[Maciej1]

Nie twierdzę, że się nie da. Twierdzę, że jest to tudniejsze, niż na ziemi, i że tej trudności nie doceniasz.

To Ty przecieniasz trudności. Zresztą cóż Ci pozostało? Wiesz dobrze, iż te fakty o których wspominam (zachód słońca w poziomie na wysokości przelotowej samolotu, oświetlenie chmur przy słońcu nad poziomem) kończą wiele Twoich urojeń (zwanych dla niepoznaki "wiedzą i nauką"). Cóż Ci zostało ? Przecież nic. Tylko sprawdzić samemu. Zachęcam.

Zresztą nawet na Ziemi po coś wymyślono teodolity i niwelatory, zamiast dokonywać pomiarów geodezyjnych szklanką z wodą...

By mierzyć poziom z dokładnością do setnych części stopnia i nawet większych. By stwierdzić fałszywość współczesnej kosmologii wystarczy dokładność do 1 stopnia, czyli szklanka z wodą, oko i ręka. A jeśli się ma w ręku poziomice plus poziomicę elektroniczną- to dokładność z całą pewnością wzrasta do błędu poniżej 0.5 stopnia.
Więcej: gdyby ziemia była kulą o promieniu ok. 6371-6378 km, to na wys. 12 km gołym okiem dałoby się to zauważać (zwłaszcza w okolicy zachodu słońca). Ja bez problemu gołym okiem schodzę do błędu poniżej 3 stopni kątowych. Obniżenie horyzontu (poziomu zachodu/wschodu słońca- tak definiuję horyzont w samolocie) o 3 stopnie= gigantyczne obniżenie. Przetestuj sobie na ulicy. [W zamkniętym wątku podawałem proporcjonalne modele.]

Grawitację" też badają kilkaset lat, a nie zauważyli, że nie ma żadnego przekonującego empirycznego dowodu na "grawitację".

https://en.wikipedia.org/wiki/Cavendish_experiment choćby.

To żałosne doświadczenie Cavendisha jest źle zinterpretowane. Efekty termodynamiczno-elektrostatyczno-elektromagnetyczne są o wiele rzędów wielkości większe, niż urojone "efekty grawitacyjne". Układ (zbliżenie małej kuli do wielkiej, czy ogólnie zbliżenie kul, zbliżenie ciał- nie musi być przecież różnicy wielkości kul) jest asymetryczny: inna jest termodynamika-elektrostatyka-elektromagnetyzm tego co jest (tej strony, tego obszaru) pomiędzy kulami, a inna tego co jest na zewnątrz kul=> powstają siły skręcające "wagę skręceń". Na tym żałosnym eksperymencie, którego nawet nie weryfikowano pod względem szumów (efekty termodynamiczno-elektrostatyczno-elektromagnetyczne) opiera się wasza "grawitacja". Nic innego nie macie. [Pardon, macie kłamliwe opowieści o "lądowaniu na księżycu" i bajki o "ruchach planet", które na pewno są światłami, ale w waszym urojeniu są też i "na pewno masami". Światłom/obrazom na niebie przypisujecie "masy" i snujecie swoje fantazje na temat "kosmosu". Oto wasza "nauka".]
Nie ma żadnego przekonującego, empirycznego dowodu na to, że "masa generuje siłę grawitacji". 

To, że przestałem z Tobą rozmawiać na pewne tematy nie znaczy, że nie są one dowodami na kulistość Ziemi.

Generalnie mi jakoś strasznie nie przeszkadza, że zawężasz na siłę dziedzinę dyskusji. Dowody na kulistość są wszędzie.

Tak? Co Ty nie powiesz ?
Pokaż mi zatem jeden, niewątpliwy, niepodważalny.

A zaćmienia Księżyca to nadal bardzo dobry dowód na kulistość Ziemi - ponieważ nie mają absolutnie żadnego sensu na płaskiej Ziemi.

Bo komuś ubrdało się w główce, że "ziemia-kula rzuca cień na księżyc" ? I tak przepisują bezmyślnie w podręcznikach "panowie profesorowie" ?
A udowodnij mi, że to "ziemia rzuca cień na księżyc"! Bo ja twierdzę, że to zjawisko polega zupełnie na czymś innym. Czyli na tym: tylko i wyłącznie na optyce nieba, które jest (także, bo nie tylko) pewnym "urządzeniem optycznym", służącym do wyświetlania świateł (np. księżyca, słońca, gwiazd) nad naszymi głowami.

Oto jest wasz "dowód z zaćmienia księżyca" (czy ogólnie ze świateł nieba): czyjaś fantazja na temat nieznanego nieba. Jaki masz dowód na choćby jedno założenie Eratostenesa (z tych czterech, które wymieniłem)?

Zresztą dobrze to widzisz, dlatego nawet nie próbujesz wymyślać wyjaśnień, tylko zaczynasz de facto postulować istnienie magii (magia powoduje, że takie rzeczy widać). Jeśli Ziemia jest kulista, wyjaśnienie jest banalne i żadnej magii wprowadzać nie trzeba.

