[Fizyk]

Mgła ma różny stopień rozcieńczenia. Jak jest rzadka to się objawia tym, że nie widać w nieskończoność, tylko jest skończona widoczność. Tak jak jest w realu.

Ano. A jak często mgła zniekształca obraz, a nie tylko ogranicza widoczność? Bo wiesz, zgodnie z Twoją teorią, im gęstsza mgła, tym bardziej zniekształcony obraz.

Twierdzisz, że nie powstanie załamanie światła pomiędzy warstwą 'rozpylonej wody' (np. nad zbiornikiem wodnym/ nad parującą ziemią), a wyżej leżącą warstwą powietrza bez tej wody (lub z mniejszą jej zawartością)? Czyli, że nie powstanie załamanie światła pomiędzy warstwami o ewidentnie różnej gęstości ? Tak twierdzisz ?

Tak, tak twierdzę. Problem w tym, że nie rozumiesz za bardzo rozchodzenia się światła.

Wiesz, jaka jest podstawowa różnica między powietrzem zmieszanym z parą wodną, a powietrzem z zawieszonymi kropelkami wody? Otóż kropelki wody są większe niż długość fali światła. To powoduje, że przestają tworzyć z powietrzem ośrodek, który można uznać za jednorodny. Mamy wtedy do czynienia nie z wodo-powietrzem o większej gęstości i większym współczynniku załamania, a z wilgotnym powietrzem o praktycznie tym samym współczynniku co powietrze obok, tylko z zawieszonymi w nim kroplami rozpraszającymi światło. Dlatego jak pojawiają się krople, widzisz mgłę, a nie zniekształcony obraz.

Inaczej mówiąc, bieg promienia w zamglonym powietrzu jest taki sam, jak w niezamglonym, tylko że niektóre z tych promieni trafią w krople i zostaną odchylone w losowym kierunku. Dlatego dociera do Ciebie mniej światła zza mgły (a biel mgły to zmieszane światło wpadające z innych kierunków), ale obraz nie jest zniekształcony.

Oczywiście te krople mogą też załamywać światło - tak np. powstaje tęcza. Ale tęcza to jednak trochę co innego, niż zniekształcony obraz tego, co jest za mgłą...

---

To jest zdjęcie pary wodnej. Obiektywnie wpływa w stopniu kluczowym na to czy coś widzimy czy nie. Jednak Fizyk przeczytał, że współczynnik refrakcji pary wodnej jest niski, więc jej wpływ na obraz pominął.

Brawo, pokazałeś, że mgła rozprasza światło i że nie zniekształca obrazu. Czyli dostarczyłeś pięknego przykładu potwierdzającego to, co napisałem wyżej.
I tak swoją drogą, to nie zdjęcie pary wodnej, tylko właśnie zawieszonych w powietrzu kropelek wody, takich, o jakich pisze Maciej1. Pary wodnej jako takiej nie widać.

Zdefiniowałem kiedyś dość precyzyjnie sito dowodowe, które określa kryteria naukowości

Jeśli skonstruujemy takie podstawowe sito dowodowe w 10 przykazaniach :
1. nie uznawaj dowodów nielogicznych
2. nie uznawaj dowodów oszukanych
3. nie uznawaj dowodów, których nie da się powtórzyć lub może je powtórzyć tylko wąska grupa ludzi (np. bardzo bogatych)
4. nie uznawaj dowodów, w których widzisz brak wzięcia pod uwagę czynników, które mogą być istotne
5. nie uznawaj dowodów, które mogą być zinterpretowane pełnoprawnie na wiele innych sposobów
6. nie uznawaj dowodów przeprowadzonych pod wynik - gdy osobie emocjonalnie zależy na osiągnięciu oczekiwanego wyniku lub czerpie z tego korzyści materialne
7. nie uznawaj dowodów opartych o inne nieudowodnione twierdzenia lub nieoczywiste aksjomaty (np. gwiazdy są tryliardy km. od nas)
8. nie uznawaj dowodów na te twierdzenia, które możesz obciąż brzytwą Ockhama i zastąpić innym udowodnionym twierdzeniem, które przeszło przez to sito.
9. nie uznawaj dowodów opartych na autorytecie badacza (np. tak uważał prof Hawking i wszyscy naukowcy świata)
10. nie uznawaj dowodów w oparciu o pojęcia ci nieznane lub nieostre (np. nienawiść)

Sprytnie. Punkt 5 odfiltrowuje praktycznie 100% dowodów naukowych

Niemal każdą obserwację w odosobnieniu da się zinterpretować na wiele różnych sposobów. Dopiero wiele obserwacji w połączeniu ze sobą drastycznie zawęża pole manewru - bo poprawnym modelem może być tylko ten, który pasuje do wszystkich. Jeśli do obserwacji 1 pasują modele A, B, C, do obserwacji 2 - A, C, D, a do obserwacji 3 - A, B, D - to żadna z tych obserwacji nie przechodzi Twojego sita, a jednak można z nich wywnioskować, że właściwy jest model A.

Pokaż mi proszę jedno badanie empiryczne, które wykazało praktycznie, że światło zagina się standardowo do dołu.
Wzięcie pod uwagę zaledwie jednego czynnika teoretycznego, czyli gęstości powietrza i na tej podstawie uznanie zagięcia w dół to nie żaden dowód.

Nie ma żadnej niezgodności "z całą optyką", to są hasła puste. W jaki niby sposób zagięcie światła w górę miałoby przeczyć optyce.

Ależ jest. Jest dlatego, że zagięcie światła w dół wynika z praw optyki i rozkładu ciśnienia i temperatury w atmosferze. Jeśli zatem przeczysz zagięciu światła w dół, to negujesz albo rozkład ciśnienia i temperatury, albo optykę. Inaczej się nie da.

Oczywiście, możesz próbować negować tylko część optyki - ale szybko okaże się, że jednak wszystko jest ze sobą dość mocno powiązane i nie ma czegoś takiego, jak zanegowanie części...

Powinieneś znać różnicę pomiędzy hipotezą/postulatem, a naukowym faktem.
Ja stawiam tezę o zagięciu światła do góry - ty bez żadnych dowodów uznajesz za fakt zagięcie światła w dół.

I jeszcze raczyłeś mnie nazwać arogantem ... sic.

Bez żadnych dowodów, bo żaden nie przeszedł punktu 5 sita?

Jest pełno pomiarów współczynnika załamania powietrza w różnych warunkach, pełno eksperymentów potwierdzających prawo załamania, pełno obserwacji astronomicznych świadczących o ugięciu w dół, być może są nawet doświadczenia w stylu Twojego Niemca, tylko lepiej przeprowadzone, których nie znalazłem. Ty masz obserwację jednego randoma z internetu. I to ja nie mam dowodów

---

Nawiasem mówiąc, sprawdziłem symulator. Obliczenia wydają się poprawne. Problem w tym, że przy gradientach temperatury rzędu 200 stopni na km świruje też ciśnienie - więc wyniki powinny wychodzić dziwne, tak jak wychodzą.

Tak więc obstaję przy tym, że Maciej postuluje, że gdzieś na moim zdjęciu z Chorwacji temperatura powietrza przekracza 200 stopni Celsjusza - bo to w takich warunkach mielibyśmy ugięcie wystarczające do uzasadnienia jego pomysłów.