[Neuro]

albo można "nie wiem o ci chodzi z tą wiarą, chyba coś ze mną nie tak, o Boże, spraw, żebym wiedział o co chodzi z tą wiarą" i to jest ateizm... neurotyczny

O to to to!

Miotam się, eksperymentując różnie, o co może chodzić z tą całą wiarą. Czy to jest jakieś udawanie? Samo-oszukiwanie się? A może jest to uważanie, że się wie? Czy osoba prawdziwie wierząca powie: "No wiesz, to kwestia wiary, ja tam akurat tak jakoś dziwnie mam, że wierze w Boga. Przynajmniej w dni parzyste.". Czy to jest prawdziwa wiara? Czy też może ktoś prawdziwie wierzący będzie twierdził, że wie? "Bóg istnieje. Koniec, kropka."?

To jest raczej ateistą, bo my właśnie nie wiemy o co chodzi z tą wiarą.

Co co co co co?   Ja ateuchem? Mła?  
Przecież może być własnie tak, że ja wierzę ale nie wiem, że wierzę, bo nie rozumiem co to znaczy wierzyć.  
Ja ateistą?! Oj nie, mowy nie ma. W ten sposób negowałbym, że jest we mnie coś, co jakby wierzy w Boga, takie coś wyobrażeniowo-uczuciowe. Mam w sobie te energie jakby wierzące, mam w sobie sposoby emocjonalno-myślowe postrzegania w kategoriach istnienia Boga. Po prostu mam do nich dystans. 
Źle bym się czuł, gdybym miał określać siebie jako ateista. Niedobrze mi na myśl o tym, sorry. Już lepiej gdybym miał się określać jako teista, choć wtedy też jest może lekki dysonans i poczucie jakiejś nieuczciwości. Przy agnostyku zresztą również. Ech...

Może jest ze mną trochę tak jak w powiedzeniu Anthony'ego de Mello: "Gdy masz jeden zegarek, wiesz która jest godzina. Gdy masz dwa zegarki, nigdy nie jesteś pewien."