[Neuro]

A to nie jest tak, że po prostu masz niezdyscyplinowany umysł, który wymaga poukładania, które dzieje się podczas medytacji i stąd ta błogość.

Tak bym tego nie ujął. Owszem, następuje pewne uporządkowanie (zaledwie częściowe), ale nie jest ono przyczyną błogości, lecz efektem podłączenia się do spokoju, z którego błogość płynie bezpośrednio, jeszcze przed jakimkolwiek uporządkowaniem. Doświadczam równocześnie błogości i frustracji, spokoju i chaosu. Niebo i piekło współistnieją we mnie.

Swoją drogą nie masz tak, że jak medytujesz, to nagle jakby wszystko chciało Cię rozproszyć? A to sucho w ustach, a to coś uwiera?

Raczej nie. Może jakieś takie drobiazgi się pojawiają, ale to jest mało istotne. Bardziej bym mówił natomiast o lęku/frustracji/gniewie/wściekłości. I niezdecydowaniu, czy na pewno to jest właściwe, że "medytuję", czy aby nie blokuję w ten sposób czegoś w sobie. A może jednak te "natrętne impulsy" są czymś czym powinienem się kierować? Tego typu wątpliwości. I trudności w rozróżnianiu czym się kierować, a czym nie. Czy w ogóle być gorącym albo zimnym, czy może jednak iść jakimś złotym środkiem. Czy być do bólu konsekwentnym, czy może jednak bardziej wyluzować i swobodnie iść jakimś środkiem.