[lumberjack]

http://esensja.stopklatka.pl/ksiazka/rec...ml?id=3127

Polecam tę książkę. Kilka lat temu ją czytałem, a teraz na naszych oczach dzieje się to co w niej zostało opisane.

Co można czuć, gdy się czyta tę ujętą w formę relacji powieść? Gdy wraz z narratorem zagląda się do sali narad francuskich władz, uczestniczy w kolegiach prasowych redakcji, w odprawach wojskowych, gdy jest się świadkiem działań najrozmaitszych lewicowych aktywistów, gdy widzi się paniczną ucieczkę mieszkańców południa Francji, grabież dokonywaną na opuszczonych miastach przez najróżniejsze hieny, wreszcie gdy staje się na pokładzie okrętu flagowego żebraczej floty? Co towarzyszy czytelnikowi przyglądającemu się temu dziwacznemu exodusowi, będącemu dziwaczną inwazją skutkującą dziwaczną obroną? Ot, choćby ciągłe zastanowienie, co w tym kreślonym soczystą kpiną obrazie jest nieprawdopodobne, co niemożliwe. Ocenianie różnych ludzkich postaw i przekonywanie samego siebie, że człowiek nie może być aż tak głupi, że taki idiotyzm w przyrodzie po prostu nie występuje. 

Jak się przeciwstawić wrogowi licznemu niczym szarańcza i podobnie jak ona żarłocznemu, którego bronią – wyjątkowo perfidną – jest de facto broni brak? Jak odeprzeć wroga, którego garstka zaledwie za wroga uważa? Gdy każdy krok ku jakiejkolwiek defensywie natrafia na przeszkodę indolencji? Gdy wszędzie wokół widać brak determinacji do podjęcia koniecznych działań, bo debatują nad tym swoiście skorodowane umysły, rozbrojone ze wszystkich naturalnych obronnych odruchów przez terror pięknych haseł? „Obóz świętych” Jeana Raspaila daje na to odpowiedź druzgocącą. Na osłodę dorzuca drwinę, broń przegranych.