To forum używa ciasteczek.
To forum używa ciasteczek do przechowywania informacji o Twoim zalogowaniu jeśli jesteś zarejestrowanym użytkownikiem, albo o ostatniej wizycie jeśli nie jesteś. Ciasteczka są małymi plikami tekstowymi przechowywanymi na Twoim komputerze; ciasteczka ustawiane przez to forum mogą być wykorzystywane wyłącznie przez nie i nie stanowią zagrożenia bezpieczeństwa. Ciasteczka na tym forum śledzą również przeczytane przez Ciebie tematy i kiedy ostatnio je odwiedzałeś/odwiedzałaś. Proszę, potwierdź czy chcesz pozwolić na przechowywanie ciasteczek.

Niezależnie od Twojego wyboru, na Twoim komputerze zostanie ustawione ciasteczko aby nie wyświetlać Ci ponownie tego pytania. Będziesz mógł/mogła zmienić swój wybór w dowolnym momencie używając linka w stopce strony.

Ocena wątku:
  • 0 głosów - średnia: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Ateistka i katolik.
geranium:
Nie wiem, to facet powinien sprawiać, że kobieta staje się delikatna a nie kobieta, żeby facet stawał się męski. Chyba, jak uważasz?
Rozsadziło mi antenę.
Odpowiedz
Rodica napisał(a): bert04:
Cytat:Ciągle szukasz tego braku, kompensacji. Jeżeli facet leci na kobiety, co używają spadochronów jako biustonosty, to sam musi być aseksualny czy co? IMHO naginasz rzeczywistość do teorii, albo szukasz motywów według jednego schematu tylko.
Nie wiem dlaczego porównujesz miseczke F do spadochronów. Po pierwsze są większe biusty, G, H, I spójrz w tabelę rozmiarów. Po drugie jak kobieta ma w obwodzie pod biustem 90 cm w biuście 112 cm, to sorry ale to nie są jakieś monstrualne piersi.

Podkreślenie przez przesadzenie. Jeżeli D oznacza niskie libido to H+ oznaczałoby kompletny jego brak, co nie?

Cytat:Po drugie podałam tylko jedną możliwą przyczynę a nie sxhemat pasujący do wszystkich.  Każdy czlowiek ma inny mózg i inne potrzeby i często  sam nie wie, co nim kieruje, kiedy ulega jakimś upodobaniom. Może to wynikać z przyczyn biologicznych jak i psychologicznych.
No i wreszcie, mężczyźni w swoich teoriach na temat, tego jakie kobiety lubią, często podkreślają, że kobieta powinna być powsciagliwa.  Jeśli ruchaczy kręcą takie kobiety, to wyobraź sobie, że może być na odwrót.  Mężczyżni powżciagliwi mogą bardzo podniecać  kobiety, które mają goracy temperament. Taki facet nie zdradzi, nie będzie się puszczał.

Generalnie zgadzam się z powyższym poza ostatnim zdaniem, tym podkreślonym przeze mnie. Wierność to konglomerat cech, owszem facet z wybujałym ego będzie bardziej skłonny do szukania sobie kolejnych lasek, ale i ciche wody mają swoje ciągoty, może nie będzie aktywnie szukał okazji, ale jak okazja się zdarzy, to tylko od charakteru zależy, czy "inny gorący temperament" go nie pociągnie mocniej.

Cytat:Dlatego katolickie nauki o szacunku do rodziców, można sobie w buty wsadzić. Na szacunek trzeba sobie zasłużyć, dając dobry przyklad swoim życiem.

Wbrew pozorom to od księdza na katechezie słyszałem, że jak kobieta i mężczyzna się żenią, to teraz mają się wzajemnie priorytezować ponad rodziców, i że w swoim domu mają być dla siebie najważniejsi. Jakieś 40 lat temu to było (tak, mam już tyle lat), więc to żadne nowości.

Cytat:
Cytat:Mówisz z teorii czy z praktyki? Bo ja ani nie mogę potwierdzić ani nie znam przypadku, w którym ktoś by stwierdził coś w stylu "po tym wyłomotaniu nareszcie się ocknąłem"...
Zawsze się lubiłam bić, parę razy bylam szyta i miałam wybite palce. I mam niski poziom testosteronu, w dolnej granicy babskiej normy.

Ciekawe, choć nie na temat, było o różnych efektach przemocy fizycznej vs. psychicznej. I "bicie" jest tylko jedną z form agresji. To z testosteronem jest typowe dla mężczyzn, u kobiet są jeszcze progesterony i estrogeny i inne "regulatory". Nie zapominając o oksytocynie, hormonie konkurującycm z testosteronem o regulację zachowania.

Rodica napisał(a): geranium:
Ja jestem uległa. Tylko czemu mam być uległa wobec kogoś, kto nie ma w sobie nic męskiego, wobec jakiegoś mentalnego gwałciciela? Jestem taka jak wszystkie kobiety, facet musi mnie czymś zdominować.

Jeżeli coś ustaliliśmy w tym temacie to chyba to, że nie jesteś taka jak wszystkie inne kobiety. Być może masz wiele cech typowych, ale jeszcze więcej cech indywidualnych. To raz. A dwa, nie myl dominacji z przemocą. Obie mogą być tak fizyczne jak i psychiczne. Tobie akurat facet silny fizycznie kojarzy się pozytywnie z dominacją. Zapewniam Ciebie, że są na tym świecie kobiety, które podziwiają u mężczyzn dominację psychiczną, ale taką bez przemocy, agresji właśnie. Sapioseksualizm to taka wariacja, w której kobiety lecą na "mózgowców", w których męska wiedza podnieca bardziej (równie mocno?) co u innych bicepsy i tricepsy. Każdemu według gustu.

Rodica napisał(a): geranium:
Nie wiem, to facet powinien sprawiać, że kobieta staje się delikatna a nie kobieta, żeby facet stawał się męski. Chyba, jak uważasz?

Czemu jedno i drugie mają być przeciwieństwem? Chyba dobre jest, jak para się nawzajem szanuje i dowartościowuje. Facet, którego kobieta "emaskulizuje" z całych sił też długo z nią nie wytrzyma, choćby poza tym była mięciutka i uległa.
Wszystko ma swój czas
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem
Spoiler!
Koh 3:1-8 (edycje własne)
Odpowiedz
bert04:
Cytat:Podkreślenie przez przesadzenie. Jeżeli D oznacza niskie libido to H+ oznaczałoby kompletny jego brak, co nie?
Może napisz  o jaki obwód w piersiach ci chodzi. Bo kobieta z miseczką A i z obwodem pod biustem 140 tez nie jest sexy.

Cytat:Generalnie zgadzam się z powyższym poza ostatnim zdaniem, tym podkreślonym przeze mnie. Wierność to konglomerat cech, owszem facet z wybujałym ego będzie bardziej skłonny do szukania sobie kolejnych lasek, ale i ciche wody mają swoje ciągoty, może nie będzie aktywnie szukał okazji, ale jak okazja się zdarzy, to tylko od charakteru zależy, czy "inny gorący temperament" go nie pociągnie mocniej.
Pewnie każdy jest inny, ale skryci mężczyżni, bardziej mi się kojarzą z tymi, którzy szukają głębokiego uczucia i nie mają mentalności, jak nie ta to inna.

Cytat:Wbrew pozorom to od księdza na katechezie słyszałem, że jak kobieta i mężczyzna się żenią, to teraz mają się wzajemnie priorytezować ponad rodziców, i że w swoim domu mają być dla siebie najważniejsi. Jakieś 40 lat temu to było (tak, mam już tyle lat), więc to żadne nowości.
Ale jak ludzie biorą ślub z powodu wpadki, bo życie jest świete, to jest przykład na promowanie aspołecznych zachowań, taka rodzina się rozpadnie a rodzice nie będą się priorytezować.

Cytat:Ciekawe, choć nie na temat, było o różnych efektach przemocy fizycznej vs. psychicznej. I "bicie" jest tylko jedną z form agresji. To z testosteronem jest typowe dla mężczyzn, u kobiet są jeszcze progesterony i estrogeny i inne "regulatory". Nie zapominając o oksytocynie, hormonie konkurującycm z testosteronem o regulację zachowania.
Tak, trzeba mieć skłonności do agresji i okrucieństwa. Żeby zostać żołnierzem, trzeba je posiadać, po prostu, to są predyspozycje do wykonywania zawodu, nawet chirurg czy ktoś kto zbiera zwłoki z ulicy musi je posiadać, bo by wysiadł psychicznie.

