[Dwa Litry Wody]

Białogłowa

Taki był plan, że po książce obejrzę serial. Tylko, że po skończeniu lektury zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno chcę ten film zobaczyć . Trochę to głupie, ale bardzo mi się podoba wizja, którą wyprodukowała moja własna wyobraźnia i obawiam się, żeby w. filmowców jej nie wyparła.

Oglądając serial żadnych poważnych dysonansów poznawczych nie doznałem. Właściwie tylko Daario Naharysa wyobrażałem sobie inaczej od tego jak został przedstawiony w serialu. Pozostałe postaci, przynajmniej w moim odczuciu, dobrze pasują do swoich literackich pierwowzorów. Być może wynika to z mojej kiepskiej wyobraźni – wolę jednak wierzyć, że więcej w tym zasługi osób odpowiedzialnych za dobór obsady aktorskiej i gry samych aktorów.

Bo z jednej strony może być wystarczająco dobra, żeby tak się stało - i pewnie jest skoro serial ma tylu fanów - a z drugiej strony może być za bardzo  współczesna, przymilająca się współczesnym gustom, a to już mogłoby mi przeszkadzać.

Nie obejrzysz, to się nie dowiesz.

Chodzi o takie detale, które budują całość jak np. kwestia makijażu kobiet. Jeśli są wypindrzone a la celebrytki z Hollywood to serio będę zła. Jeśli uniwersum Martina najbardziej ma przypominać średniowieczną Europę, to nikt wówczas nie regulował sobie brwi, nie przyklejał sobie sztucznych rzęs i nie używał konturówki by poprawić kształt ust.

Pamiętaj, że każda literacka fikcja osadzona w historycznych lub quasi-historycznych realiach podoba nam się tym bardziej im lepiej oddaje nasze wyobrażenia o takich realiach, a nie same realia. Dzieło zupełnie nieskażone współczesnością byłoby dla nas nieczytelne, niezrozumiale i przez to pewnie i nieatrakcyjne. To samo tyczy powieści Martina i ich ekranizacji.