[bert04]

Ależ ja w ogóle nie pisałam nic o poczuciu winy, tylko poczuciu odpowiedzialności. Mam nadzieję, że widzisz różnicę.

I jeśli chodzi o mnie, dla mnie ważne jest, że były pod panowaniem europejskim. Nawet jeśli to trwało "tylko" kilkadziesiąt lat.

No i tu się różnimy, bo dla mnie kryterium pomocy dla takiej Syrii jest to, że tam się toczy mordercza wojna domowa. A kwestia, że żabojady tam przez pewien czas się szarogęsili mi zwisa.

Zabrzmi trochę patosem, ale dla mnie odpowiedzialność nie bazuje na poczuciu winy, rachunku krzywd czy innym teoriom o wyzysku proletariatu świata. Ale na współczuciu.

Nie, to nie było wredne, tylko - obawiam się - bez sensu. Nijak się to nie ma do zestawienia: pytanie Żarłaka - moja odpowiedź. Być może nastąpił jakiś błąd komunikacyjny i ktoś kogoś nie zrozumiał, bo jak na to patrzę razem, to łącznie z Twoją wypowiedzią mi się to kupy nie trzyma.

To będzie prościej. Odpowiedzialność dla mnie to sprawa dwustronna. Przejmuję odpowiedzialność i oczekuję odpowiedzialności. Jeżelu chłopak z bloku chce mojej komóry to nie obchodzi mnie jego biedny los, pech w życiu czy trudne dzieciństwo. Jest tak samo odpowiedzialny za swoje czyny, jak ja. Rozszerzanie własnej odpowiedzialności nie może oznaczać zdejmowania odpowiedzialności z drugiej osoby.

Co do dzielenia się zaś z tymi co mają trochę więcej pecha w życiu (co nie znaczy, że są złodziejami), to jestem jak najbardziej za. Dzieleniem się pieniędzmi, czasem, co kto tam ma.

Ale sama widzisz, że "dzielenie" się z chłopakiem z bloku w powyższej sytuacji jest trochę inne, niż wrzucanie do puszki Owsiaka czy dawaniu na Caritas?

Przy uchodźcach jesteśmy gdzieś po środku. Z jednej strony to ludzie zmuszeni biedą lub wojną. Z drugiej strony napływając do nas "zmuszają" kraje Europy do pomocy. Wielu Europejczyków ten przymus odczuwa na podobnej zasadzie, jak w podanym przeze mnie przykładzie.