Cytat:Jeżeli coś ustaliliśmy w tym temacie to chyba to, że nie jesteś taka jak wszystkie inne kobiety
Jestem taka jak inne kobiety, może nie jestem taka jak Polki. Bo zarówno Francuzki jak i Amerykanki mają jaja. Nawet te domatorki, zajmujace się domem, mają bardzo dużo cech indywidualnych.

Cytat:Zapewniam Ciebie, że są na tym świecie kobiety, które podziwiają u mężczyzn dominację psychiczną, ale taką bez przemocy, agresji właśnie. Sapioseksualizm to taka wariacja, w której kobiety lecą na "mózgowców", w których męska wiedza podnieca bardziej (równie mocno?) co u innych bicepsy i tricepsy. Każdemu według gustu
Brzmi to jak narzekania kobiety, że faceci nie lecą na wnętrze.
Ja podziwiam zarowno dominację fizyczną i psychiczną, bez przemocy i agresji. Facet po prostu musi potrafić kontrolować swoja agresję, ale też być do niej zdolny, kiedy jest taka potrzeba. I to mózgowcy na mnie nie lecą, pewnie dlatego, że nie mogą mnie zdominować. Ciekawa jestem, czy te kobiety podziwiające tylko te dominację psychiczną, nie robią tego, po prostu z braku laku.

Cytat:Czemu jedno i drugie mają być przeciwieństwem? Chyba dobre jest, jak para się nawzajem szanuje i dowartościowuje. Facet, którego kobieta "emaskulizuje" z całych sił też długo z nią nie wytrzyma, choćby poza tym była mięciutka i uległa.
W dawnych czasach, facet który nie zdal egzaminu z męstwa, w ogóle nie mógł mieć kobiety, kobieta była nagrodą za zasługi.
Rozsadziło mi antenę.
Odpowiedz
Rodica napisał(a): Może napisz  o jaki obwód w piersiach ci chodzi. Bo kobieta z miseczką A i z obwodem pod biustem 140 tez nie jest sexy.

Wyobraź sobie, że nie chodzę z miarką i nie mierzę obwodów. Fakt, w wyglądzie ważne są nie tylko pojedyncze rozmiary co i proporcje, klasycznie talia 70% biódr. Z obwodem talii 140 to i największe biusty nie pomogą. Choć, jak pisałem to klasyczne proporcje, są i amatorzy na tego typu gabaryty. Ja osobiście nie należę, ale mam w kręgu znajomych paru afro-Niemców. I u nich jakoś partnerki w większości mają takie okrągłe kształty, odbiegające od klasycznych standardów. Nie oceniam tego bo i jak, przyjmuję do wiadomości i tyle. I zapewniam, że żaden z tych facetów nie jest w sytuacji "z braku laku", przynajmniej nie ze względu na wygląd.

Cytat:Pewnie każdy jest inny, ale skryci mężczyżni, bardziej mi się kojarzą z tymi, którzy szukają głębokiego uczucia i nie mają mentalności, jak nie ta to inna.

Hmm... Powiem tak, mężczyzna, któremu trudniej zdobyć kobietę, bardziej też docenia to co ma. Dotyczy to tzw. "skrytych mężczyzn" jak i paru innych typów nie odpowiadającym stereotypowi męskiego womanizera. Nie oznacza to jednak jakiejś całkowitej odporności na zdrady. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach internetów. Czytam na redditach różne historie związków. Są tam też i "cisi" faceci, którzy zdradzali swoje partnerki przez różne społecznościowe portale czy świńskie stronki. Czasem z opłatą, czasem i bez. To nie XIX wiek, gdzie do zdrady trzeba było wychodzić aktywnie z domu i pokazywać swoją prawdziwą twarz (plus muskuły).

Cytat:Ale jak ludzie biorą ślub z powodu wpadki, bo życie jest świete, to jest przykład na promowanie aspołecznych zachowań, taka rodzina się rozpadnie a rodzice nie będą się priorytezować.

Rozpadały się już małżeństwa z wielkiej miłości także. A o trwałych małżeństwach po wpadce się słyszało. Ale przyznaję, że uczucie jest trwalszym fundamentem. Tyle że stałość związku zależy od tylu różnych faktorów, czasem najlepsze chęci nie starczają.

Cytat:Jestem taka jak inne kobiety, może nie jestem taka jak Polki. Bo zarówno Francuzki jak i Amerykanki mają jaja. Nawet te domatorki, zajmujace się domem, mają bardzo dużo cech indywidualnych.

Zapewniam Ciebie, że Polkom też jaja rosną, po prostu pewne procesy cywilizacyjne u nas się później zaczęły, ale za to przebiegają w przyspieszonym tempie.

Cytat:Brzmi to jak narzekania kobiety, że faceci nie lecą na wnętrze.
Ja podziwiam zarowno dominację fizyczną i psychiczną, bez przemocy i agresji. Facet po prostu musi potrafić kontrolować swoja agresję, ale też być do niej zdolny, kiedy jest taka potrzeba. I to mózgowcy na mnie nie lecą, pewnie dlatego, że nie mogą mnie zdominować. Ciekawa jestem, czy te kobiety podziwiające tylko te dominację psychiczną, nie robią tego, po prostu z braku laku.

Z moich obserwacji - nie. Konkretnie najbardziej znany mi przypadek to dziewczyna, która mogła przebierać w facetach ale wybrała takiego, który w czasie studiów opracował aparat usuwający laserowo zaćmę w oku. Patentu za to nie dostał, bo to była część pracy magisterskiej, ale już pracuje nad kolejnymi projektami. A wiedzę ogólną ma taką, że wikipedia wysiada.

Cytat:W dawnych czasach, facet który nie zdal egzaminu z męstwa, w ogóle nie mógł mieć kobiety, kobieta była nagrodą za zasługi.

Dobrze wiesz, że "w dawnych czasach" kobiety też musiały zdawać niejedne egzaminy na kobiecość i wykluczenie było co najmniej równie duże, jeżeli nie większe. Dziewictwo, płodność, posłuszeństwo i tak dalej. Tak więc może powstrzymaj to romantyzowanie przeszłości, bo na końcu dnia może się okazać, że byś sama przez te "egzaminy" nie przeszła.
Wszystko ma swój czas
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem
Spoiler!
Koh 3:1-8 (edycje własne)
Odpowiedz
Rodica napisał(a): geranium:
Nie wiem, to facet powinien sprawiać, że kobieta staje się delikatna a nie kobieta, żeby facet stawał się męski. Chyba, jak uważasz?


Z grubsza sie zgadzam. Chociaż kobieta może  faceta też  bardzo  "odmęskowić".Co to znaczy męski?
Mam taki przykład.  Jadę  z góry wyciągiem  krzesełkowym.  Właściwie  to skocznia narciarska.  Z jednym facetem jadąc  czuję  sie bezpiecznie z innym nie.  Aktualnie  mam lęk wysokości. Może o to chodzi?
O poczucie bezpieczenstwa?
„W okopach nie ma ateistów” – to nie jest argument przeciwko ateizmowi; to argument przeciwko okopom…...
Autor: James Morrow
Odpowiedz
bert04 napisał(a): Wyobraź sobie, że nie chodzę z miarką i nie mierzę obwodów. Fakt, w wyglądzie ważne są nie tylko pojedyncze rozmiary co i proporcje, klasycznie talia 70% biódr. Z obwodem talii 140 to i największe biusty nie pomogą.
Ale nie ma czegoś takiego jak "miseczka F" ani "miseczka D". Rozmiar stanika zawsze składa się z rozmiaru pod biustem i różnicy między rozmiarem a obwodem biustu (czyli miseczki). 65F i 80F to dwa całkiem różne biusty.
- Myślałem, że ty nie znasz lęku.
- Mylisz się. Lęku nie zna tylko głupiec.
- A co robi wojownik, kiedy czuje strach?
- Pokonuje go. To jest w każdej bitwie nasz pierwszy martwy wróg.
Odpowiedz
bert04:
Cytat:Z moich obserwacji - nie. Konkretnie najbardziej znany mi przypadek to dziewczyna, która mogła przebierać w facetach ale wybrała takiego, który w czasie studiów opracował aparat usuwający laserowo zaćmę w oku. Patentu za to nie dostał, bo to była część pracy magisterskiej, ale już pracuje nad kolejnymi projektami. A wiedzę ogólną ma taką, że wikipedia wysiada.
Też poleciałam na inteligencję, tylko okazało się, że żyje z bratem a nie z mężem, nie zdominowal mnie a seksu nie było. Moglabym wkleić dowody jego geniuszu, rozsiane po całej Polsce ale nie będę tego robić. Połączyła nas miłość braterska. Kocham jego mózg ,ale mnie nie podnieca.

