[lumberjack]

Zdaje się że wszyscy jesteśmy ludźmi, więc chyba naturalne że pragniemy szczęścia dla swojego rodzaju.

A co to takiego - owo szczęście?

Sam widzisz, ostatecznie celem jest przezwyciężenie cierpienia.

Otóż nie. W tym wszystkim nie ma ostatecznego celu. Nie chodzi o przezwyciężenie, lecz o stałe przezwyciężanie. Nie chodzi o osiągnięcie stanu, w którym jesteś wolnych od wszelakich trosk i trudów; chodzi o stan w którym po przezwyciężeniu jednego problemu bierzesz się za następny i tak w kółko.

Równość jest naturalną cnotą

Czy to dogmat jakiś? Skąd wiesz co jest naturalną cnotą? Bóg ci zesłał jakieś równościowe przykazania?

nie do przyjęcia jest sytuacja w której pewna grupa istot stoi ponad innymi bez uzasadnionego powodu.

W życiu jest tak, że silniejsze istoty stoją nad słabszymi. I zjadają je.

Równość wolnych czujących istot, a nie socjalizm.

Ok. Czy w zakres wolnych czujących istot wchodzą wyłącznie ludzie, czy jeszcze jakieś inne stworzenia?

Nie jestem przywiązany do przedmiotów materialnych, co nie oznacza że rozdaje swój majątek przypadkowym osobom bez żadnego powodu.

Szkoda...

Złem jest czyn który przynosi istotom czującym cierpienie

Jak pielęgniarka ukłuje mnie igłą, żeby pobrać krew, to czyni zło?

a dobrem ten który przynosi trwałe szczęście

W życiu nie ma trwałego szczęścia. Po pierwsze na drodze do trwałego szczęścia stoi śmierć, a po drugie - w życiu piękne i przepełnione szczęściem są tylko chwile.

In concreto każdy przypadek jest inny i wymaga odrębnego badania.

Mam fajną książkę Tatarkiewicza o szczęściu i muszę przyznać, że definicji szczęścia jest pierdyliard i bez dokładnego zdefiniowania znaczenia tego terminu nie ma co przechodzić do jakichkolwiek badań.

Brak współczucia wynika z zawężonego pojmowania świata, z odseparowania ja od reszty świata co jest iluzją, ponieważ świat i człowiek istnieją we współzależności.

Przyczyną braku współczucia jest właśnie kontakt ze światem, a nie odseparowywanie się od niego. Świat i człowiek istnieją we współzależności, a z interakcji między światem a człowiekiem wynika postępująca z wiekiem danego człowieka znieczulica.

Wg buddyzmu również oprawca zasługuje na współczucie ponieważ jego umysł jest niezwykle sponiewierany i taka osoba również cierpi.

Ale co mnie obchodzi sponiewierany umysł oprawcy? Już pisałem - istnieją ludzie wychowani w patologicznych warunkach, którzy mimo poniewieranego umysłu w wieku dorosłym nie stają się żadnymi oprawcami.

Kiedyś pierwiastki były najmniejszymi porcjami materiami, potem atomy, dziś twierdzi się że są to kwarki. Wg buddyzmu można w nieskończoność dzielić materię i nie znajdzie się cząstki która istniałaby sama przez siebie.

Ale można wyodrębniać i odróżniać pierwiastki. Dzięki temu można było stworzyć coś takiego jak samochód - napędzany benzyną - konkretnym związkiem chemicznym. Takim, a nie innym. I cóż z tego, że buddzym może sobie dzielić materię w nieskończoność skoro da się wyodrębniać o i odróżniać od siebie różne rzeczy, co umożliwia z kolei rozwój naukowy i techniczny.

I co to znaczy, że nie znajdzie się cząstki, która istniałaby sama przez siebie? Do czego pijesz? Gdybym rozmawiał z teistą, to zakładałbym, że chodzi ci o twierdzenie, iż Bóg podtrzymuje w stanie istnienia wszystko co istnieje. A jak to jest w buddyzmie to nie wiem.

Jeśli jesteś bardziej zainteresowany to zawsze mogę podesłać książkę lub wykład.

Jestem zainteresowany, ale mam tyle roboty, że nie mam czasu się po dupie podrapać. Może poprzez samą tą dyskusję z tobą dowiem się czegoś konkretnego o buddyzmie.

Znalezczyni - odpiszę ci przy następnym posiedzeniu razem, oki?