[Pterodaktyl]

Jak rozumiesz wiarę? Czy potrafisz wyobrazić sobie siebie jako wierzącego? Jak by to wyglądało?

U mnie pojawiają się jakieś myśli i emocje, ale ja jestem tym, który te myśli i emocje widzi, obserwuje, jest ich świadomy. Nie jestem w stanie wskazać "O, to jest moje przekonanie, w to wierzę". Cokolwiek wskażę, to nie będzie tym. Przyznaję, że u mnie agnostycyzm ma zatem drugie, głębsze dno.

Gdy wyobrażam sobie siebie jako wierzącego, to jest do dla mnie wizja infantylna, zaślepiona. "O tak, to jest święta racja". Widzę w wyobrażeniu siebie jako wchodzącego kompulsywnie w pewną zawężoną perspektywę, jako przylegającego do pewnych klapek na oczach. Zatem odczuwam coś takiego jako - dla mnie - regres (w tym energetyczny skurcz, zaciśnięcie się w sobie). Dla mnie wiara jest jak przylgnięcie do udawania.

No chyba że mówimy o pewnej ufności, intuicji. Taka rzecz jest jednak minimalistyczna, bo tylko do celów praktycznych - podobnie jak w programie 12 kroków. Istnienie pewnej Siły Wyższej, bo taki model pozwala ubrać w słowa te niezwykłe qualia, które mnie intuicyjnie prowadzą.

No ale to tylko model. Palec pokazujący na księżyc nie jest księżycem. A powrót do przylgnięcia do jakichś dogmatów (czyli coś co robiłem przez większość swojego życia) - odczuwam, że dla mnie byłby to jakiś infantylny anankastyczny regres. Gdy ktoś namawia mnie do wiary, odbieram to jako namawianie abym wszedł w tryb obsesyjno-kompulsyjny. Abym zaczął udawać. Abym uległ natrętnej emocjonalnej presji. Abym uległ złemu duchowi.

Tak, złemu duchowi, bo nie mam nic przeciwko używaniu modeli teistycznych. To nie znaczy jednak, że mylę mapę z terenem Traktuję je jak pewne modele, które się sprawdzają w jakiejś mierze w praktyce. Myślę, że podobnie jak Jordan Peterson

Wiarę przejawiam w życiu na codzień - wierzę w siebie, w bliskich, w osiągniecie celów życiowych itd. Natomiast wiarę we wszelką transcedencję odrzucam, chociaż nie wyklucza się ona z agnostycyzmem absolutnie. Ale wyobrazić sobie taką wiarę jest dla mnie dość łatwo.
Twoje wywody są dość dziwne, szczególnie, że deklarowałeś się wcześniej być teistą.

---

@E.T.
1. Tak.
2. Doświadczenie mistyczne na tyle wyraźne, iż nie można w żadnym wypadku go wziąć za iluzję lub wytwór wyobraźni. Było wielu w historii, którzy twierdzili, że takiego doznali - ja nie jestem skłonny dać im wiary, ale jakbym takowe przeszedł, to dowiedziałbym się definitywnie o istnieniu Boga.
Niemal na pewno  tak się nie stanie, jednak nie można tego wykluczyć.. Agnostycyzm może się tyczyć wyłącznie chwili obecnej; zakładać, że zdobycie pewnej wiedzy na temat transcendencji w przyszłości może stać się możliwe.
Ignostycyzm (który - jak rozumiem - reprezentujesz) zapomina, że o ile można na stoprocent wykluczyć możliwość zdobycia wiedzy np. o liczbie brachiozaurów na świecie  w momencie ich wyginięcia, to Bóg, o ile istnieje i jest Opatrznością, zawsze może komuś dać wiedzę o sobie poprzez objawienie, niezależnie, jakby to nieprawdopodobnie nie brzmiało. Totalnie niewykonalnym jest tylko dowiedzenie się o nieistnieniu Boga - a więc sensu poznawczego jest pozbawione pytanie „czy Boga nie ma?”