[heddystka]

[quote=Katol]To gdzie jest ten który myśli? Przecież umysł ,a myśli to chyba jest różnica.

Nie wiem, czy zdążę dziś Ci odpowiedzieć, tym bardziej, że nie wychodzi mi wklejanie cytatów. Lubię takie dysputy i chciałabym wszystko omówić, chociaż to dużo pisania. Jak nie zdążę, to dokończę kiedy indziej.
Zacznę od tego, że trudno zrozumieć przedmiotowość umysłu jeśli się nie medytowało.
I zaznaczam, że nie jestem buddystką, tylko ateistką - żeby nie było nieporozumień. Buddyzm i Zen były mi bliskie na etapie poszukiwania "prawdy"(mam już sporo lat).
"Myśli możesz obserwować,nadawać im moc,one też zaistnieją jak ty je wzbudzisz.Masz na nie jakiś wpływ."
Rzecz w tym, że myśli są bardzo chaotyczne i jeśli nie będziesz ich "wzbudzał" to i tak napływają i to bez ładu i składu. A czym je wzbudzasz???? (nie wiem, czy dobrze rozumiem co masz na myśli uzywając tego słowa). Wbudzasz je swoimi emocjami, pragnieniami i potrzebami. To wszystko (emocje i potrzeby) wyrosły na Twoich doświadczeniach, a doświadczenia na relacjach: Ty - Świat. Gdybyś urodził się w innej kulturze, w innej rodzinie to nie sądzisz, że byłbyś zupełnie innym człowiekiem pomimo, że to też byłbyś TY? Ja nie bardzo rozumiem cały Twój wywód dotyczący JA. Nie chcę wchodzić w definicje psychologiczne, bo chyba nie tym się podpierasz.Sądzę, że dla ciebie JA to wszystko to, z czym się identyfikujesz (dobrze myslę???)
Piszesz, że myśli są odrębnością, a umysł nie, a przecież to umysł produkuje myśli. Osobowość też się tworzy na bazie doświadczeń - tylko temperament jest przyrodzony, cała reszta jest nabyta. Nie ma żadnego filara moim zdaniem (i nie tylko moim), filarem jest wychowanie i doświadczenia. I na ten filar tak jak napisałeś wchodzą nakładki. Nie wiem, co znaczy, że tożsamość jest stała, a reszta się zmienia. Na pewno temperament, bo nawet genetycznie uwarunkowane skłonności nie koniecznie ujawnią się. Wygląd zewnętrzny?? To chyba nieistotne. Nazwisko? - można zmienić. Chyba, że masz na myśli coś, co wyłania się z Hellingerowskich koncepcji, ale to temat rzeka.
Zgadzam się ze zmiennością w całym tego słowa znaczeniu.
Temat zranień, to też temat rzeka, więc ograniczę się tylko do stwierdzenia, że nie muszą dawać o sobie znać (po to jest m.in.psychoterapia), a zbudowanie poczucia własnej wartości nie zlikwiduje zranień. Pisałam juz wcześniej, że krzywdy i zranienia wcale nie muszą wpływać na dalsze życie i nie z powodu tłumienia, odpychania, zapominania itp, ani nawet chrześcijańskiego wybaczania, tylko z zupełnie innych powodów.
Skąd bierze się uwewnętrznienie opinii?
Zaczyna się wcześnie: np.tatuś mówi trzyletniemu dziecku - ty się do niczego nie nadajesz, albo - ty zawsze będziesz miał pod górkę. W tym wieku tatuś jest dla dziecka bogiem i wyrocznią i dziecko przyjmuje to jako prawdę o sobie - uwewnętrznia (nieświadomie) tę opinię. Albo usłyszy np. w szkole: jesteś za tępy do matematyki, a chwilę później źle rozwiązuje zadanie. Po 3 takich próbach (eksperymenty naukowe to wykazały) zgadza się z tą opinią (no bo w końcu 3 razy tego doświadczył) i też ją uwewnętrznia.
" "hcesz pójść na skróty?
Uważasz ,że poprzez sam tylko umysł uwolnisz się trwale?""
To nie robi się po to, zeby się uwolnić, ani po to żeby cos osiągnąć na skróty. To sie dzieje przy okazji, tylko dlkatego napisałam, że to proste. Jeśli dojdzie sie do punktu, że jest cos ponad umysł, ponad codzienność, ze bez względu na myśli, całą przeszłość i wszystko czego doświadczyłaeś w najgłębszej warstwie jesteś KIMŚ, WSZYSTKIM I NICZYM RÓWNOCZEŚNIE, a wszystko co cię otacza jest zmienne, płynne,zależne od kontekstu. To jest właśnie ta bezwzględna prawda o nas samych.

dokończę później......