[Pterodaktyl]

2. Doświadczenie mistyczne na tyle wyraźne, iż nie można w żadnym wypadku go wziąć za iluzję lub wytwór wyobraźni. Było wielu w historii, którzy twierdzili, że takiego doznali - ja nie jestem skłonny dać im wiary, ale jakbym takowe przeszedł, to dowiedziałbym się definitywnie o istnieniu Boga.

Mylisz wiedzę z pewnością. Polecam lekturze: http://sady.up.krakow.pl/wittgenstein.op.htm

Sprawa zresztą wciąż rozbija się o brak poznawczego sensu wyrażenia "Bóg istnieje". Chociażby w wiki znajdujemy definicję wiedzy brzmiącą „ogół wiarygodnych informacji o rzeczywistości wraz z umiejętnością ich wykorzystywania”. Proszę wykazać, jak zdobytą w doświadczeniu mistycznym "wiedzę" na temat istnienia Boga wykorzystać w praktyce (dającej wymierne efekty). Nie wiem, czy czytałeś "Valis" Dicka. Autor opisuje w nim swoje własne doświadczenie mistyczne, dzięki któremu dowiedział się o bodajże przepuklinie mosznowej swojego syna. Nic więcej z niego nie wynikło, a poszukiwanie boga, jakie sprowokowało owo doświadczenie u bohatera powieści, było jakimś tragicznym błądzeniem, przemieniającym się w obłąkane science-fiction (vide tytułowy obiekt, akronim VALIS).

Chodzi też o wiarygodność tej "wiedzy". Wiedza zasadza się na uzasadnieniu, funkcjonuje w społecznym obiegu. Doświadczenia mistyczne są wyłącznie osobiste. Mogą dać niezachwianą pewność kierującą życiem tego, kto ich doświadczył, ale nie są źródłem wiedzy.

OK, po lekturze Ludwika się wypowiem obszerniej. Nie wiem tylko, jak dokładnie rozumiesz „wykorzystywanie wiedzy w praktyce”. Jeśli dla mnie oczywistym stałoby się istnienie chrześcijańskiego Boga, to zostałbym gorliwym wyznawcą Jego religii i starałbym się przekonać możliwie jak najwiecej ludzi o jej prawdziwości. Nie spotkałyby mnie konsekwencje ewentualnej omyłki, lecz skutki przyjęcia prawidłowego  stanowiska odczułbym w życiu pozagrobowym - a więc połowicznie posiadłbym wiedzę w Twojej tego słowa definicji.

Ogólnie spory takie, jak w tym temacie wynikają z opisywanej właśnie w Wittgensteinowskim TLF, niepoprawnej logicznie struktury języka. Przykładowo Quinque stwierdza, że agnostycyzm jest bezsensowny, gdyż każdy teista czy ateista i tak wykazuje się niewiedzą w kwestii istnienia Boga. Jednak idąc np. za SJP:
Ateizm - pogląd odrzucający wiarę w Boga, zaprzeczający istnieniu Boga.
Agnostycyzm - filozoficzny pogląd zakładający niemożność obiektywnego poznania świata i praw nim rządzących. 
Wiedza - ogół wiadomości zdobytych dzięki badaniom, uczeniu się itp.
I teraz po kolei:
1. Wielu ateistów mówi po prostu: Boga nie ma; według nich to oczywiste i udowodnione.
2. Uznają więc oni to co mówią za wiedzę, w powyższym tego słowa rozumieniu.
3. Mój agnostycyzm zdefiniowałbym podobnie jak SJP, tyle że w miejsce „świata” podstawiłbym „rzeczywistości”.
4. Zgodnie z moim poglądem przenigdy nie mogę stwierdzić, że Boga nie ma; według mnie istnieć może właściwie wszystko.
5. A więc absolutnie nie jestem ani teistą, ani ateistą w drugim z przytoczonych znaczeń; jestem ateistą najwyżej w takim sensie, że nie wykazuję żadnego teizmu.
6. I tak samo - swoją drogą - można się kłócić o wiedzę, czy definiować ją jak wyżej - i wtedy po wspomnianym wcześniej doświadczeniu bym ją posiadł - czy definiować ją, tak, jak chce Obcy - i wtedy bym jej nie posiadł i tak.
7. Nie byłoby w ogóle takich problemów, jakby - co jest proponowane w TLF - jeden znak miał tylko jedno znaczenie; zawsze odpowiadał wyłącznie jednej rzeczy lub faktowi.