[Neuro]

Jedyne uzasadnione pytanie to czy wiesz dlaczego nie wiesz...I skąd ta pewność?

Dziękuję za pytanie Myślę, że właśnie choćby takiego rodzaju pytania mogą padać.

Nie wiem dlaczego nie wiem. Po prostu...dlaczego miałbym wiedzieć?
Prawdę mówiąc, jestem nie tyle osobą, co świadomą obecnością. Osoby mają swoje przekonania. Świadome obecności - raczej nie.
Obserwuję w sobie byty energetyczne, które zdają się zachowywać tak jakby wierzyły bądź nie wierzyły. Jest we mnie byt teistyczny (czyli mający qualia teistyczne i przez teistyczny pryzmat patrzący na świat) i jest też byt a-teistyczny (czyli mający qualia a-teistyczne i patrzący na świat przez pryzmat ateistyczny). Ten byt teistyczny jest z reguły przyjemniejszy. Oba postrzegam jednak jako infantylne. Z żadnym z nich się tak naprawdę nie utożsamiam.

Zresztą, nie spotkałem jeszcze "agnostyka" który był by "neutralny"

Być może ja wykazuje taką neutralność (choć może nie do końca, bo jednak w pewnym sensie bardziej sympatyzuję z teizmem) Ale może najpierw mógłbyś sprecyzować - jak byś sobie wyobrażał takiego neutralnego agnostyka? Jaki musiałby on być, abyś stwierdził, że jest on neutralny.

Jako agnostyk zgłaszam chęć uzyskania pytań

Nie wiem czy wypada, abym ja tez zadawał pytania, ale skoro mam okazję spotkać kolegę-agnostyka, no to...

Jak rozumiesz wiarę? Czy potrafisz wyobrazić sobie siebie jako wierzącego? Jak by to wyglądało?

U mnie pojawiają się jakieś myśli i emocje, ale ja jestem tym, który te myśli i emocje widzi, obserwuje, jest ich świadomy. Nie jestem w stanie wskazać "O, to jest moje przekonanie, w to wierzę". Cokolwiek wskażę, to nie będzie tym. Przyznaję, że u mnie agnostycyzm ma zatem drugie, głębsze dno.

Gdy wyobrażam sobie siebie jako wierzącego, to jest do dla mnie wizja infantylna, zaślepiona. "O tak, to jest święta racja". Widzę w wyobrażeniu siebie jako wchodzącego kompulsywnie w pewną zawężoną perspektywę, jako przylegającego do pewnych klapek na oczach. Zatem odczuwam coś takiego jako - dla mnie - regres (w tym energetyczny skurcz, zaciśnięcie się w sobie). Dla mnie wiara jest jak przylgnięcie do udawania.

No chyba że mówimy o pewnej ufności, intuicji. Taka rzecz jest jednak minimalistyczna, bo tylko do celów praktycznych - podobnie jak w programie 12 kroków. Istnienie pewnej Siły Wyższej, bo taki model pozwala ubrać w słowa te niezwykłe qualia, które mnie intuicyjnie prowadzą. 

No ale to tylko model. Palec pokazujący na księżyc nie jest księżycem. A powrót do przylgnięcia do jakichś dogmatów (czyli coś co robiłem przez większość swojego życia) - odczuwam, że dla mnie byłby to jakiś infantylny anankastyczny regres. Gdy ktoś namawia mnie do wiary, odbieram to jako namawianie abym wszedł w tryb obsesyjno-kompulsyjny. Abym zaczął udawać. Abym uległ natrętnej emocjonalnej presji. Abym uległ złemu duchowi. 

Tak, złemu duchowi, bo nie mam nic przeciwko używaniu modeli teistycznych. To nie znaczy jednak, że mylę mapę z terenem Traktuję je jak pewne modele, które się sprawdzają w jakiejś mierze w praktyce. Myślę, że podobnie jak Jordan Peterson