[legend]

Napiszę ci tak Lampart: Oto cytat z książki ''Od bakterii do Bacha'':

''(„Ci prostaccy scjentystyczni redukcjoniści! Nie mają pojęcia, jak nieudane są ich marne usiłowania, by zrozumieć świat znaczenia!”). Te diagnozy są często uzasadnione. Nie brakuje żałosnej paplaniny wydobywającej się z ust obrońców, lecz obawy, które ich motywują, nie są czczymi fantazjami. Ci, którzy uważają, że hipoteza Cricka jest nie tylko zdumiewająca, ale i głęboko odrażająca, rozumieją coś ważnego, a nie brak także antydualistycznych filozofów i naukowców, którzy jeszcze nie pogodzili się z materializmem i szukają czegoś pośredniego, czegoś, co faktycznie może się przyczynić do postępów w nauce o świadomości, nie będąc ani jednym, ani drugim. Sęk w tym, że zwykle błędnie to opisują, rozdmuchując to jako coś głębokiego i metafizycznego [5][4*] .''


Widać, że podejście autora do tematu metafizyki w jakiejś mierze (dużej, małej, w każdym razie jednak jakiejś) polega na podaniu dowodu przez tych ''wielkich głosicieli o istnieniu metafizyki''. Problem autora polega na tym, że nie zastanowił się mocniej nad tym, że do osiągnięcia wiedzy metafizycznej potrzebne są specjalne narzędzia, dość możliwe, że w tym nawet sam mózg. Do stworzenia narzędzi trzeba szkolenia, a jakość tego szkolenia zależna jest już od czynników bardzo głębokich. 

Sfera umysłu, która zajmuje się metafizyką jest tak mało opisywalna, że ciężko się buduje na tym dowody. Zdrowo i pokornie myślący filozof powinien też zacząć się z tym godzić. Einstein swoje dowody mógł publikować na cały glob, jak sam trafnie napisałes - według mnie też jest to zarąbiste. To teraz pytanie dla ''fanatyka nauki'' (nie piszę tu o tobie, żeby była jasność):

Jeżeli jakiś człowiek po dziesięcioletniej, samotnej wyprawie, wrócił z bagażem doświadczeń i zacznie się nimi stopniowo dzielić wśród ludzi, to czy oni dzięki temu również nabędą te doświadczenia? - Nie, bo to trzeba przeżyć. Tak się nie da. Ile im opisze ten człowiek to im opisze, ale bez jaj, żeby rozpisywał się wzorami matematycznymi i jakimis hiperbolami o tym. Dowód uzyskuje się podczas aktu specjalnej sfery umysłu do tego przeznaczonej. W anamnezie jest co nieco o tym, ale z tego co cytowałem osiagnięcie jej wymaga długich zmagań. Oto cytat z tekstu Karola Wilczyńskiego o naukach Platona:

''(...)Jednak i tutaj badanie, doprowadzone ostatecznie do wniosków na temat natury filozofii (por. Szlezak 1997: 61), jest podporządkowane ćwiczeniom duchowym, co zresztą sam Sokrates wielokrotnie powtarzał. Nie chodziło mu bowiem o badanie czegokolwiek innego niż siebie (230a1-5), ewentualnie innych, którzy mogą posiadać prawdę (278cd) – ostatecznie więc liczy się wiedza prowadząca do pogłębienia działań wynikających z troski o siebie, niezależnie od jej źródła (por. mit o dębie – 275b). Wiedza ta jednak, podobnie jak w przypadku rapsodii, nie może być ugruntowana na mowach i piśmie – traci wówczas walor odpowiedniego „przepracowania” i uzasadnienia. W micie o Theucie nie chodzi zatem o krytykę pisma jako takiego, czy też obronę własnych dzieł, ale raczej (...) pokazanie jakie zasady rządzą zdobywaniem rzetelnej wiedzy o dobru oraz właściwą troską o siebie. Jest zaś nią pragnienie uczenia się, zdobywania nowej wiedzy przede wszystkim o sobie. Zasada niewiedzy, którą przedstawiłem w pierwszym rozdziale, jest dlatego jedyną i zarazem najtrwalszą zasadą metafilozoficzną. Wprowadzona w dosyć prosty sposób w dialogach wczesnych stała się nie tylko podstawą osobistej troski o siebie (rozumienie etyczne), ale też – jak sądzę – wyznacza również strukturę naszych schematów pojęciowych, które – mówiąc językiem teorii mnogości – muszą być „otwarte”, tj. gotowe na przyjęcie nowych przekonań i odrzucenie starych (rozumienie epistemologiczne).(...)''

Właśnie tutaj masz mowę o wiedzy niepisanej. Chodzi o to, że nawet jakby się dało poznać wszystkie prawa fizyki to obok niej będzie nienaruszona wiedza niepisana, jako odrębna przestrzeń wiedzy i zarazem jako nauka, a nie mniemania. Musiałbyś się wgłębić.