Witaj!
W piątek, 15 stycznia 2016 roku, agencja ratingowa S&P po raz pierwszy w historii obniżyła rating Polski. To jest fakt, warto się nim zająć tym bardziej, że w sposób zapewne absolutnie przypadkowy zbiegło się to z podpisaniem przez prezydenta Dudę 15 stycznia ustawy o podatku bankowym.
Popełniłem w maju taki post.
http://ateista.pl/showthread.php?tid=124...#pid623704
Z linku zapodanego w poście:
Opublikowany w grudniu 2013 r. raport pozarządowej organizacji Global Financial Integrity (GFI) ukazuje rozmiar nielegalnych transferów kapitału w latach 2002-2011. Polska wedle tego zestawienia plasowała się na 18. pozycji w świecie (w Europie - na trzecim miejscu, za Rosją i Białorusią a przed Serbią). Łącznie wytransferowano z Polski 49,39 mld dol., co daje średnią roczną 4,939 mld dol. Z kolei o rok późniejszy raport tej samej instytucji ("Illicit Financial Flows from Developing Countries: 2003-2012"), umieszcza nas oczko wyżej - na 17. lokacie spośród 145 badanych państw. W tym drugim zestawieniu średni roczny odpływ kapitału to już 5,312 mld dol., ogółem - 53,124 mld dol. Widzimy więc, że tendencja jest wzrostowa. Jak to wyglądało w kolejnych latach? 2002 - 1,110 mld dol.; 2003 - 1,961 mld, 2004 - 0,421 mld, 2005 - 0,787 mld, 2006 - 0 (!); 2007 - 3,302 mld; 2008 - 12,161 mld; 2009 - 10,045 mld; 2010 - 10,462 mld, 2011 - 9,918 mld, 2012 - 4,067 mld dol.
a dalej
Autor, bazując na bilansie płatniczym NBP, stwierdza, że tylko z pozycji "saldo błędów i opuszczeń" wynika, że z Polski od 2008 r. w niewiadomy sposób znika rocznie w przeliczeniu z dolarów od 26 do 31 mld złotych, przy czym, podobnie jak w raporcie GFI, skokowy wzrost następuje od 2008 r. - (-12, 312 mld dol. w 2008 r., przy -2,791 w 2007 r. - proszę porównać te kwoty z danymi GFI - są dość zbliżone). W roku 2008 wybuchł kryzys i gospodarcze "metropolie" zintensyfikowały drenaż "peryferii" - takich jak Polska. Lecz to nie wszystko. W latach 2004-2013 wyprowadzono za granicę dochody z inwestycji na łączną kwotę 144 mld euro, natomiast w 2013 r. wypłynęło z Polski w przeliczeniu 82 mld zł, czyli 5 proc. PKB, co w sumie stawia pod znakiem zapytania ekonomiczną opłacalność naszej przynależności do Unii Europejskiej. Według MSZ korzyści z obecności w UE zwiększają PKB o 0,7 proc. rocznie. Tu 5 proc. tracimy, tam 0,7 proc. rekompensaty - to ci interes.
Być może kto zacznie udowodniać, że transfer kapitału za granicę to coś dobrego. Dziwnym tylko przypadkiem odbywa się on z krajów biedniejszych do bogatszych. Innymi słowy, można harować na śmierć i nic z tego nie mieć, bo i tak ci zabiorą. Zerowy drenaż w 2006 roku (sic!) i jego wzrost później wynika zapewne z tego co nazywa się zabawą w policjantów i złodziei. Po uszczelnieniu w 2006 "złodzieje" znaleźli sposoby na transfer i w 2007 mamy już 3,302 mld. W takiej sytuacji "policjanci" w następnych latach powinni uszczelniać system, aby zmniejszyć transfer utrzymując go na możliwie najniższym poziomie. Nic takiego nie nastąpiło (można usprawiedliwić tylko rok 2008), wręcz przeciwnie. Minister finansów tysiąclecia Vincent z londyńskiego City był głuchy, ślepy nic nie widział, nic nie słyszał. W końcu prezes Belka czując się odpowiedzialny za finanse państwa, był gotów dać na "kiełbasę wyborczą" PO za usunięcie tego wybitnego szkodnika, koszmar. Dopiero interwencja z Brukseli i MFW zwróciła uwagę na sposób zarządzania finansami państwa wymuszając działanie.