A dlaczego miałbym się domyślać i wymyślać ? Czy ja byłem w niebie i wiem jak jest zbudowane ? To wy macie poplątane w rozumie: bo wierzycie, że to co wam się ubrdało na temat nieba (wasze fantazje) to są "fakty" .
Ja mam rozum, posługuję się empirią. A empiria uczy: domysły na temat nieznanego są z zasady nietrafione => domysły należy traktować jak domysły, spekulacje, przypuszczenia, hipotezy, a nie jako fakty.
Domysł można spróbować zaczynać traktować jako "fakt, wiedzę" dopiero gdy jest potwierdzony wiele wiele razy, przez niezależnych swiadków (badaczy) na co najmniej 5 niezależnych sposobów (odpowiada zmysłom ludzkim: oko, ucho, smak, węch, dotyk). 
Ale tylko można ! Bo nawet wszystkie niezależne zmysły mogą być oszukane. ["Ciemni ludzie ze Średniowiecza", z "ciemnej epoki" dobrze rozumieli, że "tylko widzieć" i to na dodatek z daleka, to jest za przeproszeniem g..., a nie "wiedza i fakt". Wy, ponieważ jesteście ludźmi  "oświeconymi"- wy już tego nie rozumiecie. Ale to wy jesteście z ciemnej epoki, nie tamci. Wy prostych rzeczy nie rozumiecie, najprostszych. Dlatego nie odróżniacie urojeń od faktów. Dlatego to wam gwiazdy spadną na głowę, a nie tamtym. Te gwiazdy, o których roicie, że są "odległymi słońcami z wielką masą"]


Ponieważ z nieba macie tylko jeden rodzaj doznań ("wzrokowe"- różne rodzaje "promieniowania"), to waszych opowieści o niebie ("kosmosie") żaden normalny i rozumny człowiek nie może traktować jako "wiedzy".
Tyle są więc warte wasze "dowody z nieba na kształt ziemi": g...
To nie są żadne dowody tylko znak waszej niedorzeczności.

Ale żaden z tych przypadków nie zachodzi - masa Ziemi wyliczona z grawitacji wychodzi bardzo sensowna, dająca gęstość rzędu 5 g/cm³. To samo dotyczy zresztą reszty planet i Słońca.

Poproszę o nazwiska badaczy, o datę i opis doświadczeń (przynajmniej kilku) w których pobrano uśrednione próbki słońca, na podstawie których "wyliczono masę słońca". 
Jeśli takowych mi nie podasz, to proszę przestań mi opowiadać o swoich fantazjach na temat słońca.  
To  jest fakt: słońce to silne światło na niebie, przemieszczające się na niebie.
A to są przypuszczenia (fantastów ko(s)micznych): słońce to wielka kula materii, oddalona od ziemi średnio o ok. 150 mln km.
Mówmy o faktach. Trzymajmy się faktów. Fantazje fantastów i domysły pyszałków mnie nie interesują. Mnie interesują fakty, empiria. Nie teorie.
Jeśli z faktów udowodnisz mi "kulistość ziemi", to ja się przed Tobą pokłonię. "Dowód" z fantazji mam w d...

Dlatego właśnie tak ciężko w nauce ruszyć jakikolwiek fakt - nie dlatego, że jakieś autorytety wszystko zabetonowały, tylko dlatego, że zgodność każdego faktu z innymi była badana na setki niezależnych sposobów i próba ruszenia jednego oznacza nagle, że musisz znaleźć też jakieś wyjaśnienie dla obserwowanych wcześniej zgodności.

"Masa słońca" to jest fakt ? Czy teoretyczne przypuszczenia ? Jeśli fakt- powyżej prosiłem o nazwiska, daty i opis doświadczeń.
Widzisz: autorytetom poplatało się w główkach. Bo najprostszych rzeczy nie rozumieją. Nie odróżniają faktów od przypuszczeń. Człowiek, który nie odróżnia faktu od czczych domysłów, ale te dwa zlewają mu się w główce w jedną kategorię- taki człowiek nie nadaje się do bycia naukowcem.
Ponieważ zdolność rozróżniania dwóch powyższych- to jest podstawa myślenia.
Współczesna nauka= produkt bajkopisarzy i fantastów o bujnej wyobraźni i pewnych zdolnościach matematycznych.
Tak, nauka współczesna jest betonowana przez szaleńców, którzy swoje domysły każą traktować jako "fakty".

Chociaż w sumie nawet nie - bo nie proponujesz żadnego modelu. Nie masz żadnych konkretnych przewidywań do zaoferowania, więc nawet nie ma czego porównać z rzeczywistością.

Ależ mam. 
1. Np. ziemia jest płaska=>statki oglądane z coraz dalsza nie znikają "pod horyzontem" tylko blakną w mgiełce i/lub są "zjadane przez efekty refrakcyjne" (spłaszczenia/odbicia). Tak właśnie się dzieje.
2. Sklepienie niebieskie jest (także, nie tylko) pewnym "urządzeniem optycznym" => promienie słońca wychodzą do oka obserwatora zawsze (praktycznie - to jest w szczegółach do zbadania, wedle moich dotychczasowych doświadczeń od ok. -0.25 stopnia do zero stopni) w poziomie lub wyżej, a nie tak jak przewiduje współczesna kosmologia (że im wyżej nad ziemią, tym zachód/wschód słońca jest niżej pod poziomem- z zależnością z grubsza (z drobnymi poprawkami na refrakcję) jak dla obniżenia horyzontu dla kuli o promieniu ok. 6371-6378. I tak właśnie się dzieje. Polecam sprawdzić.