Cytat:Z grubsza sie zgadzam. Chociaż kobieta może  faceta też  bardzo  "odmęskowić".Co to znaczy męski?
Mam taki przykład.  Jadę  z góry wyciągiem  krzesełkowym.  Właściwie  to skocznia narciarska.  Z jednym facetem jadąc  czuję  sie bezpiecznie z innym nie.  Aktualnie  mam lęk wysokości. Może o to chodzi?
O poczucie bezpieczenstwa?
Niektórzy goście wysyłają takie złe fluidy, mam wrażenie, że chcą mnie skrzywdzić albo zabic nawet.
Zwłaszcza ze strony inteligentow to odczuwam, żyjących w tym swoim odhumanizowanym, przeintelektualizowanym świecie.
Rozsadziło mi antenę.
Odpowiedz
Może od strony matematyków i informatyków.??

Z tzw humanistami powinno byc chyba inaczej....

To wszystko są jakieś stereotypy. Z tą kolejką to bylo tak. Niby jeden facet był opiekuńczy a drugi nie wykonywał żadnych tego typu gestów a bezpieczniej się czułam właśnie z tym.
Przyklad z dzieckiem. Wchodzimy na szczyt. Dziecko musi być wniesione w nosidełku. Więc mężczyzna jako silniejszy bierze go i próbuje wnosić. Dziecko jednak mocno protestuje i w rezultacie wnosi go matka.
Ciągle o tym myślę.
„W okopach nie ma ateistów” – to nie jest argument przeciwko ateizmowi; to argument przeciwko okopom…...
Autor: James Morrow
Odpowiedz
Iselin napisał(a):
Rodica napisał(a): Nie wiem dlaczego porównujesz miseczke F do spadochronów.
Bo nie zna się na brafittingu Uśmiech

Faktycznie, ta wiedza nie była mi dotychczasowo potrzebna, niemniej nie zmienia to wiele w narracji. Może poza jednym, że to co brałem (?!) za D być może podchodziło pod F. No ale to nie miejsce na przechwałki. Oczko

Rodica napisał(a): Też poleciałam na inteligencję, tylko okazało się, że żyje z bratem a nie z mężem, nie zdominowal mnie a seksu nie było.

Ponieważ ta dziewczyna dosyć otwarcie opowiada o swoim życiu wiem, że akurat na to nie narzeka. Duży uśmiech Duży uśmiech Duży uśmiech

Cytat:Niektórzy goście wysyłają takie złe fluidy, mam wrażenie, że chcą mnie skrzywdzić albo zabic nawet.

Jest coś takiego jak agresja ze słabości. I niepewności. Zwłaszcza, jeżeli dana osoba doznawała przemocy fizycznej i nie potrafiła się bronić. Taka osoba będzie reagować agresywno-obronnie na każde podważenie jego autorytetu, będzie czuć histerię na każdy domniemany atak. Wiem, bo w sobie też to przerabiałem, że łatwo przechodziłem w agresję jeżeli czułem się zagrożony. Trzeba lat, żeby wyrobić sobie na powrót to utracone poczucie pewności i trzeba pracować nad sobą, także fizycznie ale nie tylko, żeby go nie tracić pod byle pozorem. Nawet dziś nie mogę powiedzieć, że jestem na końcu tej drogi, ale wiem ile już jest za mną.
Wszystko ma swój czas
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem
Spoiler!
Koh 3:1-8 (edycje własne)
Odpowiedz
geranium :
Cytat:Może od strony matematyków i informatyków.??

Z tzw humanistami powinno byc chyba inaczej....

To wszystko są jakieś stereotypy. Z tą kolejką to bylo tak. Niby jeden facet był opiekuńczy a drugi nie wykonywał żadnych tego typu gestów a bezpieczniej się czułam właśnie z tym.
Przyklad z dzieckiem. Wchodzimy na szczyt. Dziecko musi być wniesione w nosidełku. Więc mężczyzna jako silniejszy bierze go i próbuje wnosić. Dziecko jednak mocno protestuje i w rezultacie wnosi go matka.
Ciągle o tym myślę.
Humaniści w ogóle mnie nie podniecają. Mój facet musi robić coś brudnego i męskiego.
Być na tyle ograniczony, żeby się za bardzo nie rozwijać, bo lubię jak wszystko każdego dnia jest takie samo, ma być przewidywalny, mało kreatywny, za to pociągac mnie fizycznie i lubić ze mną rozmawiać zamiast popisywać się inteligencją.

Faceci, którzy na przyklad okazują uczucia, za bardzo, opiekuńczość,dużo ględzą w praktyce dają za przeproszeniem dupy.

bert04:
Cytat:Jest coś takiego jak agresja ze słabości. I niepewności. Zwłaszcza, jeżeli dana osoba doznawała przemocy fizycznej i nie potrafiła się bronić. Taka osoba będzie reagować agresywno-obronnie na każde podważenie jego autorytetu, będzie czuć histerię na każdy domniemany atak. Wiem, bo w sobie też to przerabiałem, że łatwo przechodziłem w agresję jeżeli czułem się zagrożony. Trzeba lat, żeby wyrobić sobie na powrót to utracone poczucie pewności i trzeba pracować nad sobą, także fizycznie ale nie tylko, żeby go nie tracić pod byle pozorem. Nawet dziś nie mogę powiedzieć, że jestem na końcu tej drogi, ale wiem ile już jest za mną.
Niby tak, ale byłam za granicą i nigdy nie czulam się w żaden sposób zagrożona, mogłam podziwiać męskość, i wcale nie miałam uczucia, że Ci faceci czują do mnie sympatię. To nie byo skorelowane z tym, jak mnie postrzegają. Byli tacy dowartościowani.
Rozsadziło mi antenę.
Odpowiedz
bert04 napisał(a): Jest coś takiego jak agresja ze słabości. I niepewności. Zwłaszcza, jeżeli dana osoba doznawała przemocy fizycznej i nie potrafiła się bronić. Taka osoba będzie reagować agresywno-obronnie na każde podważenie jego autorytetu, będzie czuć histerię na każdy domniemany atak. Wiem, bo w sobie też to przerabiałem, że łatwo przechodziłem w agresję jeżeli czułem się zagrożony. Trzeba lat, żeby wyrobić sobie na powrót to utracone poczucie pewności i trzeba pracować nad sobą, także fizycznie ale nie tylko, żeby go nie tracić pod byle pozorem. Nawet dziś nie mogę powiedzieć, że jestem na końcu tej drogi, ale wiem ile już jest za mną.

Mam ten sam problem. Zakładam, że obaj mamy mocne osobowości ENFJ. Też nie jestem jeszcze na końcu drogi do rekonwalescencji psychicznej, ale już troszkę za mną jest. Większość moich relacji międzyludzkich niszczyłem, bo zakładałem, że druga osoba jest zła i mnie atakuje, a ja się w "samoobronie wyprzedzającej" broniłem atakami, by "niszczyć zło". Mam straszne problemy z zaufaniem i skupiam się za dużo na złu, będąc strasznie pamiętliwy. Jedyne dobre relacje, jakie mam i które mi pozostały, to relacje z mym przyjacielem, jednym kolegą i z moją rodziną. Z przyjacielem i kolegą mi niezwykle dobrze idzie kontakt, bo obaj rezonują taką czułą łagodnością, że nawet ja nie czuję zagrażającego zła. Rodzina z kolei mnie mocno zna. Zwłaszcza mój brat, który ma podobną osobowość i jest nadzwyczaj inteligentny, zważywszy na to, że od niedawna jest dorosły. W innych relacjach, nawet, gdy miały potencjał, z powodu zaniżonej samooceny i nieufności zaczynałem jakieś nieufne krucjaty i sabotując samego siebie, paliłem mosty, a potem sobie wszystko autonienawistnie i brutalnie wypominałem.
Sam staram się tu siebie naprawiać, starając się budować w sobie zaufanie do ludzi. Zacząłem unikać bodźców, które sprawiają, że "tracę wiarę w ludzkość". Zacząłem chłonąć kontent z bodżcami, które działają na mnie kojąco (np. monologi Michała Pola i pogadanki Tetryków z goal.pl). Kiedyś takim kojącym kontentem był też Peterson, ale już nie jest... Próbuję sobie obudować świat puszkiem i aksamitem. Staram się spędzać czas z kojącymi ludźmi i unikać myślenia o traumach i innych okropieństwach. Jakoś się wszystko powoli poprawia, ale przede mną jeszcze bardziej lata niż miesiące, bo dalej miewam mściwe napady "świętego gniewu" na siebie i na świat cały.
Jakby co, to nigdy nie chciałem zaatakować Ciebie, bercie04, więc mam nadzieję, że jakimś głupim żartem (postanowiłem ograniczyć moją "śmieszkowatość") lub czymś w ten deseń nigdy nieświadomie nie skrzywdziłem. Ponadto nie poczułem się nigdy przez Ciebie skrzywdzony i nie zauważyłem, byś innych krzywdził (ba! widzę, że jesteś mocno i skutecznie pomocny, m.in. wielokrotnie wobec mnie, ale nie tylko wobec mnie), a więc uważam, że robisz świetną robotę na swojej drodze i możesz na nią patrzeć z dumą, gdy zwracasz spojrzenie duchowe do tyłu, ku przeszłości. Godspeed.

