[Maciej1]

est z tą hipotezą jeden drobny problem. Otóż widać przerwę między szczytem góry a cieniem, w której prześwitują oświetlone chmury. Morał z tego taki, że szczyt jednak kończy się pod chmurami. Nie masz więc racji.

E tam. Żadnej "przerwy" nie widać. Owszem, widać, że część góry jest pod chmurami w tym okolica szczytu, ale samiuśki szczyt (a właściwie "trzy ząbki") sterczą nad chmurami.

Ty naprawdę wierzysz, że "słońce świeci od dołu" w jakimś miejscu ziemi, w jakimś czasie (około wschodu/zachodu)? I Ty uważasz się za naukowca, rozsądnie myślącego człowieka ?
Otóż wiedz, że gór na świecie jest mnóstwo i ludzi na świecie żyje mnóstwo, a wiele czasu już upłynęło w historii ludzkości. Są ludzie chodzący na szczyty górskie, są ludzie regularnie żyjący w górach i to na wysokości kilku tysięcy km.
Weźmy np. szczyt górski 3 km npm (w Andach żyją jeszcze wyżej, a od strony zachodniej szczytów And jest morze, więc nie ma przeszkód). Niech będzie piękna pogoda, wyż bezchmurny. Niech od strony zachodniej nie ma innych przeszkód (innych gór dostatecznie wysokich). Zgodnie z brednią o "kuli ziemskiej o promieniu ok. 6371-6378 km" obniżenie horyzonty dla 3 km npm wynosi 1.75 stopnia. Można odjąć niewielką poprawkę, jak kto chce, na "refrakcję standardowej atmosfery". Na pewno nie będzie to znacząca poprawka (patrz odpowiedź Fizyka na moje pytanie o zachód słońca z wysokości ponad 10 km). 
No to, aby "potwierdzić glob ziemski" wystarczy rozstawić wypoziomowaną płaszczyznę w takim miejscu, na szczycie owej góry, by słonce mogło (teoretycznie) świecić na tę płaszczyznę od spodu (by nie było przeszkód, więc przy "krawędzi szczytu"). I czekać na zachód słońca,na ostatnie chwile zachodzącego słońca.
Otóż słońce nie oświetli wam tej powierzchni od dołu. Zajdzie od góry. Ale badajcie, badajcie, sprawdzajcie i testujcie. Przecież o to mi właśnie chodzi byście zaczęli sprawdzać tezy, które wam wbito do głowy, a nie papugować i małpować.

A skąd ja to wiem? A stąd: wiem jak względem poziomu zachodzi słońce na jeszcze większych wysokościach. Zachodzi (praktycznie) w poziomie.

Widzisz gdyby słońce rzeczywiście "oświetlało od dołu" to już dawno by to zaobserwowano. Ina filmikach i zdjęciach byście to wy globaliści pokazywali jako "dowód na model". To zaś na co Ty się powołujesz to "zmylenie przeciwnika" przez efekty perspektywy. Gdy to co jest w rzeczywistości wyżej jest na obrazie (widzianym przez oko) kątowo niżej, niż niższy obiekt, bo ten niższy jest w rzeczywistości bliżej.

Po samych chmurach widać, że nie są podświetlone od dołu. Ponieważ gdyby były podświetlone od dołu, to ich podświetlenie wyglądałoby analogicznie jak na tym zdjęciu:




Tak wygląda oświetlenie chmur, gdy źródło światła jest po tej samej stronie powierzchni chmur co obserwator i gdy kąt  ("lizania chmur przez promienie")jest bardzo, bardzo mały.

Analogicznie, bo po prostu trzeba obraz odwrócić do góry nogami:


Tak by wyglądała warstwa chmur podświetlana przez słońce "od dołu", i pod bardzo małym kątem (a kąt nie mógłby być wielki- wynika z waszego modelu) widziana z dołu. Porównaj sobie z oświetleniem chmur na tym filmiku.

Ale to są takie drugorzędne obserwacje, bo zawsze można być zmylonym przez perspektywę. To jest klucz do rozwiązania: wziąć poziomicę, iść wysoko w góry lub polecieć samolotem i obserwować z użyciem poziomicy. Np: wypoziomować sobie blachę, bardzo dokładnie sobie wypoziomować. Do blachy przyspawane dwa gwoździe (w środku powierzchni blachy), prostopadle do powierzchni blachy: jeden od strony górnej, drugi od dołu. I na szczycie góry czekać na zachód słońca (oczywiście pogoda, brak chmur, plus inne warunki, czyli to by słońce w ogóle miało teoretyczną możliwość "zaświecić od dołu", czyli ukształtowanie terenu wokół szczytu- by nie zastawiał od dołu itp., to szczegóły). I czekać i patrzeć. Czy też dolny gwóźdź zacznie rzucać cień na spodnią powierzchnię wypoziomowanej blachy pod koniec zachodu słońca ? Czy nie ? Oto jest pytanie. [Ja już znam odpowiedź, bo sprawdzałem na większych wysokościach]
Nie zacznie ! Słońce zajdzie, a on jak na złość (wam kuloziemcom) nie zacznie rzucać cienia na spód blachy. Lecz tylko ten od góry będzie rzucał cień aż do końca, aż słońce zniknie. Nie wierzycie ? To badajcie, sprawdzajcie!

