[Żarłak]

W pewnej części jest głupie strasznie.

Spoiler!

O tej, gdy zwariowany doktorek próbował własnoręcznie wycelować w śluzę stacji kosmicznej. Ruchy lądownika jak żywo przypominały mi animacje z tak starych filmów sci-fi jak np. stare wersje Godzilli

Spoiler!

Aha. Mnie skojarzyło się tylko z prawdziwymi nagraniami NASA z dokowań do ISS. Po prostu nie widziałem filmów, o których piszesz.

Spoiler!

Dwie rzeczy:
a) w ponoć twardym filmie sci-fi teksty o miłości jako międzywymiarowym, metafizycznym kluczu do wszystkiego. To było tak niespodziewane, że aż nie wiedziałem, gdzie oczy podziać.
b) w ponoć twardym filmie sci-fi pomysł typu: "Hej! Wyślemy tego robota poza horyzont zdarzeń, by przyjrzał się bliżej osobliwości, a ten później nam podeśle rozwiązanie do równania!". To jest tak surrealistyczne, w tak wielu punktach, że prostu ciężko jakkolwiek to skomentować. Chyba tylko tak, że miłość może pokonać każdą fizykę.

A tak z innej beczki. Naprawdę tak trudno stworzyć film sci-fi, gdzie chociaż podstawowe reguły logiki i wiarygodności byłyby zachowane?

Spoiler!

a) nie rozumiem zarzutu dlaczego ciebie to boli. Może to był właśnie początek nauki, która na poważnie zaczęła się zajmować tą sferą, w końcu jak się okazało, główna postać trafiła do osobliwości. To dlaczego metafizyczne abstrakcyjne uczucie nie mogłoby od tej pory być brane pod uwagę jako gdzieś tam istniejące na pewnym planie i choć niedostrzegalne to obowiązujące? A może było to możliwe tylko dla tej dwójki (a może też trójki) naukowców, bo to oni doświadczyli "nadnaturalnego" wglądu w ludzką naturę albo doświadczyli stanów i wrażeń, które ich zmieniły?

Z jednej strony też odniosłem takie odczucie, ale zauważ, że było to wyważone (nie lał się mdlisty kicz sercowych wymiocin) i uzasadnione charakterologicznie. Spójrz, że chodź to naukowcy, którzy powinni kierować się zimną kalkulacją to nie są wolni od uczuć. I dobrze. Byli ludzcy. Skurwielem był twórca projektu, który dogorywał na zimnym globie.

b) I co jest w tym scenariuszu głupie? Myślę, że gdyby agencje dysponowały odpowiednim sprzętem pozwalającym wysłać sondę w centrum Drogi Mlecznej w celu uzyskania pewnym wyników, to już dawno uczyniłyby to
Czarna dziura okazała się, być może, bramą czasoprzestrzenną. I całkiem uzasadnionym jest szukanie rozwiązania w czarnej dziurze, bo zauważ, że to wynikało z kontekstu fabuły i poczynionych założeń.
Dlatego właśnie wspomniałem, że wszystko rozbija się o powzięte założenia. Jedna osoba to chwyci, innej nie spodoba się. I stąd może wynikać główna słabość filmu.


Nie ma co na siłę czepiać się ekranizacji elementów fizyki teoretycznej. Jak napisałem wcześniej, reżyser powziął założenie: "Trzymamy się realiów na tyle na ile to możliwe, a przy tym serwujemy widowiskowe kino na najwyższym poziomie". Oglądając i dostrzegając różne "śmieszności" zastanawiałem się czy to chciałem zobaczyć. Z jednej strony spodziewałem się twardego kina SF. Z drugiej chciałem ekstra widowiska. Obserwując zmagania bohaterów zdałem sobie sprawę, że gdyby to miała być czysta SF, to nie dałoby się tego oglądać. Przychylam się do wypowiedzi Wilka.
Równie dobrze można sobie włączyć nagrania z ISS. Nie ma co, niezłe kino!

Nolan mistrzowsko stopniuje napięcie. Cały seans siedziałem zastygły i przytłoczony wypadkami.

To kino, a kino rządzi się swoimi prawami.

Dlatego piszę o wizji. Było założenie, spójna wizja reżysera i znakomite wykonanie w zasadzie w każdym elemencie. Bawiłem się dobrze i czuję się zaspokojony. Czy twórcy podołali? Jak dla mnie tak.

Nie mam wątpliwości, że z biegiem lat powstanie kilka pozycji, typowo hard science, które zaspokoją twoje potrzeby : )

Film opowiada o (możliwej) przyszłości, a dodatkowo sam pomysł pociągu jest dość naukowo-fikcyjny. Jak najbardziej to sci-fi. A sama konwencja sci-fi, czy też po prostu konwencja fantastyczna zazwyczaj służy przekazaniu pewnych pomysłów oraz idei, a nie jest sztuką dla samej siebie.

Sztuka sama dla siebie - SW?