EDIT
Uważam, że w mojej rekonwalescencji kluczowa jest tu właśnie kwestia tego, na czym się skupiam, czyli tego, gdzie kieruję światło z latarni mojej uwagi. Stwierdziłem, że socjopaci i inni idioci, którzy mnie krzywdzili, po prostu nie są warci, by się nimi zajmować mymi myślami, skoro świat ma w sobie wielkie pokłady geniuszu, a mój czas na Ziemi jest skończony. Staram się wybierać kierowanie uwagi ku dobru, choć niestety złe myśli są natrętne w domaganiu się mego wejrzenia.
Odpowiedz
Rodica napisał(a): Niby tak, ale byłam za granicą i nigdy nie czulam się w żaden sposób zagrożona, mogłam podziwiać męskość, i wcale nie miałam uczucia, że Ci faceci czują do mnie sympatię. To nie byo skorelowane z tym, jak mnie postrzegają. Byli tacy dowartościowani.

Zdradzę Ci tajemnicę, "za granicą" nie tylko feminizm jest już dalej niż w Polsce, ale też i męska część społeczeństwa bierze udział w tych zmianach. Faceci tu gotują w domu, chodzą z dziećmi do doktora i tak dalej, niezależnie od muskulatury czy nawet odcienia koloru skóry. Nie ma poczucia, że muszą chronić swoją kruchą męskość przed narażeniem na skazę na obrazie, nie muszą ciągle konkurować jak koguty w kurniku. Gdzie tam dylematy polskich facetów dla których kupowanie podpasek lub pieluch do domu naraża na śmieszność i wykluczenie z "klubu prawdziwych facetów".

Mam więc wrażenie, że porównujesz jakiegoś polskiego intelektualistę (lub kilku) do jakiegoś nie-polskiego "kulturysty" (lub kilku). To już nawet nie porównywanie jabłek z gruszkami, ale jabłek z kokosami, podwójnie różna kategoria.

Cytat:Humaniści w ogóle mnie nie podniecają. Mój facet musi robić coś brudnego i męskiego.
Być na tyle ograniczony, żeby się za bardzo nie rozwijać, bo lubię jak wszystko każdego dnia jest takie samo, ma być przewidywalny, mało kreatywny, za to pociągac mnie fizycznie i lubić ze mną rozmawiać zamiast popisywać się inteligencją.

Faceci, którzy na przyklad okazują uczucia, za bardzo, opiekuńczość,dużo ględzą w praktyce dają za przeproszeniem dupy.

Sorry, ale niezła mizandria przez Ciebie przemawia. Gdyby facet rzucał podobnymi tekstami na temat kobiet, nawet anty-feministki by go zagryzły. Jedyne, co Ciebie różni od faceta, dla którego kobieta powinna być "cycata, dupiata, ruchata i głupiata" jest chromosom X zamiast Y na odpowiednim miejscu.
Wszystko ma swój czas
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem
Spoiler!
Koh 3:1-8 (edycje własne)
Odpowiedz
Mustafa Mond napisał(a): Sam staram się tu siebie naprawiać, starając się budować w sobie zaufanie do ludzi. Zacząłem unikać bodźców, które sprawiają, że "tracę wiarę w ludzkość". Zacząłem chłonąć kontent z bodżcami, które działają na mnie kojąco (np. monologi Michała Pola i pogadanki Tetryków z goal.pl). Kiedyś takim kojącym kontentem był też Peterson, ale już nie jest... Próbuję sobie obudować świat puszkiem i aksamitem. Staram się spędzać czas z kojącymi ludźmi i unikać myślenia o traumach i innych okropieństwach. Jakoś się wszystko powoli poprawia, ale przede mną jeszcze bardziej lata niż miesiące, bo dalej miewam mściwe napady "świętego gniewu" na siebie i na świat cały.


Mustafa Mond a czy spotkałeś się z czymś takim jak "wwo - wysoka wrażliwość"? Mi te informacje na temat wwo pomogły w zrozumieniu niektórych swoich problemów, może masz podobnie? 

Co rozgrywa się w mózgu osoby wysoko wrażliwej?
Odpowiedz
Mustafa Mond napisał(a): Mam ten sam problem. Zakładam, że obaj mamy mocne osobowości ENFJ. Też nie jestem jeszcze na końcu drogi do rekonwalescencji psychicznej, ale już troszkę za mną jest. Większość moich relacji międzyludzkich niszczyłem, bo zakładałem, że druga osoba jest zła i mnie atakuje, a ja się w "samoobronie wyprzedzającej" broniłem atakami, by "niszczyć zło".

Ja poszedłem trochę inną drogą. Ponieważ w szkole zbyt często byłem zdradzany w różny sposób przez kolegów i domniemanych przyjaciół po prostu nie zawiązywałem przyjaźni. Nic co by wychodziło poza relacje czysto koleżeńskie, czy to na studiach, czy to w pracy. Gdybym był gejem to pewnie by to była większa tragedia ale o dziwo dużo szybciej "przemogłem się" jeżeli chodzi o relacje damsko męskie. Wręcz łatwiej mi było zawiązywać znajomości z kobietami. Ale co do innych facetów to zakorzeniła się jakaś gruntowna nieufność, jakieś wyobcowanie i poczucie ciągłego zagrożenia. Dopiero od bardzo niedawna mogę powiedzieć, że i przez to przeszedłem, ba, moje socjalne kręgi ekspandują eksponencjalnie od niedługiego czasu.

Cytat:Mam straszne problemy z zaufaniem i skupiam się za dużo na złu, będąc strasznie pamiętliwy. Jedyne dobre relacje, jakie mam i które mi pozostały, to relacje z mym przyjacielem, jednym kolegą i z moją rodziną.

To do niedawna byłem ja, tyle że bez przyjaciela i kolegi.

Cytat:(...) W innych relacjach, nawet, gdy miały potencjał, z powodu zaniżonej samooceny i nieufności zaczynałem jakieś nieufne krucjaty i sabotując samego siebie, paliłem mosty, a potem sobie wszystko autonienawistnie i brutalnie wypominałem.

U mnie emigracja odbiła się dosyć mocnym piętnem, chodziłem wtedy do liceum i nie potrafiłem sobie poradzić z tym, że teraz zostawiam to za sobą. Więc mimo okresowych powrotów do kraju odciąłem się od wszystkiego i wszystkich, spaliłem mosty że tak powiem. A szkoda, była fajna klasa, no ale już nie była "moja". Potem w Niemczech doszły tutejsze warunki i relacje i skończyło się. A potem nie dopuszczałem, żeby mosty w ogóle powstawały.

Cytat:Sam staram się tu siebie naprawiać, starając się budować w sobie zaufanie do ludzi. Zacząłem unikać bodźców, które sprawiają, że "tracę wiarę w ludzkość". Zacząłem chłonąć kontent z bodżcami, które działają na mnie kojąco (np. monologi Michała Pola i pogadanki Tetryków z goal.pl). Kiedyś takim kojącym kontentem był też Peterson, ale już nie jest... Próbuję sobie obudować świat puszkiem i aksamitem. Staram się spędzać czas z kojącymi ludźmi i unikać myślenia o traumach i innych okropieństwach. Jakoś się wszystko powoli poprawia, ale przede mną jeszcze bardziej lata niż miesiące, bo dalej miewam mściwe napady "świętego gniewu" na siebie i na świat cały.

