[Teista]

Człowiek jest zwierzęciem  stadnym i istnieje na ziemi od powiedzmy 200 000 lat. Na samym początku, w  stanie dzikości, obowiązywały go prawa przyrody – własnych jeszcze nie spisał. Ewolucyjny sukces  i stabilność ludzkiego stada były wynikiem przestrzegania pakietu tych praw w pełnym zakresie. Podobnie u lwów, psów czy innych małp. Mówimy o zachowaniach instynktownych i wyuczonych. Zwierzęta te czasem podejmują czynności, które możemy nazwać kradzieżą tylko w formie żartu. Jeśli ktoś na serio nazwie takie zachowanie kradzieżą to znaczy, że nie ma pojęcia o ekologii i biologii w ogóle. Najsilniejszy w stadzie psów pierwszy ucztuje by zachować swoje biologiczne pierwszeństwo i nadal skutecznie zarządzać stadem. Lew nie poluje. Odgania lwice od zdobyczy, a one nie protestują bo w lwic interesie jest by samiec był silny i zachował sprawność, którą łatwo utracić podczas polowania. U ludzi jest podobnie, mężczyźni polują i jedzą pierwsi, na końcu dzieci. Te dominujące osobniki zawsze narażone są na utratę posiłku, a reszta zawsze będzie podejmować próby uszczknięcia kęsa z pańskiego stołu. Mamy tu biologiczne podstawy kradzieży, która kradzieżą nie jest. Jeśli uprzemy się jednak i całkiem poważnie nazwiemy to kradzieżą to ma ona tylko pozytywne dla całego stada skutki, czyli kradzież jest dobra.  Czy mamy absurd? Tylko wtedy jak nazwiemy to kradzieżą. Człowiek w stanie dzikim nie znał pojęcia własności prywatnej, więc o kradzieży nie było mowy i brak również uzasadnienia. Jeśli jeden ukradnie dzidę drugiemu to i tak z niej nie skorzysta bo dzida jest dostosowana do budowy ciała, specyficznych cech i zdolności motorycznych drugiego. Używając w trakcie polowania takiej dzidy ten pierwszy może obniżyć swoją skuteczność i oczywiście wykluczy z polowania drugiego. W efekcie obniży sprawność całej grupy i szansę na upolowanie obiadu. To z kolei doprowadzi lub może doprowadzić do rozpadu wspólnoty i śmierci głodowej jej członków. Dobrze o tym wiedzieli, nie musieli czekać na objawienie i wprowadzać zasady moralne bo najsilniejszą motywacją było przetrwanie i to była ich cała mądrość. Kradzież dzidy w tym ujęciu jest szaleństwem. Jak już pojawiła się własność prywatna to pojawiła się kradzież, która jest zła. Wprowadzono kodeksy. Pojawiło się również pojęcie grzechu, który jest złem i jest postawą sprzeczną z nakazami bogów. Zapisy o zakazie kradzieży wprowadzili ludzie bogaci by zabezpieczyć swoje bogactwo – co oczywiste. Mniej oczywisty jest ukryty żart, że prawa wprowadzano

„….aby złych i nikczemnych wytracić, aby silny słabego nie krzywdził…..” (Hammurabi).

Bogowie, zainteresowani intelektualnym  rozwojem  człowieka, jako niezbędną pomoc w uładzeniu stosunków społecznych przekazali  ludziom masę kodeksów zabezpieczając (co ciekawe) głównie interes wyższych warstw społecznych. Los biedoty, niewolników feudalnych zależał od fanaberii tych pierwszych co zgodne było z wolą bogów i porządkiem jaki ustanowili. Taki był początek religijnej moralności. Taka jest prawda, bo innej nie ma (jak powiedział jeden profesor )

Historycznie patrząc za kradzież karą była dekapitacja lub amputacja czegoś. To wystarczy by skutecznie wgrać człowiekowi niechęć do kradzieży. Podobnie z psem. Uczenie czworonoga rozmaitych sztuczek  jest niezwykle proste. Odpowiednie warunkowanie pozytywne i po 2 tygodniach pies nie będzie srał w domu i nie trzeba nic przypominać,  więcej tego nie zrobi, chyba że chory lub zamknięty na 12 godzin. To dotyczy wszystkich psów, ludzi także.
„Kradzież jest zła” – nie jest zasadą uniwersalną. Ta zasada nie wynika z natury człowieka, a  wynika z kodeksu co został zredagowany w jakimś tam momencie rozwoju człowieka. W kodeksie ustalono jakie zachowania są niewłaściwe, a postępowanie wbrew nazwano grzechem, który jest zły, a nie dobry. Teraz, jeśli „kradzież jest zła” – nie jest zasadą uniwersalną to śmiało stawiam hipotezę, że nie pochodzi od Wszechmogącego Boga.