Otóż samolot jest ewidentnie nad chmurami, więc zastanawiam się, jak Ty to sobie wyobrażasz? Że chmury ułożyły się na skos, czy co? Bo inaczej nie ma za bardzo szans, żeby spod samolotu znalazły się nagle wyżej niż oko pasażera...

Tak? A jakżes to odkrył, że "samolot jest nad chmurami" ? 
Nad niektórymi jest, nad innymi nie jest. Poziom jest najpewniej dokładnie tam gdzie przebija się słońce (lub ciut niżej). Bo słońce zachodzi nawet na wysokości 11 km praktycznie w poziomie, bo sprawdzałem. 
Narysuj więc sobie linię w tym miejscu gdzie przebija się przez chmury słonce i będziesz z grubsza wiedział co jest kątowo powyżej, a co kątowo poniżej poziomu.



Oczywiście nie znam przechyłu więc nie wiem jak linia konkretnie przebiega. Takie dwie hipotetyczne linie poziomu sobie wyrysowałem. Ale z całą pewnością słońce jest powyżej (lub na) każdej z nich. A skąd wiem? A stąd: kilka razy sprawdzałem położenie  zachodzącego słońca względem poziomu (wyznaczonego poziomicą i/lub wodą) z samolotu na wysokości przelotowej. I wiem, że zachodzi w poziomie. Także więc i to słonce jest w poziomie lub ciut powyżej poziomu.

Ale powiem Ci, że bawi mnie Twoja fascynacja poziomicą (którą dzielą zresztą inni płaskoziemcy). Trudno o mniej nadający się do pomiarów w samolocie przyrząd. Czyli generalnie typowo, robisz (robicie!) pomiary, które nie są, bo nie mogą być, precyzyjne, a potem wyciągasz (wyciągacie) z nich wnioski. A, szkoda gadać.

Ależ Ty się mylisz. A mylisz się, bo jesteś tylko teoretykiem powtarzającym fałszywe teorie, których Cie nauczono. A przetestuj sobie poziomicę na pokładzie samolotu! Z zasady samolot leci bardzo stabilnie przez większość trasy. Żadnych istotnych i "wielkich błędów" pomiarowych nie ma i być nie może. 
Wiesz o czym jest naprawdę "szkoda gadać" i nad czym trzeba ubolewać? Otóż nad tym gdy ktoś potrafi tylko teoretyzować i zamykać się w świecie wirtualnych symulacji i gdybań. To jest naprawdę godne ubolewania.

Poziomica (oraz powierzchnia wody) to bardzo prosty i bardzo dokładny przyrząd. I to właśnie jest piękne i optymistyczne. Że brednie o "ziemi kuli i kosmosie" można obalać takimi prostymi metodami.

Ponieważ nie da się zwykłemu człowiekowi zmydlić oczu hasłami o "naukowości i konieczności skomplikowanych pomiarów". Lecz każdy kto chce może łatwo sprawdzić samemu.

3.2 stopnia obniżenia horyzontu (dla kuli o promieniu ok. 6378 km z wysokości ok. 10 km) to bardzo bardzo dużo. (To nawet gołym okiem byłoby widać). A latałem też wyżej. Największa wysokość to chyba 12.6 km o ile dobrze pamiętam. Dobrze jest wykorzystywać elementy samolotu. Samolot z zasady leci stabilnie. A jak leci stabilnie wahania są minimalne. Ale o tym każdy sam musi się przekonać, mnie wierzyć na słowo nie musi.
Latając np. określam sobie kątowe położenia względem poziomu różnych części skrzydła, przy czym właściwie to "mierze cały czas", czyli co chwila sprawdzam.

Poniżej przykłady jak elementy samolotu pomagają w sprawie.



Dwie linie. Oznaczają "gdzie powinien być", a gdzie (mniej więcej) jest (horyzont). Przy czym teraz nie chodzi mi o szczegóły, ale głównie o to jak to jest wyraziście dużo te 2-4 stopnie !

Na ostatnim zdjęciu widać także "lizanie grzbietów gór/pagórków z chmur" przez słonce świecące na te chmury z małego (względem poziomu) kąta.
Jeśli się zna położenie elementów samolotu względem poziomu, to potem bardzo szybko można sprawdzić czy wschodzące/zachodzące słonce świeci nad czy pod poziomem.

Krótko: jeśli kto twierdzi, że "poziomica jest bardzo niedokładna w samolocie" to nie wie co mówi, najpewniej nigdy nie próbował i nie sprawdzał samemu.

---

Usunąłem jeden post Macieja ze względu na to, że był duplikatem posta wyżej.

Musiało mi się pomyłkowo kliknąć, przepraszam.

---

Usunąłem jeden post Macieja ze względu na to, że był duplikatem posta wyżej.

Musiało mi się pomyłkowo kliknąć, przepraszam.