[bert04]

Tak czy owak, idąc w argument etyczny i zakładając nawet, że masz rację - czy dobrze jest powoływać zwierzęta do życia tylko po to, by je bezlitośnie eksploatować, gdy nie ma takiej konieczności? Czy w ogóle nadajesz zwierzętom jakąś wartość moralną? Od tego ostatniego trzeba by pewnie zacząć. Jeśli dla kogoś zwierzęta są przedmiotami, to z weganami na ten temat się nie dogada

Wydaje mi się, że to nie ja argumentowałem w stylu "hodowla jest dobra, bo bez niej lisy by biedne kurki pozagryzały". Być może moje doświadczenia z kurami są nieco dawne, niemniej pozwoliłem sobie wątpić, czy nasze przechodowane zwierzątka w ogóle by przeżyły poza hodowlą. I nie wartościuję tego faktu, że zwierzęta hodowlane są przystosowane do życia w hodowli bardziej niż w naturze tak jak nie wartościuję tego, że człowiek wyrwany z cywilizacji, bez jakiegoś przystosowania, minimum sprzętu i pewnej gamy umiejętności survivalovych by też nie przeżył. Zamiast wilków i niedźwiedzi zjadłyby go komary i robale.

A co do "wartości moralnej zwierząt"... nie wiem nawet, gdzie tu zacząć. Czy wilk jest dobry? Czy owsik jest dobry? Czy unikanie cierpienia jest OK czy może samo odczuwanie cierpienia sprawia, że życie zwierząt z układem nerwowym staje nad istotami żywymi bez tej możliwości? Może są zwierzęta które cierpienia w klasycznym sensie nie odczuwają: nie wiem, ameba zjadająca własny mózg czy jakieś inne plantonowate. Ustawić je na równi z roślinkami i grzybkami? Choć to problem w konytekście tematu obojętny, świat prędzej dobrowolnie przejdzie na tofu niż na jedzenie ameb. Niemniej nie widzę tu prostych odpowiedzi a raczej jakieś ideologizowanie na siłę pewnego stylu odżywiania się, do pewnego stopnia zrozumiałego, przyznaję. Jednak stopień agresywności wypowiedzi wobec osób z innym stylem odżywiania przeczy tym ponoć zbawiennym skutkom przejścia na roślinożerstwo. I nie, nie mówię tylko o tekstach na tym forum albo o prawie Godwina, mam podobne doświadczenia z realu, w których wegetarianie czuli się w obowiązku opowiadać o farmach kurzych, duszeniach pisklaków, przerabianiu ich na karmę i tak dalej. Takie typowe pogaduszki przy obiadach.

Nie bez powodu jeżeli chcę wyjaśnić ateistom pewne zachowania religijne, dobre albo złe, najczęściej sięgam po analogię do wegetarianizmu.

---

Po co tyle pisać, wystarczy "jesteś gupi".
Po co te argumenty ad personam?

Ty tak serio? Po tych tekstach o padlinożerstwie mam tutaj dbać o uczucia gastrologiczne zwolenników jedzenia flory? Mam się przejmować, że tekst "kupujesz padlinę w sklepie"* padł od kolegi, który nawet swojego ukochanego tofu sobie w sklepie nie kupi, bo się na mieście stołuje?

Ba, założę się, że potrafię więcej wegetariańskich dań przyrządzić - i ich przyrządziłem w życiu, niż kolega, którego tyczyły te słowa. Pomijając kanapki z avocado, to nie mój smak. W końcu mam w rodzinie dorastającą wegetariankę, znam blaski i cienie tego sposobu odżywiania się - dosłownie - od kuchni.

*parafraza, nie cytat