[Marcin_77]

— Nam bardzo przykro, panie dyrektorze — rzekł Zasępa — ale słowo daję, że co do nieuctwa, to my nie rozumiemy, o co chodzi.
— Nie rozumieją! — zagrzmiał dyrektor i spojrzał bezradnie na Żwaczka. — Widzę, że zdzierałem tu gardło na próżno. Może pan zademonstruje to, co pan miał zamiar zademonstrować.
— Proszę bardzo — odparł Żwaczek. — Czy możesz mi powiedzieć, Zasępa, jakie mamy strony?...
— Lewą i prawą — odparł bez zająknienia Zasępa. — Jeżeli zaś chodzi o strony świata...
— Chodzi o strony gramatyczne.
— Orzekające...
— Dosyć! — krzyknął Żwaczek. — Pędzelkiewicz! Tryby!
Pędzelkiewicz bezradnie potoczył rybim wzrokiem dookoła.
— Przeważnie zębate... — wyjąkał.
— Doskonale — powiedział Żwaczek. — Słabiński, kto napisał „Latarnika”?
— Żeromski... On siedział w latarni na Rozewiu, ja tam byłem.
— Znakomicie. A może wiesz także, kto napisał „Chama”?
Słaby zamyślił się.
— „Chama”?
— No... „Chama”, „Nad Niemnem”...
— „Chama nad Niemnem”?
Profesorowie spojrzeli po sobie ze zgrozą. Tylko jeden gimnastyk, pan Nierucha, który zawsze darzył nas sympatią, usiłował ratować sytuację.
Usłyszeliśmy jego niewyraźny szept:
— ...rzeszko...
— Więc kto? — zapytał surowo pan Żwaczek.
— Czeszko — wypalił Zasępa.
Dyrektor machnął gwałtownie ręką. Nie udało nam się wyjaśnić, czy to był odruch szlachetnego wzburzenia, czy też zamach na osę, która właśnie musnęła dyrektorskie ucho. W każdym razie było to machnięcie rozpaczliwe. Ręka Dyra wykonała elipsę i z całym rozpędem uderzyła w głowę Katona na piedestale. Rozległ się głuchy stukot. Rzymianin rąbnął o podłogę, po czym skonstatowaliśmy, że jego szczęka dolna tudzież lewe ucho straciły łączność fizyczną z resztką głowy.




Jeden z lepszych fragmentów rzeczonej lektury....