[lumberjack]

Czy miłość istnieje to tylko i wyłącznie kwestia definicji miłości, jaką ktoś sobie przyjął. Według mnie w późniejszych fazach związku to tylko ładne słówko na przyjaźń. Przyjaźń od miłości rozróżniamy przede wszystkim pociągiem seksualnym, a nie wierzę, że przez kilkadziesiąt lat związku jest on na stałym poziomie i nigdy nie zanika. Jak ktoś oczekuje, że będzie kochał swojego partnera w dokładnie taki sam sposób zarówno dzisiaj jak i za dwadzieścia lat to przeżyje ogromne rozczarowanie. Stąd tyle rozwodów i nieszcześliwych związków. Wiązanie się z kimś tylko na podstawie namiętności, ładnego wyglądu i popędu seksualnego doprowadza w końcu do tego, że po kilku wspólnie spędzonych latach nie można znieść przy sobie obecności drugiej osoby. Częściej widuję małżeństwa, których już nic oprócz dzieci i kredytu nie łączy niż zakochanych w sobie staruszków.
Będę całkowicie szczęśliwa, jeśli po X latach związku mój partner nadal będzie moim dobrym przyjacielem i to jest dla mnie główną wartością w związku. Mało widuję par, które mogą tak powiedzieć o sobie, mało widuję par, które znają w ogóle swojego partnera i które po dwudziestu latach małżeństwa nadal okazują sobie uczucia. Bo dla mnie nie ma już za bardzo co wtedy okazywać. Minął czas romantycznych buziaków, szeptania do uszka i kopulowania jak króliki. Zostało przyzwyczajenie i wspólne spędzone lata, a jak komuś się udało to ma w pakiecie jeszcze zaufanie, intymność i szacunek. Czy to jest miłość, to już sobie sam odpowiedz, ale nie oczekuj, że uda Ci się przez kilkadziesiąt lat darzyć drugą osobę takim samym uczuciem, snuć się po lasach za rączkę i wznosić na chmurkach namiętności.

To je bardzo mądre. Ale dziwnie mi się to czytało mając świadomość, że napisała to 20-latka. Tak samo dziwnie czyta mi się posty CreateYourselfa, bo też są bardzo trafne, a gościu ma 18 lat. Tak jak byście nie wiadomo ile przeżyli albo jakbyście byli dobrymi psychologami.