A gdzie ja napisałem, że nieustannie działają?
Twierdzę tyle: czasem działają. I Twoja metoda nie jest w stanie wykryć, kiedy działają.

Z wielką łatwością i wystarczającą dokładnością (dla wniosków o których mowa- odnośnie fałszywości współczesnej kosmologii) można to wykryć. 
Np. to czy samolot się przechyla czy nie- to poznaje się nie po obserwacji "lotek" (to byłoby absurdalne) skrzydła tylko po obserwacji końca skrzydła na tle obietów dalekich (najczęściej chmur w pobliżu horyzontu).  Co więcej: nawet jak samolot się przechyla- wyniki pomiarów są w zasadzie takie same jak wtedy gdy się nie przechyla (co logiczne: samoloty na trasie przechylają się łagodnie, powoli, a nie gwałtownie)

Tak więc każdy wynik może - nie musi - być obarczony błędem i nie jesteśmy w stanie stwierdzić, który jest, a który nie jest. Wobec tego wyniki są bezwartościowe.

Jeśli wszystkie wyniki pomiarów kątowych położeń elementów skrzydła są praktycznie takie same, to znaczy, że są wartościowe LUB mamy do czynienia z "nieustanną siłą bezwładności działająca w jednym kierunku", stale tak samo zaburzającą pomiar. Ponieważ to drugie jest niedorzeczne, a ściślej mało prawdopodobne to znaczy, że to pierwsze zachodzi. To proste Fizyku.

Na przykład: wzrokowo oceniłem (odkryłem, wcześniej tego nie wyczytałem nigdzie), że samolot leci dziobem do góry. Sprawdziłem poziomicą na podłodze samolotu i "po zagłówkach siedzeń" (wzrokowo, na tle poziomu, np. szklanki z wodą): tak leci. Nawet na oko da się ocenić! [Pytałem innych osób czy mają takie samo wrażenie- takie samo miała każda zapytana osoba].

No to co? Która jest? Bo moim skromnym zdaniem g... da się stwierdzić. I to nie jest kwestia tylko jakości zdjęć, która, przyznaję, nie powala - w rzeczywistości widać równie słabo.

Ale póki co wykazałeś tylko swoją złą wolę. Bo tylko zrobiłeś zdjęcia i marudzisz. A zrób tak: NAUCZ SIĘ BADAĆ W TEN SPOSÓB.
Umieść oko na wysokości X, tak byś znał wielkość X; podziałkę kilka metrów dalej- tak byś znał wysokość podziałki. Będziesz wtedy wiedział co jest poziomem- zaznacz to sobie na podziałce wyraźnie. Pomiędzy tym szklankę. I ćwicz ! Ja tak ćwiczyłem.
Idź stopniowo od góry (wzrok ponad powierzchnią wody w szklance) i powolnym ruchem obniżaj wzrok (tj. podwyższaj szklankę), aż do momentu w którym warstwa wody w szklance jest nierozdwojona i takiej grubości jakiej powinna być przy patrzeniu z boku (nauczysz się tego po ocenie grubości warstwy). To jest poziom. Ja tak ćwiczyłem. Możesz też rysować sobie znaczniki na szklance, by łatwiej oceniać grubość warstwy.
Zapewniam Cię: jak poćwiczysz, to dojdziesz do takiej wprawy, że będziesz oceniał z dokładnością taką że błąd Twój będzie na pewno poniżej 0.5 stopnia kątowego. [No chyba, że masz jakąś wielką wadę wzroku lub ręka niemiłosiernie Ci się trzęsie]

Widzisz: jakbyś się zastanowił, to byś się zawstydził. Bo Twoje marudzenie, że taką metodą się nie da jest niepoważne. Bo: idź na strzelnicę! Tam nauczysz się zgrywać muszkę ze szczerbinką i zobaczysz, że oko ludzkie jest w stanie zgrywać bez problemu z dokładnością taką, że błąd dużo mniejszy niż 0.1 stopnia. Nie słyszałeś nigdy o strzelcach i strzelectwie ? Widzisz, oni mniej więcej robią to samo co oznaczanie poziomu za pomocą wody i szklanki. Też dokonują "wzrokowego pomiaru kierunku" I jakie efekty ! Więcej: strzelec wzrokowo na pewno ocenia lepiej, niż strzela. Bo efekt strzelania to wypadkowa dwóch: wzrokowej oceny kierunku (zgrania muszki ze szczerbinką) oraz opanowania ręki. Z przyczyn oczywistych: ocena wzrokowa jest lepsza, niż wynik strzelania. A tu można powiedzieć wystarcza tylko ocena wzrokowa, nie trzeba panować nad ręką w chwili odrzutu, bo odrzutu nie ma. Tylko strzelanie wzrokowe.