Swiat, także ten wewnętrzny, musi osiągnąć stan pewnej równowagi. Aksamit jest dobry, ale świat nie składa się z samego aksamitu i puchu, ma też kolce i kanty. Z drugiej strony nie można też na raz wszystkimi aspektami się zajmować. U mnie znajomości z kobietami - platoniczne, żeby było jasne - dużo pomagały w czasie, jak nie potrafiłem zawiązywać relacji przyjacielskich z facetami. Tam nie było tej nieufności, tego poczucia zagrożenia i obawy o jakiś cios w plecy przy najbliższej nadarzającej się okazji. A że przy okazji jedna z tych znajomości przeszła w fazę nieplatoniczną, to tym lepiej. A tak poza tym trzeba dużo akceptacji siebie samego i własnych słabości, żeby zacząć wytwarzać tę wewnętrzną siłę potrzebną w relacjach międzyludzkich.

Cytat:Jakby co, to nigdy nie chciałem zaatakować Ciebie, bercie04, więc mam nadzieję, że jakimś głupim żartem (postanowiłem ograniczyć moją "śmieszkowatość") lub czymś w ten deseń nigdy nieświadomie nie skrzywdziłem. Ponadto nie poczułem się nigdy przez Ciebie skrzywdzony i nie zauważyłem, byś innych krzywdził (ba! widzę, że jesteś mocno i skutecznie pomocny, m.in. wielokrotnie wobec mnie, ale nie tylko wobec mnie), a więc uważam, że robisz świetną robotę na swojej drodze i możesz na nią patrzeć z dumą, gdy zwracasz spojrzenie duchowe do tyłu, ku przeszłości. Godspeed.

Nie wiem, po co ta apologetyka. Możesz wychodzić z założenia, że jeżeli potrafię o tym mówić, to już temat przerobiłem. A jeżeli gdzieś mnie atakowałeś, chcący lub niechcący, to nie zauważyłem tego. Za komplementy dziękuję, choć muszę przyznać, że w internetach to mmi lepiej wychodzi. Wielką zaletą jest to, jeżeli nie trzeba reagować natychmiastowo na jakiś tekst, ale ma się czas na ułożenie myśli. W realu to jest dużo trudniej, dużo łatwiej o kontratak czy agresję z powodu jakiegoś triggera. Inaczej pisząc, to co widzisz z mojej strony to trochę "lepsza wersja" mojej osoby, niż ta IRL.

Cytat:EDIT
Uważam, że w mojej rekonwalescencji kluczowa jest tu właśnie kwestia tego, na czym się skupiam, czyli tego, gdzie kieruję światło z latarni mojej uwagi. Stwierdziłem, że socjopaci i inni idioci, którzy mnie krzywdzili, po prostu nie są warci, by się nimi zajmować mymi myślami, skoro świat ma w sobie wielkie pokłady geniuszu, a mój czas na Ziemi jest skończony. Staram się wybierać kierowanie uwagi ku dobru, choć niestety złe myśli są natrętne w domaganiu się mego wejrzenia.

Dojrzejesz kiedyś, żeby i na tę stronę swojej osobowości spojrzeć, jestem tego pewien. Ja już piąty krzyżyk od dołu widzę a ciągle rozwijam osobowość, a ciągle coś zmieniam w swoim niby to stabilnym i ustatkowanym życiu. Są jakieś rośliny, chyba bambusy, które dojrzewają przez lata pod ziemią zanim wybiją, tak się ostatnio czuję. Jeżeli mogę coś doradzić, to ta jedna rzecz, żebyś skupił się na tym etapie, na którym teraz jesteś, starał się go przepracować w najlepszy sposób. Goniąc czas możesz tylko stracić.



PS: Jeżeli mogę tu polecić jakąś książkę, to "Momo" Michaela Ende. Niby lektura dziecięca, ale wspaniała metafora tak na temat przemijania czasu, jak i na temat metody Beppo, zamiatacza ulicy. Beppo nigdy przy początku pracy nie patrzył na całą ulicę, nie zastanawiał się, jak szybko ją zamiecie i ile mu to zajmie. Beppo zawsze zaczynał od jednego końca i koncentrował się na pierwszym zamieceniu. Potem na kolejnym. I kolejnym. Starając się zawsze zamieść porządnie. I tak, krok po kroku posuwał się naprzód. Tylko po to, żeby w pewnym momencie znaleźć się na drugim końcu ulicy.
Wszystko ma swój czas
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem
Spoiler!
Koh 3:1-8 (edycje własne)
Odpowiedz
Rodica, spotkałem w życiu kilka kobiet które sądziły, że jestem zbytnim intelektualistą, bo czytam książki i oglądam filmy. Mam nadzieję, że nie należysz do tej kategorii kobiet które uważają, że mężczyzna powinien tylko ćwiczyć na siłowni i nie robić nic innego, a jeśli chociaż raz wziął książkę do ręki to od razu go to dyskwalifikuje?

Czy tylko mężczyźni wchodzą u ciebie w rachubę? Może powinnaś zacząć rozglądać się za kobietami, jeśli tylko czujesz do nich pociąg?
"Im twardszy świat, tym większy honor."
 Steven Erikson
Odpowiedz
Hill napisał(a):
Mustafa Mond napisał(a): Sam staram się tu siebie naprawiać, starając się budować w sobie zaufanie do ludzi. Zacząłem unikać bodźców, które sprawiają, że "tracę wiarę w ludzkość". Zacząłem chłonąć kontent z bodżcami, które działają na mnie kojąco (np. monologi Michała Pola i pogadanki Tetryków z goal.pl). Kiedyś takim kojącym kontentem był też Peterson, ale już nie jest... Próbuję sobie obudować świat puszkiem i aksamitem. Staram się spędzać czas z kojącymi ludźmi i unikać myślenia o traumach i innych okropieństwach. Jakoś się wszystko powoli poprawia, ale przede mną jeszcze bardziej lata niż miesiące, bo dalej miewam mściwe napady "świętego gniewu" na siebie i na świat cały.


Mustafa Mond a czy spotkałeś się z czymś takim jak "wwo - wysoka wrażliwość"? Mi te informacje na temat wwo pomogły w zrozumieniu niektórych swoich problemów, może masz podobnie? 

Co rozgrywa się w mózgu osoby wysoko wrażliwej?

Tak, spotkałem się z tym. Myślę, że mam coś takiego. Kiedyś o tym czytałem.
Musimy dawać radę, mimo wysokiej wrażliwości, ale, co miłe, wysoka wrażliwość daje też umiejętności, a nie tylko problemy. Coś za coś. Tak działa przyroda. Ale damy radę. Uśmiech

bert04 napisał(a):
Mustafa Mond napisał(a): Mam ten sam problem. Zakładam, że obaj mamy mocne osobowości ENFJ. Też nie jestem jeszcze na końcu drogi do rekonwalescencji psychicznej, ale już troszkę za mną jest. Większość moich relacji międzyludzkich niszczyłem, bo zakładałem, że druga osoba jest zła i mnie atakuje, a ja się w "samoobronie wyprzedzającej" broniłem atakami, by "niszczyć zło".

