[E.T.]

Kiedy odrzuci się tę całą metafizyczną otoczkę, to wydaje mi się być ciekawym etykiem, a istotą jego przesłania jest (wg mnie oczywiście) nakłanianie do podążania wbrew swoim naturalnymj inklinacjom do złóści, agresji, wykluczania, osądzania, wygodnictwa moralnego i innych przypadłości, które są udziałem każdego z nas.
Operuje przy tym całkiem całkiem skutecznym zestawem paradoksów wytrącającym z dobrego samopoczucia i wprowadza rodzajaj niepewności moralnej, co niewątpliwie służy myśleniu.
W przeciwieństwie do całkiem naturalnego Kodeksu Hammurabiego nie jest to łatwa nauka, bo zmusza do wysiłku intelektualnego i ciężko na tej bazie zbudować np. punitywny kodeks karny.

[...]

Co wy sądzicie o przydatności nauk jezusowych dla ateisty?

Chociażby stoicy (ale nie oni sami) byli przed (i po) Jezusem i znacznie łatwiej przyjąć ich filozofię bez zabawy w te wszystkie eschatologie i metafizyki, a w gruncie rzeczy sporo w niej takiej starożytnej psychologii (pomieszanej z etyką). A ponieważ nauki ich i wielu innych zachowały się w znacznie lepiej, są obszerniejsze, bardziej szczegółowe i połączone z solidną argumentacją, to nie specjalnie przydatne wydają mi się dla ateisty nauki jezusowe. Symptomatyczne, że na studiach z doradztwa filozoficznego na UŚ na przedmiocie pt. "filozoficzne wzorce sztuki życia" słowa nie poświęca się naukom Jezusa.

Jezus przegrywa z konkurencją w przedbiegach. Jeśli jest zaś w jego naukach coś wartościowego, czego nie ma u tamtych filozofów, to i tak wchłonęła to nasza chrześcijańska kultura i ateista nie ma powodów specjalnie wracać do Jezusa, skoro treści jego nauk stanowią nieuświadomione tło naszej codziennej egzystencji.