[Darayavahus]

Teraz więc chyba pora wspomnieć o telomerach...
W końcu to ich długość i utrata podczas kolejnych podziałów wyznacza wartość granicy Hayflicka.
Dla niezorientowanych: polimeraza DNA nie jest w stanie samodzielnie rozpocząć replikacji, niezbędny jest jej tzw. primer - krótki odcinek RNA przyłączający się do nici wiodącej, a następnie usuwany po zakończeniu replikacji. W efekcie tego procesu DNA ulega skróceniu z każdym cyklem replikacyjnym. Do utraty informacji genetycznej jednak nie dochodzi, gdyż końcowe odcinki chromosomów zawierają nonsensowne, wysoce powtarzalne sewecje - telomery. Np. u człowieka (identycznie u myszy ) jest to wielokrotnie powtórzone TTAGGG.
Skracanie telomerów to właśnie przyczyna ograniczonej liczby podziałów komórkowych. Co więcej, okazuje się, że funkcje komórki zaczynają ulegać destabilizacji na długo przed wyczerpaniem się długości telomerów. Sekwencje telomerowe z ich strukturą przestrzenną odgrywają więc zapewne istotną rolę w stabilizacji struktury chromosomów. Prawdopodobnie istotna jest też rola genów okołotelomerowych, które ulegają aktywacji w miarę skracania telomerów. W rzeczywistości większość osobników nie dożywa wieku, który teoretycznie wynikałby z wartości granicy Hayflicka dla ich komórek.
Komórki embrionalne wytwarzają enzym zwany telomerazą, który w rzeczywistości jest rodzajem odwrotnej transkryptazy, odtwarzający brakujące fragmenty telomerów na matrycy primerów RNA. Niestety, gen telomerazy ulega aktywacji także w komórkach nowotworowych, umożliwiając im nieograniczone podziały.

A co do hipotetycznego sklonowania H.Lacks - której komórki z pewnością zawierają właśnie aktywną telomerazę -... Gdyby nawet było to możliwe, warto by się zastanowić, ile mutacji musiało się nagromadzić podczas tak wielu podziałów. Czy otrzymano by cokolwiek zdolnego do życia (jako organizm ludzki, a nie pojedyncze komórki!), a jeśli nawet, to czy nie wyrósłby z tego stwór przypominający wyobrażenia pisarza horrorów?