[Dwa Litry Wody]

Pod wpływem filmu Policja Żydowska w gettach z kanału IrytującyHistoryk jakichś czas temu sięgnąłem po „Spowiedź” autorstwa Caleka Perechodnika. Jest to zredagowany już po wojnie pamiętnik żydowskiego policjanta z otwockiego getta. Choć Perchodnik jest wnikliwym obserwatorem otaczającej go rzeczywistości, a że pióro ma lekkie, to i potrafi w sposób ciekawy dla czytelnika przelać ją na papier, to jednak lektura, z racji swojej tematyki i niefikcyjnego charakteru jest dość przygnębiająca. Przeczytać jednak warto, bo znajdziemy tam niezwykle klarowne wyjaśnienie tego, za co próbujący przetrwać okupację Żydzi żywili wobec Polaków urazy. Perechodnik nie wybiela przy tym Żydów, ani nawet siebie – ostatecznie jego wspomnienia są przede wszystkim rachunkiem sumienia człowieka, który praktycznie osobiście zapakował swoją żonę i dwuletnią córkę do wagonu, w którym udały się na ostatnią podróż swojego życia, prosto do Treblinki. I to jest kolejny ważny dla współczesnego czytelnika motyw. Losy rodziny Perechodników unaoczniają bowiem jak mizerny jest poziom sprawczości człowieka rzuconego pod walec historii, o czym na co dzień mało kto pamięta. Czytając „Spowiedź” trudno momentami uciec od skojarzeń z naszą rzeczywistością, która stając się w świetle lektury kopią wydarzeń z przeszłości przestaje jawić się jako wyjątkowa. Takie wrażenie ma się czytając o międzyludzkiej solidarności jaka złączył Polaków i Żydów bezpośrednio po wybuchu wojny – od razu nasuwa się skojarzenie z reakcją polskiego społeczeństwa na uchodźców z Ukrainy, którzy bezpośrednio po wybuchu wojny szukali schronienia w Polsce. Potem przychodzi refleksja na temat tego jak szybko po solidarności z pierwszych dni września 39’ nie zostało śladu i co mogłoby się stać dzisiaj, gdyby okoliczności były mniej sprzyjające… „Spowiedź” pozbawia złudzeń.

[DziadBorowy]

"Człowiek, który znał mowę węży" Andrusa Kivirähka.

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4943043/...-mowe-wezy

Leśny świat Leemeta się rozpada: przyjaciele i sąsiedzi wyprowadzają się do wioski, aby tam wieść nowe życie podporządkowane pracy na roli i obrządkom chrześcijańskim. Porzucają swoje chaty, obyczaje i umiejętności skuszeni smakiem chleba oraz wynalazkami przywiezionymi przez rycerzy zza morza. Leemet wierzy, że odnajdzie pogrążonego w wiecznym śnie Północnego Gada – jedyną istotę zdolną przywrócić dawny porządek.

Ponadczasowa powieść z Estonii o walce „starego” z „nowym”, niełatwym poszukiwaniu własnej tożsamości i zerwanym przymierzu człowieka z przyrodą.

Jest to moje pierwsze spotkanie z estońską literaturą i muszę przyznać, że mnie urzekło. Świetnie napisane, dość nietypowe podejście autora do tematu. Nie jest to ani książka historyczna, ani fantasy. Najbardziej kojarzy mi się z Chołodem Twardocha, chociaż to zupełnie inna literatura, ale to chyba przez dużą dawkę groteski i czarnego humoru.

[geranium]

https://www.biblionetka.pl/art.aspx?id=69701

[Iselin]

Czy już ktoś czytał nowego Sapkowskiego? Staram się ostatnio kupować e-booki, ale robię (niestety) wyjątki i może dla tej książki też zrobię.

[Arrogance]

Ostanią rzeczą, z jaką miałem styczność, był Sezon Burz (w formacie audio) i choć fajne to było, to mam szczerą nadzieję, że w tej nowej książce pieniądz nie śmierdzi.

[Arrogance]

Iselin, naści recenzję: esensja (opublikowana wczoraj).

[Iselin]

Iselin, naści recenzję: esensja (opublikowana wczoraj).

Dzięki. Książka już przeczytana. Całkiem dobra, chociaż akurat te popisy erudycji autora zajmują zbyt dużo miejsca w stosunku do objętości tekstu.

[Kontestator]

Drugi raz przeczytałem książkę "Włam się do mózgu" Radosława Kotarskiego. To bardzo przyjemna lektura, którą czyta się bardzo szybko.

I za każdym razem, gdy po nią sięgam, strasznie mnie denerwuje, że w szkołach w gruncie rzeczy nigdy nie uczy się uczniów tak istotnej rzeczy, jak się uczyć. Jak zapamiętywać. Jakie techniki i narzędzia można wykorzystać, by umilić sobie naukę i poprawić jej skuteczność.

Przecież wydawałoby się, że to powinna być podstawa. Zamiast wprowadzać kolejne dziwne przedmioty, można by przecież wygospodarować kilka godzin, żeby nauczyciel pokazał uczniom, jak zoptymalizować proces nauki.
Żeby nauka nie polegała na tym słynnym zakuć, zdać, zapomnieć - i na czytaniu tego samego tekstu dwieście razy, tylko po to, by wkuć go na pamięć.