[Nonkonformista]

I jeszcze jedno.
Dlaczego głoskę nosową "ą" tak zapisujemy, chociaż wymawiamy wyraźnie jako "o" z ogonkiem.

Kwestia umowna: tutaj pokrótce o nosówkach i samogłoskach długich:

• Powstanie długich samogłosek w wyniku:
  • • łączenia dwóch sylab w jedną (grupy typu ojo) – kontrakcja: np. N. lp. nogoją – nogą
      
    • rekompensowania zaniku jerów (wzdłużenie zastępcze)
      
    • zachowania dawnej długości pod intonacją nowoakutową
      
    
    
  • ich zanik:
    • długość i:, y:, u: znikła bez śladu w początku XVI w.
      
    • długość a:, e:, o:, Ą: przemieniła się w pochylenie tych głosek w początku XVI w.
      
    • o: > ó – o pochylone, potem zlało się z u
      
    • Prasłowiańskie ą i ę uległy wymieszaniu
      • około 1000 r. były 4 odrębne nosówki: ę i ą długie i krótkie
        
      • w XII w. wymowa ę i ą zbliżyła się do Ą (a nosowego)
        
      • W XIII i XIV w. istniała tylko różnica co do iloczasu, stąd wspólny znak ř
        
      • Ą > ę (nietypowy proces, w niektórych gwarach pozostało a nosowe), Ą: > Ą° (a nosowe pochylone, stąd pisownia) > ą
        
      
      
    • a pochylone (kreskowano a pochylone (we współczesnej pisowni etymologicznej ĺ) lub a jasne (niepochylone)) zanikło w XVIII w. W wielu gwarach odpowiada mu /o/ (pon 'pan')
      
    • é pochylone w XIX w. wymawiano już zupełnie jak i lub y ("daléj, daléj/niech się na powietrzu spali" – Dziady Adama Mickiewicza), ale ostatecznie zlało się z e jasnym
      
    
    
  nesątъ > niosĄ: > niosą ale nesą > niosĄ > niosęBogъ > Bo:g > Bóg ale Boga > Boga > Bogakurъ > ku:r > kur
  

por. Wikipedia: Historia języka polskiego: http://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_j%C4%99zyka_polskieg

Edycja: jako ciekawostkę dopiszę, że a nosowe występuje w języku kaszubskim, który ma w związku z tym trzy nosówki.