[E.T.]

Oczywiście trudno z absolutną pewnością wypowiadać się o cudzych uczuciach, zazwyczaj jednak przyjmujemy, że ludzie czują to samo, gdy zachowują się tak samo.

No więc nie zachowują się tak samo, bo odnoszą obcą wiarę do treści swojej religii, w szczególnych zaś przypadkach porównują wręcz detale różniące ich doktryny.

A czym różni się zachowanie polskich katolików wobec np. jehowych czy muzułmanów od zachowania polskich ateistów wobec tychże? Otóż niczym. W obu grupach tak samo i w podobnych proporcjach występuje niechęć, tolerancja, agresja, pobłażanie, ciekawość lub strach.

To brzmi jak efekt szeroko zakrojonych badań. Dasz jakiś odnośnik do odpowiednich danych?

Bardzo fajnie, że wybrałeś sobie takie kategorie emocji, postaw czy zachowań, jakie- jak Ci się zdaje po wnikliwym przestudiowaniu własnego doświadczenia- potwierdzają ten brak różnicy. No ale cóż, różnice zawsze są kwestią jakiegoś aspektu sprawy. A aspekt może być np. taki, jak kwestia odniesienia cudzych wierzeń do własnej wiary. Katolik postrzega świadków Jehowy jako dziwnych odmieńców, którzy sprzeniewierzyli się właściwej religii, dziwnie ją zniekształcają przez dosłowne interpretacje i- co najgorsze- próbują odciągnąć ludzi od Kościoła, łażąc po domach (kwestia polityczna? zaraz do tego przejdziemy). Ateista nie odbiera świadka Jehowy jako zniekształcającego prawdę religijną i nie ma dla niego znaczenia, że ktoś tu próbuje ludzi odciągnąć od prawdziwej wiary i jedynego Kościoła Powszechnego.

"Żydzi? Nie uwierzyli w Jezuska! Wierzą w tego samego Boga, co my, ale odrzucili Chrystusa Pana!"
"Muzułmanie? Dla nich Jezus jest tylko prorokiem!"

Skoro zachowanie katolików wobec muzułmanów nie różni się od zachowania ateistów wobec muzułmanów, przyjmuję, że katolicy tak samo nie wierzą w islam, jak ateiści nie wierzą w islam.

Przesłanki jeszcze nie udowodniłeś (źródła danych proszę), na dodatek mieszasz zachowanie względem innowiercy od stosunku do doktryny wiary. Wyżej zaś podałem Ci chociażby jeden detal, którym cechować się nie będzie stosunek ateisty do islamu: ateista ma w dupie to, że islam nie uznaje boskości Jezusa.

A z kolei z mojego osobistego doświadczenia niewiara w islam niczym nie różni się od niewiary w chrześcijaństwo.

Niezłe doświadczenie. Z mojego osobistego doświadczenia wynika, że niewiara w chrześcijaństwo jest w moim przypadku głęboko ugruntowana, uargumentowana ze względu na kontekst kulturowy, w jakim żyję, z powodu bycia otoczonym chrześcijanami i wpływu katolicyzmu na moje życie, także w wymiarze politycznym, a przede wszystkim ze względu na to, że sam byłem głęboko wierzącym katolikiem. O islamie tak naprawdę niewiele wiem, niespecjalnie muszę się trudzić z odrzucaniem tej wiary, w zasadzie prawie nigdy o islamie nie myślę i żadnego aktywnego odrzucania ich doktryny wiary nie uprawiam, w przeciwieństwie do częstego rozmyślania nad doktryną katolicyzmu.

To chyba wystarczy do pokazania, że Twoje doświadczenie nic nie mówi o różnicy miedzy niewiarą w islam a niewiarą w chrześcijaństwo.

Jeśli A=B i B=C, to A=C. Chrześcijanin nie wierzy w Allaha, Krysznę czy Wirakoczę dokładnie tak samo, jak ja nie wierzę w Chrystusa - jest mu więc doskonale znane uczucie niewiary.

W ogóle warto by sobie zdać sprawę z tego, że nie ma czegoś takiego jak uczucie niewiary. Propozycjonalne stany intencjonalne nie są uczuciami.

A co do równania, to nie: już Ci wskazałem na fakt, że ateizm zasadza się (z reguły) na czymś, na czym katolik nie może oprzeć swojej niewiary w islam. Katolik nie może powiedzieć, że nie ma żadnych empirycznych, naukowych podstaw do podobnych twierdzeń, że opowieści o tym, co po śmierci nie są niczym uzasadnione czy że treści wierzeń takich a takich są wręcz niefalsyfikowalne, wobec czego należy je jego zdaniem odrzucić. Ateizm zasadza się na odrzuceniu w ogóle wiary religijnej, na negatywnej ocenie postawy zawierzenia w treść świętej księgi czy autorytetowi kapłana w sprawach, w których nie może być dowodu. Katolik nie może przyjąć takiego nastawienia.

Powód jest czysto polityczny. Obecnie największym zagrożeniem dla każdej religii jest nie religia konkurencyjna, jak w czasach masowych politycznych nawracań, ale materialistyczny ateizm. Toteż religie zawarły ze sobą pakt o nieagresji i ludzie religijni starają się wzajemnie nie naruszać uczuć, a koncentrować agresję na bezbożnikach.

A jak się religie zwalczają nawzajem, to powód jest niepolityczny? Zresztą rzecz jest zupełnie bez znaczenia, polityka może kształtować wzajemny odbiór swoich wierzeń przez wyznawców różnych wiar i często jest on autentycznie taki. W końcu katolicy nie są homogeniczni pod względem stosunku do innych religii, ale ich stosunek często jest naznaczony wskazanymi cechami, których nie doszukasz się w stosunku ateisty do judaizmu czy islamu.

Zresztą to nie jest jakaś szczególna cecha dzisiejszych czasów, że ateizm jednak, jako nie dający żadnych podstaw metafizycznych moralności i nie mający żadnych reguł nad przestrzeganiem których zgodnie z jego "wyznawcami" trzymałby pieczę wszechmogący sędzia- ateizm jako czyniący kogoś na swój sposób nieprzewidywalnym jest inaczej postrzegany przez ludzi religijnych, niż innowierstwo. Coś na zasadzie: "nie wiem, według jakich reguł grasz i jednak bardziej się Ciebie obawiam, niż tamtych, którzy boją się takiej czy innej pośmiertnej kary czy też zasłużyć chcą na nagrodę swoim postępowaniem według przepisów ich wiary".