Ja poszedłem trochę inną drogą. Ponieważ w szkole zbyt często byłem zdradzany w różny sposób przez kolegów i domniemanych przyjaciół po prostu nie zawiązywałem przyjaźni. Nic co by wychodziło poza relacje czysto koleżeńskie, czy to na studiach, czy to w pracy. Gdybym był gejem to pewnie by to była większa tragedia ale o dziwo dużo szybciej "przemogłem się" jeżeli chodzi o relacje damsko męskie. Wręcz łatwiej mi było zawiązywać znajomości z kobietami. Ale co do innych facetów to zakorzeniła się jakaś gruntowna nieufność, jakieś wyobcowanie i poczucie ciągłego zagrożenia. Dopiero od bardzo niedawna mogę powiedzieć, że i przez to przeszedłem, ba, moje socjalne kręgi ekspandują eksponencjalnie od niedługiego czasu.
Och, ja tak samo mniej ufam mężczyznom, bo to oni najwięcej krzywdy w życiu mi zrobili. Kobiety parę razy jakąś przemoc psychiczną wobec mnie stosowały, ale faceci mnie prawie zabili (głównie poprzez bliskość samobójstwa, ale raz nawet fizycznie). No i... niestety też zawsze ciągnęło mnie romantycznie i przyjacielsko ku facetom, a więc mam w sobie bój wewnętrzny między potrzebą bliskości a mocną nieufnością, przez co nie jestem w stanie choćby uformować żadnego związku (jestem dalej zbyt nieufny, by długofalowo kogoś tak blisko dopuścić), a przyjaźń potrafię klecić tylko z rzadkimi osobami, które działają na mnie akurat szczególnie kojąco. Z tego powodu mój jedyny związek był z facetem będącym transem FtM przed hormonami i operacjami. To była chyba jakaś próba pogodzenia pragnienia bycia z facetem (z męskim umysłem) i ucieczki od męskiej manifestacji cielesnej, która podskórnie działa na mnie stresująco, a także wzbudza bojową, konfliktową agresję. Oczywiście ten związek rozpadł się m.in. przez moją nieufność.
[Obrazek: FOyU26tXoAk7xCS.jpg]


bert04 napisał(a):
Mustafa Mond napisał(a): Mam straszne problemy z zaufaniem i skupiam się za dużo na złu, będąc strasznie pamiętliwy. Jedyne dobre relacje, jakie mam i które mi pozostały, to relacje z mym przyjacielem, jednym kolegą i z moją rodziną.

To do niedawna byłem ja, tyle że bez przyjaciela i kolegi.
Może niewystarczająco doceniam mego przyjaciela i kolegę. Są bardzo specyficzni. Bardzo introwertyczni i niezorganizowani życiowo. Nawiązując do MBTI, przyjaciel to INFP a kolega to INTP pewnie. Jak kolega mi wysyła skrinszoty i filmiki zrobione podczas grania w gry strategiczne od Paradoxa, jakoś nie potrafię mu nie ufać. Nawet się boją zagadywać do kobiet. Obaj są jak zajączki. Raz kolega szedł na basen uniwersytecki i bezsensownie rzuciłem do niego tekst "umyj się, skoro uniwerek funduje", a on nic nie powiedział oprócz takiego lekko przygaszonego "okej", a ja potem miałem wyrzuty sumienia, bo się skapowałem, że mógł to zrozumieć jako insynuowanie mu brudu lub śmierdzenia. Aaaach, i jak mam się kogoś takiego obawiać? Tylko się rozczulam. Nie można się bać zajączków.
Obaj nigdy się na mnie nie wkurzyli i mnie nie zaatakowali. W szkołach spędziłem z nimi dużo czasu i czułem ich łagodność na żywo. Na szczęście nie jestem dla nich jakoś toksyczny, tylko widzę, że im ogółem pomagam. Nie robię przy nich nigdy seansów nienawiści.
Dla rozwiania wątpliwości - obaj są hetero. Czuję to. Mówili to. Tak żyją. Na szczęście ja też to wyczuwam i pewnie przez to się w żadnym z nich beznadziejnie nie zauroczyłem.

bert04 napisał(a):
Mustafa Mond napisał(a): Sam staram się tu siebie naprawiać, starając się budować w sobie zaufanie do ludzi. Zacząłem unikać bodźców, które sprawiają, że "tracę wiarę w ludzkość". Zacząłem chłonąć kontent z bodżcami, które działają na mnie kojąco (np. monologi Michała Pola i pogadanki Tetryków z goal.pl). Kiedyś takim kojącym kontentem był też Peterson, ale już nie jest... Próbuję sobie obudować świat puszkiem i aksamitem. Staram się spędzać czas z kojącymi ludźmi i unikać myślenia o traumach i innych okropieństwach. Jakoś się wszystko powoli poprawia, ale przede mną jeszcze bardziej lata niż miesiące, bo dalej miewam mściwe napady "świętego gniewu" na siebie i na świat cały.

Swiat, także ten wewnętrzny, musi osiągnąć stan pewnej równowagi. Aksamit jest dobry, ale świat nie składa się z samego aksamitu i puchu, ma też kolce i kanty. Z drugiej strony nie można też na raz wszystkimi aspektami się zajmować. U mnie znajomości z kobietami - platoniczne, żeby było jasne - dużo pomagały w czasie, jak nie potrafiłem zawiązywać relacji przyjacielskich z facetami. Tam nie było tej nieufności, tego poczucia zagrożenia i obawy o jakiś cios w plecy przy najbliższej nadarzającej się okazji. A że przy okazji jedna z tych znajomości przeszła w fazę nieplatoniczną, to tym lepiej. A tak poza tym trzeba dużo akceptacji siebie samego i własnych słabości, żeby zacząć wytwarzać tę wewnętrzną siłę potrzebną w relacjach międzyludzkich.
Racja. Tak. Życie to nie tylko aksamit. Trochę niepełnie przedstawiłem moją taktykę. Ja chcę widzieć świat takim, jakim jest, bo prawda nas wyzwoli. Nie chcę żyć w majakach, tylko szukać właściwych odpowiedzi na najważniejsze pytania. Zamknięcie się jedynie w aksamicie byłoby ucieczką od życia, a długofalowo po prostu niemoralne, bo czym topienie się w puszku różni się od narkotycznego eskapizmu?
Jednakże teraz mój ogląd na świat jest dalej nie do końca właściwy przez moje złe przeżycia. Jest zbyt negatywny. Zatem potrzebuję odpowiedniej dawki aksamitu, która zneutralizuje zły wpływ moich traum i duchowych boleści, żebym widział świat takim, jakim jest. Sam sobie muszę odmierzyć odpowiednią dawkę, by umieścić moją duszę w punkcie równowagi lub jak ten punkt nazywam w swych rozważaniach - "ekwilibrium". Już polskim Cioranem nie jestem, ale jest jeszcze sporo do zrobienia w moich duchu.

bert04 napisał(a):
Mustafa Mond napisał(a): Jakby co, to nigdy nie chciałem zaatakować Ciebie, bercie04, więc mam nadzieję, że jakimś głupim żartem (postanowiłem ograniczyć moją "śmieszkowatość") lub czymś w ten deseń nigdy nieświadomie nie skrzywdziłem. Ponadto nie poczułem się nigdy przez Ciebie skrzywdzony i nie zauważyłem, byś innych krzywdził (ba! widzę, że jesteś mocno i skutecznie pomocny, m.in. wielokrotnie wobec mnie, ale nie tylko wobec mnie), a więc uważam, że robisz świetną robotę na swojej drodze i możesz na nią patrzeć z dumą, gdy zwracasz spojrzenie duchowe do tyłu, ku przeszłości. Godspeed.

Nie wiem, po co ta apologetyka. Możesz wychodzić z założenia, że jeżeli potrafię o tym mówić, to już temat przerobiłem. A jeżeli gdzieś mnie atakowałeś, chcący lub niechcący, to nie zauważyłem tego. Za komplementy dziękuję, choć muszę przyznać, że w internetach to mmi lepiej wychodzi. Wielką zaletą jest to, jeżeli nie trzeba reagować natychmiastowo na jakiś tekst, ale ma się czas na ułożenie myśli. W realu to jest dużo trudniej, dużo łatwiej o kontratak czy agresję z powodu jakiegoś triggera. Inaczej pisząc, to co widzisz z mojej strony to trochę "lepsza wersja" mojej osoby, niż ta IRL.