Do władzy dochodzi PiS i usiłuje to eldorado dla "finansistów z całego świata" zmniejszyć w interesie kraju. Między innymi podatek od hipermarketów, które są świetnym sposobem na drenaż. Podobnie podatek bankowy, lecz sprawa się utrudniła i nie wiadomo, czy rząd się z tego nie wycofa. Ostrzeżenie ratingowy wykazuje, że to nie przelewki. Już jego zapowiedź spowodowały przynajmniej lekki atak na polską walutę i BGK musiał interweniować już w grudniu.
Poniżej bardzo sensowne omówienie sytuacji obniżenia ratingu.
Polska w okresie 2009-2015 r. objęta była przez Komisję Europejską procedurą nadmiernego deficytu, co wynikało z faktu notorycznego łamania unijnego zakazu przekraczania trzyprocentowej relacji deficytu budżetowego do PKB. Z procedury Polsce udało się wyjść m.in. dzięki nacjonalizacji aktywów OFE.
(...)
Innym przykładem sytuacji, która mogła doprowadzić do obniżenia polskiego ratingu, było zdarzenie z 2013 r. Ówczesny minister finansów i wicepremier raczył przestrzelić rachuby budżetowe tak, iż w połowie roku okazało się, że w państwowej kasie na wydatki zabraknie ok. 20 miliardów złotych. Rząd uciekł się wtedy do likwidacji pierwszego progu ostrożnościowego zapisanego w Ustawie o finansach publicznych, w celu uniknięcia wynikających z ustawy negatywnych konsekwencji niekontrolowanego przyrostu zadłużenia. Deficyt ostatecznie zwiększony został „jedynie” o kilkanaście miliardów PLN tylko dlatego, że ówczesny prezydent RP posunął się do konstytucyjnego deliktu i wyraził zgodę na obniżenie wydatków na obronność poniżej przewidzianego ustawą poziomu 1,95 proc. PKB.
Całość tekstu.
Ostatnie działania rządu, to być może kropla, która przelała czarę po działalności finansowej finansowego szkodnika tysiąclecia i koalicji zadłużającej państwo bez umiaru. Przychodzi czas wyboru, być niewolnikami, czy próbować zmienić swój status finansowy w świecie, co oczywiście jest ryzykowne.
Warto, czy nie warto próbować?
Popełniłem w maju taki post.
http://ateista.pl/showthread.php?tid=124...#pid623704
Z linku zapodanego w poście:
Opublikowany w grudniu 2013 r. raport pozarządowej organizacji Global Financial Integrity (GFI) ukazuje rozmiar nielegalnych transferów kapitału w latach 2002-2011. Polska wedle tego zestawienia plasowała się na 18. pozycji w świecie (w Europie - na trzecim miejscu, za Rosją i Białorusią a przed Serbią). Łącznie wytransferowano z Polski 49,39 mld dol., co daje średnią roczną 4,939 mld dol. Z kolei o rok późniejszy raport tej samej instytucji ("Illicit Financial Flows from Developing Countries: 2003-2012"), umieszcza nas oczko wyżej - na 17. lokacie spośród 145 badanych państw. W tym drugim zestawieniu średni roczny odpływ kapitału to już 5,312 mld dol., ogółem - 53,124 mld dol. Widzimy więc, że tendencja jest wzrostowa. Jak to wyglądało w kolejnych latach? 2002 - 1,110 mld dol.; 2003 - 1,961 mld, 2004 - 0,421 mld, 2005 - 0,787 mld, 2006 - 0 (!); 2007 - 3,302 mld; 2008 - 12,161 mld; 2009 - 10,045 mld; 2010 - 10,462 mld, 2011 - 9,918 mld, 2012 - 4,067 mld dol.
