[towarzyski.pelikan]

Ta skrajna różnica poglądów nam w ogóle nie przeszkadza. Jednak osoby o lewicowych poglądach są zwykle bardziej wrażliwe na krzywdę ludzką, więc wegetarianizm wśród nich powinien być bardziej rozpowszechniony. 

Zgadzam się, że osoby o lewicowych poglądach przynajmniej deklarują większą empatię na ludzką krzywdę niż osoby o poglądach prawicowych, jednak pytanie, czy ta empatia nie wymknęła się już spod kontroli?

Mówię to jak osoba, która sama kiedyś była w tym gronie, może nie wegetariańskim, ale utożsamiałam się z Voluntary Human Extinction Movement właśnie wskutek chorobliwego sfokusowania na cierpieniu.
Ta piosenka odzwierciedla moje niegdysiejsze nastawienie:
https://www.youtube.com/watch?v=-dhxZF3aSgU

Jeżeli cierpienie jest złe, to złe jest życie. A nikt tak nie cierpi, żadna świnka, żaden kurczaczek, jak człowiek.

I niestety, w tej lewicowej filozofii podszytej odmową cierpienia widzę pęd ku temu, czego lewica jeszcze nie wie, a co ja wiem, bo doprowadziłam swoją lewicowość konskekwetnie do skraju - sprzeciwu wobec życia jako takiego. 

Jeżeli życie jest złe, to zły jest też jego dawca, o ile istnieje. Tego nie da się pogodzić z wiarą w dobrego Boga.

Bóg działa przez Nas, nie inaczej. Jeśli chcemy możemy być jego narzędziami. Robimy tak (świadomie lub nieświadomie) wtedy, gdy przejawiamy naszym zachowaniem sprawiedliwość na Ziemi.

Twoja logika w tym zakresie jest logiką katolików - przewrotną i pokrętną. Nikt nie powinien wprowadzać sprawiedliwości i dobra na Ziemi, bo jest to grzech. Może to zrobić tylko Bóg na końcu czasów.

Wniosek : pozwolić złu rządzić światem, ze złem nie walczyć, nadstawiać mu drugi policzek. Cierpienie jest dobre. Należy być biernym.

Niestety wszystkie te straszne wnioski wynikają wprost z teologii katolickiej i są moim zdaniem całkowicie błędne.

Nie chodzi o to, żeby nie wprowadzać sprawiedliwości ani nie walczyć ze złem, ale nie da się tego zrobić w taki sposób, jak tego chcą utopiści.

Sprawiedliwość rozumiana w dojrzały sposób jest nierównością, jak to pięknie przedstawił ks. Jan Twardowski. A cierpienie rozumiane w dojrzały sposób nie jest złem absolutnym. Ostatecznym celem jest pokonanie cierpienia, ale samo cierpienie pozwala nam w ogóle dojrzewać, rozwijać się. Bez zła nie ma dobra. 

I dla mnie to nie jest tylko teologia katolicka, to jest kwintensencja chrześcijaństwa. 

Wejście na ten poziom powszechnego zrozumienia, że krzywdząc niewinne zwierzęta krzywdzi się siebie jest dopiero przed nami.

Krzywdzenia niewinnych istot nie postrzegam jako grzechu za który idzie się do piekła, lecz jako przejaw właśnie braku świadomości.

To jest tak, jak niszczenie własnej wątroby alkoholem.

Nasze religie odseparowały nas od przyrody, czyli od nas samych - dlatego pozwoliły nam krzywdzić i niszczyć florę, zatruwać wody, powietrze, mordować zwierzęta.

A wszystko podlały ciepłym sosem przyzwolenia bożego na wszelką niesprawiedliwość, proponując nam wyjaśnienie, że zło jest dobre, bo jest częścią bożego planu.

Owoce takiego rozumowania jak powyższe są oczywiście zgniłe, co wiele mówi o kilku religiach, które je przyniosły w pakiecie.

Konsekwentnie ciągnąc Twój tok rozumowania musisz się ze mną zgodzić, ze rozmnażanie się jest złe, bo spładzając nową istotę, skazujesz ją na pewne cierpienie. Niewinny człowiek wrzucony w życie. 

Nadludzie nie robią drugiemu, co im nie miłe:
https://www.youtube.com/watch?v=Q65C9GrFieE

Masz wyidealizowany obraz przyrody, a to jest świat brutalny, pełen cierpienia i walki o byt, więc powrót do przyrody, natury wiąże się między innymi z wzięciem na klatę tego potwora, żądnego krwi zwierzęcia, który w nas drzemie. 

W przeciwnym razie Twoi nadludzie, za chwile będą obmyślać bombę, za pomocą której zniszczą całe cierpienie (życie) na Ziemi.