[Damian907]

Trzeba bardzo uważać, jak opisuje się buddyzm, bo tu jakby widać, że chodzi o wyzbycie się egoizmu, by... doświadczyć szczęścia. Hmmm. Piszę "jakby", bo może nie o to chodziło. Wygląda jednak tak, jakby wyzbycie się egoizmu, było środkiem, bo zyskać coś dla siebie. To sprzeczność. I buddyzm jawi się jako recepta na szczęście. A to płytkie podejście i podejrzewam, że nie o to w nim chodzi.

To trochę za duże uproszczenie że chodzi o wyzbycie się egoizmu aby doświadczyć szczęścia. Doświadczenie trwałego szczęścia jest spowodowane przez odrzucenie pożądania i przywiązania. Wyzbycie się egoizmu jest nie tyle środkiem który buddyzm zaleca, ale jest to konsekwencja buddyjskiej konstatacji że nigdzie tego niezmiennego "ja" nie można tak naprawdę znaleźć.

Zasadniczo buddyzm jest OK, dopóki nie jest sprzeczny z nauką.

Relacje buddyzmu z nauką można znaleźć w książce "Nieskończoność w jednej dłoni".

Chociaż chrześcijaństwo, które również propaguje miłość/szacunek/współczucie, idzie o krok dalej i wskazuje na rolę bezinteresownego poświęcenia. Tu już nie ma wątpliwości, że nie szuka się czegoś dla siebie.

Można byłoby polemizować, ponieważ w chrześcijaństwie człowiek ma przede wszystkim przypodobać się jahwe. Dobre uczynki mogą być spowodowane pragnieniem zbawienia i strachem przed piekłem.

---

A to nie znam. To pewnie taka historia jak o raju w niebie - wielu wierzy w to; wielu tego pragnie, ale nikt tego na oczy nie widział.

Jeżeli chodzi o oświecenie to można je dostrzec u zrealizowanych mistrzów jak Karmapa czy Seung Sahn.