a dalej
Autor, bazując na bilansie płatniczym NBP, stwierdza, że tylko z pozycji "saldo błędów i opuszczeń" wynika, że z Polski od 2008 r. w niewiadomy sposób znika rocznie w przeliczeniu z dolarów od 26 do 31 mld złotych, przy czym, podobnie jak w raporcie GFI, skokowy wzrost następuje od 2008 r. - (-12, 312 mld dol. w 2008 r., przy -2,791 w 2007 r. - proszę porównać te kwoty z danymi GFI - są dość zbliżone). W roku 2008 wybuchł kryzys i gospodarcze "metropolie" zintensyfikowały drenaż "peryferii" - takich jak Polska. Lecz to nie wszystko. W latach 2004-2013 wyprowadzono za granicę dochody z inwestycji na łączną kwotę 144 mld euro, natomiast w 2013 r. wypłynęło z Polski w przeliczeniu 82 mld zł, czyli 5 proc. PKB, co w sumie stawia pod znakiem zapytania ekonomiczną opłacalność naszej przynależności do Unii Europejskiej. Według MSZ korzyści z obecności w UE zwiększają PKB o 0,7 proc. rocznie. Tu 5 proc. tracimy, tam 0,7 proc. rekompensaty - to ci interes.
Być może kto zacznie udowodniać, że transfer kapitału za granicę to coś dobrego. Dziwnym tylko przypadkiem odbywa się on z krajów biedniejszych do bogatszych. Innymi słowy, można harować na śmierć i nic z tego nie mieć, bo i tak ci zabiorą. Zerowy drenaż w 2006 roku (sic!) i jego wzrost później wynika zapewne z tego co nazywa się zabawą w policjantów i złodziei. Po uszczelnieniu w 2006 "złodzieje" znaleźli sposoby na transfer i w 2007 mamy już 3,302 mld. W takiej sytuacji "policjanci" w następnych latach powinni uszczelniać system, aby zmniejszyć transfer utrzymując go na możliwie najniższym poziomie. Nic takiego nie nastąpiło (można usprawiedliwić tylko rok 2008), wręcz przeciwnie. Minister finansów tysiąclecia Vincent z londyńskiego City był głuchy, ślepy nic nie widział, nic nie słyszał. W końcu prezes Belka czując się odpowiedzialny za finanse państwa, był gotów dać na "kiełbasę wyborczą" PO za usunięcie tego wybitnego szkodnika, koszmar. Dopiero interwencja z Brukseli i MFW zwróciła uwagę na sposób zarządzania finansami państwa wymuszając działanie.
Do władzy dochodzi PiS i usiłuje to eldorado dla "finansistów z całego świata" zmniejszyć w interesie kraju. Między innymi podatek od hipermarketów, które są świetnym sposobem na drenaż. Podobnie podatek bankowy, lecz sprawa się utrudniła i nie wiadomo, czy rząd się z tego nie wycofa. Ostrzeżenie ratingowy wykazuje, że to nie przelewki. Już jego zapowiedź spowodowały przynajmniej lekki atak na polską walutę i BGK musiał interweniować już w grudniu.
Poniżej bardzo sensowne omówienie sytuacji obniżenia ratingu.
Polska w okresie 2009-2015 r. objęta była przez Komisję Europejską procedurą nadmiernego deficytu, co wynikało z faktu notorycznego łamania unijnego zakazu przekraczania trzyprocentowej relacji deficytu budżetowego do PKB. Z procedury Polsce udało się wyjść m.in. dzięki nacjonalizacji aktywów OFE.
(...)
Innym przykładem sytuacji, która mogła doprowadzić do obniżenia polskiego ratingu, było zdarzenie z 2013 r. Ówczesny minister finansów i wicepremier raczył przestrzelić rachuby budżetowe tak, iż w połowie roku okazało się, że w państwowej kasie na wydatki zabraknie ok. 20 miliardów złotych. Rząd uciekł się wtedy do likwidacji pierwszego progu ostrożnościowego zapisanego w Ustawie o finansach publicznych, w celu uniknięcia wynikających z ustawy negatywnych konsekwencji niekontrolowanego przyrostu zadłużenia. Deficyt ostatecznie zwiększony został „jedynie” o kilkanaście miliardów PLN tylko dlatego, że ówczesny prezydent RP posunął się do konstytucyjnego deliktu i wyraził zgodę na obniżenie wydatków na obronność poniżej przewidzianego ustawą poziomu 1,95 proc. PKB.
Całość tekstu.
Ostatnie działania rządu, to być może kropla, która przelała czarę po działalności finansowej finansowego szkodnika tysiąclecia i koalicji zadłużającej państwo bez umiaru. Przychodzi czas wyboru, być niewolnikami, czy próbować zmienić swój status finansowy w świecie, co oczywiście jest ryzykowne.
Warto, czy nie warto próbować?