Och. Jesteś zbyt skromny. Język Nasze impulsywne reakcje są poboczne. Liczy się ogólny kurs. Ogólny rozrachunek.
W sumie... ja większym chamem jestem przez neta niż na żywo. Bez porównania. Ja, jak piszę w necie, to się niezbyt zastanawiam, tylko szybko trzaskam posty. Poza tym, gdy widzę kogoś na żywo lub gdy chociaż słyszę czyjś głos, mam większe opory przed atakowaniem, bo gdy odbieram na żywo reakcje drugiej strony, to moja empatia mnie blokuje przed krzywdzeniem i nieraz szybko dostrzegam, gdy zaczyna się ryzyko zranienia kogoś. Ponadto ja miewam czasem momenty wściekłości np., gdy coś złego mi się przypomni, a Internet i telefon sprawiają, że mogę wtedy w kilka sekund wysłać każdemu nienawistną wiadomość. Pół biedy, gdy jeszcze można tę wiadomość usunąć, gdy już moje emocje opadną i gdy ktoś nie zdąży przeczytać moich dzikich spazmów... Rozwaliłem tak kilka relacji. Na żywo byłem słodkim aniołkiem "do rany przyłóż", a gdy się tylko oddalałem fizycznie, to robiłem seanse nienawiści moim telefonem podczas kryzysów emocjonalnych. No i przez neta jakoś emocjonalnie mniej czuję powagę i nawet realność rozmowy, więc czuję mniejszą odpowiedzialność za moje słowa. Na żywo czuję emocjonalnie większy "ciężar rzeczywistości".

bert04 napisał(a):
Mustafa Mond napisał(a): EDIT
Uważam, że w mojej rekonwalescencji kluczowa jest tu właśnie kwestia tego, na czym się skupiam, czyli tego, gdzie kieruję światło z latarni mojej uwagi. Stwierdziłem, że socjopaci i inni idioci, którzy mnie krzywdzili, po prostu nie są warci, by się nimi zajmować mymi myślami, skoro świat ma w sobie wielkie pokłady geniuszu, a mój czas na Ziemi jest skończony. Staram się wybierać kierowanie uwagi ku dobru, choć niestety złe myśli są natrętne w domaganiu się mego wejrzenia.

Dojrzejesz kiedyś, żeby i na tę stronę swojej osobowości spojrzeć, jestem tego pewien. Ja już piąty krzyżyk od dołu widzę a ciągle rozwijam osobowość, a ciągle coś zmieniam w swoim niby to stabilnym i ustatkowanym życiu. Są jakieś rośliny, chyba bambusy, które dojrzewają przez lata pod ziemią zanim wybiją, tak się ostatnio czuję. Jeżeli mogę coś doradzić, to ta jedna rzecz, żebyś skupił się na tym etapie, na którym teraz jesteś, starał się go przepracować w najlepszy sposób. Goniąc czas możesz tylko stracić.


PS: Jeżeli mogę tu polecić jakąś książkę, to "Momo" Michaela Ende. Niby lektura dziecięca, ale wspaniała metafora tak na temat przemijania czasu, jak i na temat metody Beppo, zamiatacza ulicy. Beppo nigdy przy początku pracy nie patrzył na całą ulicę, nie zastanawiał się, jak szybko ją zamiecie i ile mu to zajmie. Beppo zawsze zaczynał od jednego końca i koncentrował się na pierwszym zamieceniu. Potem na kolejnym. I kolejnym. Starając się zawsze zamieść porządnie. I tak, krok po kroku posuwał się naprzód. Tylko po to, żeby w pewnym momencie znaleźć się na drugim końcu ulicy.

Dziękuję za radę. Będą o niej jeszcze myślał.
Podoba mi się metoda Beppo. Chyba właśnie takiej metody bardziej potrzebuję w życiu. Patrzę bowiem na świat bardzo szeroko. Bujam się w niebieskich migdałach. I ciężko mi po prostu robić te drobne czyny, które składają się na większe projekty. Uciekam myślami od mojego aktualnego życia gdzieś hen daleko oraz panikuję, widząc, jak mój skończony czas szybko mi przemija. Jakoś desperacko próbuję przejrzeć zasłony świata i odkryć, czy można coś zrobić, a jeżeli można, to co zrobić, by uratować dla siebie i innych ludzi w dobrej wieczności, bo jestem ciągle boleśnie świadomy skończoności upływającego życia. Idea śmierci jest głęboko zakorzeniona w moim umyśle. A życie bardziej składa się z takich drobnych chwil, zamiast z wielkich momentach przełomów typu filozoficzne olśnienie, które się z romantyczną nadzieją wyczekuje jak księżniczka/książę w wieży. W końcu masa tych drobnych chwil, drobnych popraw może po zsumowaniu zrobić po jakimś czasie kolosalną poprawę, więc faktycznie warto się na nich skupić.
EDIT:
Pomyślałem jeszcze trochę nad tą radą i faktycznie cierpliwość jest tu kluczowa. Krok po kroku. Poprawa za poprawą. Lepiej tak niż szukać desperacko genialnego katharsis, które pozwoli mi nagle przeskoczyć "pół planszy". Kafka pisał, że niecierpliwość jest największym grzechem ludzkości.
Odpowiedz
bert04:
Cytat:Sorry, ale niezła mizandria przez Ciebie przemawia. Gdyby facet rzucał podobnymi tekstami na temat kobiet, nawet anty-feministki by go zagryzły. Jedyne, co Ciebie różni od faceta, dla którego kobieta powinna być "cycata, dupiata, ruchata i głupiata" jest chromosom X zamiast Y na odpowiednim miejscu
Ja piszę tylko o swoich preferencjach i o.tym co mi daje szczęście.
Jestem aspołeczna i lubię typy ludzi aspołecznych. Generalnie jestem nudna z natury, a kreatywny facet do mnie nie pasuje. Lubię porządek i spokój , denerwuje mnie, gdy go ktoś zakłóca ciąglymi zmianami i wywrcaniem wszystkiego do gory nogami. Przecież można być inteligentnym i jednocześnie mało kreatywnym.

Cytat:Rodica, spotkałem w życiu kilka kobiet które sądziły, że jestem zbytnim intelektualistą, bo czytam książki i oglądam filmy. Mam nadzieję, że nie należysz do tej kategorii kobiet które uważają, że mężczyzna powinien tylko ćwiczyć na siłowni i nie robić nic innego, a jeśli chociaż raz wziął książkę do ręki to od razu go to dyskwalifikuje?

Czy tylko mężczyźni wchodzą u ciebie w rachubę? Może powinnaś zacząć rozglądać się za kobietami, jeśli tylko czujesz do nich pociąg?
Być intligentnym a być intelektualistą, to mogą być dwie różne rzeczy. Dla mnie wielu ludzi, którzy uważają się za intelektualistow nimi  nie jest. Biorąc pod uwagę samo  IQ, to wielu nie spełnia normy w moich oczach, bo IQ 120 to ja miałam w wieku 10 lat. Poza tym, dochodzą takie cechy jak grubiaństwo, arogancja, które nie powinno cechować osoby, która, za intelektualistą się uważa.
Także sposób myslenia, posługiwanie się schematami i uproszczeniami. Intelektualista powinien tak przedstawiac swoje poglądy, żeby nikogo nie poniżać.
A muskulaturą preferuję naturalną, bo sama musze nad nią pracować.
Rozsadziło mi antenę.
Odpowiedz
Mustafa Mond napisał(a): Tak, spotkałem się z tym. Myślę, że mam coś takiego. Kiedyś o tym czytałem.
Musimy dawać radę, mimo wysokiej wrażliwości, ale, co miłe, wysoka wrażliwość daje też umiejętności, a nie tylko problemy. Coś za coś. Tak działa przyroda. Ale damy radę. Uśmiech


Być może zainteresuje Cię blog faceta wwo Wysokowrażliwy.pl i ma też grupę na fb, kiedyś tam często zaglądałam, bo szukałam informacji na ten temat. Mi to pomogło żyć bardziej świadomie  Uśmiech
Odpowiedz
Cytat:Oto jest! Pierwszy i jedyny (z tego co mi wiadomo) polski blog poświęcony w całości tematyce wysokiej wrażliwości z perspektywy faceta! Jeżeli jesteś jednostką, która zdążyła już odkryć "co jest z nimi nią tak" to rozsiądź się wygodnie i rozgość się na łamach mojego bloga. Jeżeli jednak nie uważasz się za osobę emocjonalną, ale ogólne zagadnienie wrażliwości nie jest Ci obce to również zapraszam Cię do lektury publikowanych tutaj artykułów. Być może w Twoim nabliższym otoczeniu znajdują się osoby nadwydajne, zwane inaczej wysoko wrażliwymi.


Czyli przekładając na język sieci neuronowych, osobnicy ci są przeencefalizowani.
Mają zbyt mocno ustawiony system wagowy na synapsach (mocniejsze pobudzanie i mniejsze hamowanie).
To zjawisko jest znane nawet przy uczeniu się sieci neuronowych.
Taka 'przewagowana' sieć co prawda uczy się szybciej ale jest to okupione chaotycznym działaniem w dłuższej perspektywie.

