[lumberjack]

Epoka humanitaryzmu to epoka, w której ludzie stali się rzadsi.

Technika jest naszym[nacjonalistów] mundurem.

Uświęcone przez nienawiść wykształconego i niewykształconego motłochu, przez armie oportunistów ducha i materii - o nacjonalizmie

Mój syn Ernst, który doskonale wyczuwał różnicę pomiędzy zdradą stanu a zdradą ojczyzny, którego to rozróżnienia dziś brak - był zdrajcą stanu w odniesieniu do osoby Hitlera; nie był natomiast zdrajcą ojczyzny - za to został też uwięziony i zginął później w karnej kompanii. Mówił rzeczy, które po 20 lipca absolutnie groziły śmiercią.

Ernst Junger

I trochę tekstów katolika tradycyjnego (lubię takich ludzi, bo przynajmniej przykładają się do swojej religii, w przeciwieństwie do współczesnego chrześcijańskiego motłochu)

Kiedy Kościołowi nie udało się skłonić ludzi, aby praktykowali to, czego naucza, współczesny Kościół postanowił nauczać tego, co ludzie praktykują.

To, czego żaden pochlebca nie waży się powiedzieć swemu despocie, to demokrata mówi ludowi.

Nasza cywilizacja jest barokowym pałacem, do którego wtargnęła kudłata zgraja.

Artysta, który nie posiada wystarczającej oryginalności, aby stworzyć swój niepowtarzalny świat, przyłącza się do awangardy.

Przyglądając się dzisiejszemu Kościołowi (kler-liturgia-teologia) tradycyjny katolik najpierw się oburza, potem trwoży a w końcu wybucha śmiechem.

Drugi Sobór Watykański bardziej niż zgromadzeniem biskupów był tajną konferencją biznesmenów poirytowanych tym, że stracili klientów.

Koszty postępu można obliczać w głupcach.

Ludzie o wiele częściej waliliby się młotkiem w palec, gdyby ból występował dopiero po roku.

Nadchodzą znowu epoki, w których przeżyje tylko to, co umie pełzać.

Tolerować nie znaczy zapomnieć, że to, co tolerujemy, na nic więcej nie zasługuje.

Ujednolicenie dogmatów, złagodzenie nauki moralnej, uproszczenie rytuału nie przyciąga niewierzących, lecz zbliża do nich.

Im większy jakiś demokratyczny kraj, tym gorsi muszą być rządzący: wybierani są przez większą ilość ludzi.

Politycy są w demokracji kondensatorami głupoty.

Nicolás Gómez Dávila