[ErgoProxy]

uż kiedyś w innym miejscu w sieci dyskutowaliśmy chyba o tej kwestii. Nadal pozostaje Twoim chochołem, nie moim. Udowadniaj lub obalaj sobie sam.

Bardzo być może, że dyskutowaliśmy, moja pamięć ułomną jest. To jak było z tą prostotą bytu (czy może substancji)?

Nie wiem, co powyższy wywód ma wspólnego z poruszaną kwestią.

Wiedza o świecie zakreśla horyzonty pojęciowe filozofa. Inaczej: filozofia stanowi spekulację czystą, honorującą wyłącznie zasady logiki i ewentualnie dobrego obyczaju, a więc stosuje się do niej maksyma informatyczna: śmieci na wejściu, śmieci na wyjściu. Najlepszy mózg nie poradzi, jeśli czegoś nie wie, albo wydaje mu się, że wie dobrze, vide paradoksy Zenona z Elei, co nie znał limesów.

Co konkretnie oni wiedzieli?

Ale proponuję nie lekceważyć wkładu hellenizmu do nauki. To raz.

Nie lekceważę wkładu hellenizmu do nauki, bo sam musiałem go przerabiać na przykładzie dowodu niewymierności pierwiastka z dwóch; kłopot w tym że to w liceum było.

A dwa: idea atomizmu, choć nie miała jeszcze podstaw molekularnych, szła już w kierunku przedstawionym przez Ciebie powyżej. Zakładała, że tak materia nieożywiona jak i ożywiona (a nawet nie-materia duchowa) składa się z bardzo prostych podstawowych elementów.

I nic dosłownie z niej nie wynikło, bo była abstrakcyjną konstrukcją jedną z wielu, która na dodatek się nie przebiła i pozostawała przez wieki li tylko ciekawostką. Przeistocznie objaśniane jest Ci w Kościele atomistycznie czy hylemorficznie?

Wracając do głównego pytania, rysunek bardzo ładny, sugestywny, i informujący, jak bardzo nie chce Ci się wchodzić w detale; znaczy, albo Cię ciągłe wałkowaie tematu znużyło, albo jednak coś jest nie halo. Tymczasem niespójność fizyki świata tego można odczytywać jako przesłankę do istnienia dwójki Stwórców, z których jeden kombinował newtonowsko, a drugi kwantowo. O tym, kiedy zjawiska kwantowe odkryto, chyba informować Ciebie nie trzeba?