PS. Ma to potwierdzienie, kiedy się czyta życiorysy różnych wynalazców, uczonych, artystów, filozofów.
Rzadko trafiają się tam osobnicy o ogólnie ustabilizowanej psyche.
Coś za coś.
A nas Łódź urzekła szara - łódzki kurz i dym.
Odpowiedz
Mustafa Mond napisał(a): (...) Z tego powodu mój jedyny związek był z facetem będącym transem FtM przed hormonami i operacjami. To była chyba jakaś próba pogodzenia pragnienia bycia z facetem (z męskim umysłem) i ucieczki od męskiej manifestacji cielesnej, która podskórnie działa na mnie stresująco, a także wzbudza bojową, konfliktową agresję. Oczywiście ten związek rozpadł się m.in. przez moją nieufność.
(...)

Jest takie powiedzenie, sparafrazuję go nieco, że człowiek w życiu ma trzy miłości. Pierwszą psuje sam, w drugiej zostaje zraniony i porzucony, w trzeciej jest dojrzały do trwałego związku jak i jest w stanie wybrać odpowiednią osobę. Inaczej pisząc, jeszcze nie spotkałeś tej trzeciej osoby, w której tak ty jak i ta osoba będą już gotowe.

Cytat:Nawiązując do MBTI, przyjaciel to INFP a kolega to INTP pewnie.

Nawiązując do JPRDL to za takie HGW skrótowce powinieneś mieć HCWD. Być może w twojej bańce społecznej to normale codzienne skróty, ja musiałem odpalić gugla żeby się zorientować, o co ci biega. Jeden jest uczuciowcem a drugi przemyśla wszystko, przekładając to na ludzkie, co nie?

Cytat:Dla rozwiania wątpliwości - obaj są hetero. Czuję to. Mówili to. Tak żyją. Na szczęście ja też to wyczuwam i pewnie przez to się w żadnym z nich beznadziejnie nie zauroczyłem.

Ech... jak wspominałem o tych moich przyjaźniach z dziewczynami / kobietami, to w pierwszej fazie były to relacje platoniczne z dziewczynami w stałych związkach. Chyba dlatego, że byłem strasznie kochliwy i zauraczałem się regularnie, więc łatwiej mi było wtedy budować jakieś relacje z dziewczynami, co do których wiedziałem, że nic nie będzie, to hamowało pewne niezdrowe reakcje w mojej głowie. Dopiero po jakimś czasie mogłem też przejść do - ciągle jeszcze platonicznych - relacji z dziewczynami "wolnymi", na studiach miałem takie dwie pściółki z którymi i do kina i generalnie bez żadnej okazji się mogłem spotykać i gadać. Moje życie miłosne rozwijało się równolegle, ale to była osobna działka z osobnymi zakrętami i wybojami. Dopiero w pewnym momencie byłem wystarczająco dojrzały, żeby je połączyć. Ale to już zupełnie inna historia.

Cytat:Jednakże teraz mój ogląd na świat jest dalej nie do końca właściwy przez moje złe przeżycia. Jest zbyt negatywny. Zatem potrzebuję odpowiedniej dawki aksamitu, która zneutralizuje zły wpływ moich traum i duchowych boleści, żebym widział świat takim, jakim jest. Sam sobie muszę odmierzyć odpowiednią dawkę, by umieścić moją duszę w punkcie równowagi lub jak ten punkt nazywam w swych rozważaniach - "ekwilibrium". Już polskim Cioranem nie jestem, ale jest jeszcze sporo do zrobienia w moich duchu.

Człowiek jest czasem jak ta roślina (w sensie pozytywnym), potrzebuje słońca i wody, żeby uzyskać siły, dopiero potem może sprostać wiatrom i mrozom. Jesteś w tym etapie i nie ma co przedwcześnie przeskakiwać do następnego. Jak przyjdzie, będziesz na to gotów.

Cytat:Och. Jesteś zbyt skromny. Język Nasze impulsywne reakcje są poboczne. Liczy się ogólny kurs. Ogólny rozrachunek.

No właśnie nie zawsze, te impulsywne reakcje w realu psują sporo, zwłaszcza w relacjach z bliskimi osobami. Możesz mieć najlepsze intencje i wyjebać je na początku przez to, że dajesz się zbyt łatwo ponieść emocjom. Dla mnie internety pozwalają na lepsze filtrowanie i dają czas na pisanie analityczne. Przykładowo, wyobrażasz sobie taką rozmowę jak ta w realu? Rozmowę, w której można podzielić wypowiedź interlokutora na części i dać do każdej wyważoną odpowiedź, tak na żywo? Już pomijając wszystko inne, kiedyś próbowałem w rozmowie też odnosić się do pojedynczych części wypowiedzi, to nie lada wysiłek, a druga strona przy tym kompletnie wysiadała, jej brakowało mojej praktyki internetowej. No ale ja sam ledwo ledwo, musiałem sobie w głowie zakładki robić, żeby nie stracić wątków. Już samo to powoduje, że emocje odpadają.


Cytat:W sumie... ja większym chamem jestem przez neta niż na żywo. Bez porównania. Ja, jak piszę w necie, to się niezbyt zastanawiam, tylko szybko trzaskam posty. Poza tym, gdy widzę kogoś na żywo lub gdy chociaż słyszę czyjś głos, mam większe opory przed atakowaniem, bo gdy odbieram na żywo reakcje drugiej strony, to moja empatia mnie blokuje przed krzywdzeniem i nieraz szybko dostrzegam, gdy zaczyna się ryzyko zranienia kogoś. Ponadto ja miewam czasem momenty wściekłości np., gdy coś złego mi się przypomni, a Internet i telefon sprawiają, że mogę wtedy w kilka sekund wysłać każdemu nienawistną wiadomość. Pół biedy, gdy jeszcze można tę wiadomość usunąć, gdy już moje emocje opadną i gdy ktoś nie zdąży przeczytać moich dzikich spazmów... Rozwaliłem tak kilka relacji. Na żywo byłem słodkim aniołkiem "do rany przyłóż", a gdy się tylko oddalałem fizycznie, to robiłem seanse nienawiści moim telefonem podczas kryzysów emocjonalnych. No i przez neta jakoś emocjonalnie mniej czuję powagę i nawet realność rozmowy, więc czuję mniejszą odpowiedzialność za moje słowa. Na żywo czuję emocjonalnie większy "ciężar rzeczywistości".

Podejrzewam, że to może mocno od medium zależeć, w sekcjach komentarzy gównoburze łatwiej wybuchają niż w moderowanych forach dyskusyjnych jak to. Jeden z powodów, dla których staram się omijać sekcje komentarzy.

Cytat:Idea śmierci jest głęboko zakorzeniona w moim umyśle. A życie bardziej składa się z takich drobnych chwil, zamiast z wielkich momentach przełomów typu filozoficzne olśnienie, które się z romantyczną nadzieją wyczekuje jak księżniczka/książę w wieży. W końcu masa tych drobnych chwil, drobnych popraw może po zsumowaniu zrobić po jakimś czasie kolosalną poprawę, więc faktycznie warto się na nich skupić.

Bojąc się śmierci pozwalasz, żeby zdominowała Twoje życie i zapominasz, jak się żyje. Mniej memento mori, więcej carpe diem życzę.

(PS: Kolejne polecenie książkowe, "Swiat Zofii", pokazuje dualizm tych dwóch myśli w jednym z rozdziałów)

Cytat:EDIT:
Pomyślałem jeszcze trochę nad tą radą i faktycznie cierpliwość jest tu kluczowa. Krok po kroku. Poprawa za poprawą. Lepiej tak niż szukać desperacko genialnego katharsis, które pozwoli mi nagle przeskoczyć "pół planszy". Kafka pisał, że niecierpliwość jest największym grzechem ludzkości.

To jest jedyna metoda. Popularne religie zakorzeniły w nas przeświadczenie, że istnieje jakiś kluczowy moment, chrzest w Jordanie, dumanie Lutra na wieży i Buddy pod drzewem lotosu, oświecenie i odrodzenie, od którego "stare ja" umiera a "nowe ja" przejmuje kompletnie kontrolę i startuje na nowo. A życie jest drogą, tutaj taoizm już lepiej opisuje rzeczywistość. Droga jest celem, i tyle.

_______________________________

(ETA: Właśnie zauważyłem, że w powyższym poście nasączenie różnymi mądrościami przekroczyło masę krytyczną mierzoną w jednostkach Paula-Coelho, jeszcze trochę i sequela na Alchemika z tego zrobię)
Wszystko ma swój czas
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem
Spoiler!
Koh 3:1-8 (edycje własne)
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości