z całym światem jako dzieło przypadku i jesteśmy wynikiem przypadkowego zbiegu okoliczności, i że przychodzimy znikąd i donikąd zmierzamy, to nie obchodziłoby go kompletnie nic. Byłoby mu doskonale wszystko jedno. Nie widziałby najmniejszego powodu, aby walczyć o cokolwiek poza najwygodniejszym spędzeniem tych paru lat, zanim ponownie pogrąży się w nicości. 

Nie widzę w tym sensu. Żyję bo sprawia mi to radość, więc czy to znaczy że wierzę w radość? Czy to że nie wierzę w istnienie Boga znaczy ze nie wierze w sens w życiu? To całkowicie wykluczające się pojęcia. Mogę sama sobie obrać cele w życiu. To, że ktoś obierze sobie za cel zostanie lekarzem chyba nie znaczy że ktoś kto nie obierze sobie tego celu nie będzie miał nic. Będzie miał inne cele. Może będzie chciał być po prostu szczęśliwy bez zagłębiania się w jakiekolwiek ideologie. Po co łączyć każdy aspekt swojego życia z wyznawaną religią? Przecież to, że ktoś jest za prawicą nie znaczy ze całe życie temu podporządkuje. Moze się tym kierować. A druga osoba nie będzie za żadną stroną bo polityka go nie interesuje. I co to znaczy, że nie ma po co żyć? 

Że co? Że on walczy o prawdę? A po co? Zresztą: cóż to jest prawda? – że tak zacytuję klasyka. Dla konsekwentnego ateisty nie miałaby żadnej wartości ani prawda, ani jakakolwiek słuszność, ani żadna idea, ani też jakakolwiek publiczna aktywność. Jeśli po tym epizodzie w świecie, który przypadkiem zaistniał i z przypadku funkcjonuje, nie ma nic, to też nic nie ma sensu.

wartości, moralność czy prawda nie biorą się z religii. Religia tylko może na nie wpłynąć. 

.