[Fanuel]

Zatraceni w krzemie

I kiedy zapytamy, jakim cudem za bezcen sprzedaliśmy publiczne prywatnemu, jak to się stało, że nasze życie polityczne toczy się na stronach o nazwie „Ćwierkacz” czy „Książka twarzy”, okaże się, że ten problem to w istocie jedynie drobny fragment procesu, który powoli zjada nie tylko debatę publiczną, ale i wszelkie mechanizmy konstytutywne dla demokracji.
To nie jest proces przez kogoś świadomie zamierzony. Jest pchany do przodu mikroruchami kapitalistycznych trybików, a jego kolejne kroki dotąd wydawały się nieszkodliwe. Jego kołem zamachowym są zawłaszczający naszą uwagę internetowi giganci – tacy jak Google (obecnie holding Alphabet), Facebook, Twitter czy Amazon. Zasada tego procesu jest prosta: jest nią sprzedaż reklam. Sprawa, ot, zwyczajna, stara jak świat. Ale ułatwianie kontaktu ludzkich gałek ocznych z ofertami biznesowymi przyspieszyło, dojrzało, wycwaniło się – i jako produkt uboczny, bez jasnej intencji, wypluło algorytmicznego lewiatana, polityczno-społeczną bombę atomową, która zaraz zaatakuje fundamenty, na jakich opiera się nasz delikatny demokratyczny system.

Artykuł przedni. Natomiast autor, wymieniając wszystkie te zagrożenia i metody manipulacji jakoś nie wymienił tej najoczywistszej i nie dość, że wynikającej z nieprzejrzystości mechanizmów działania to jeszcze najprostszej.

Po co stosować wyszukane algorytmy i takież metody manipulacji jak można się posłużyć przykładem     
Batuty?

Skoro ani nie ma komu sprawdzić działania, ani nikt nie rozumie jak dokładnie działają algorytmy to co za problem ręcznie posterować wynikami i zgonić wynik akcji na algorytmy, co by legitymizację działań zyskać i udawać uczciwego.