[Maciej1]

1. Skąd twierdzenie, że nie weryfikowano pod względem szumów?
2. Myślisz, że to był jedyny taki eksperyment?

Bo się tym interesowałem. Doświadczenie Cavendisha to jedna z wielu manipulacji w nauce. Podobna jak ten "fakt", że statki "znikają pod horyzontem". Nawet "uczone profesory" przepisują to co gdzieś zasłyszeli/przeczytali, że "znikają". Sprawdzić im się już nie chce. Co będą sprawdzać? Lepiej przecież wsadzić łeb w "czarną dziurę". Za to są granty i oklaski. Za wypowiedzenie tezy, że "ziemia nie jest kulą o promieniu ble ble ble"- jest śmieszność i koniec "kariery naukowej". Takie środowisko, taki czas, taki świat. Jak sami żeście to stwierdzili "naukowiec goni za sławą". Prawdą mało kto się interesuje, bo prawda na tym świecie ma zawsze pod górkę.

Przecież dobrze wiesz, że dla Ciebie nie istnieją niepodważalne dowody. Jak coś jest de facto niepodważalne, to staje się oszustwem albo złudzeniem, i taka z Tobą rozmowa.

Niepodważalny dowód- to ten oparty na niepodważalnym, oczywistym fakcie. Np. takim, że słońce to silne światło (obraz) poruszające się po niebie. Np. tego faktu nie zaneguję. Podobnie jak nie zaneguję wielu innych faktów.

Rzucanie cienia jest najprostszym wyjaśnieniem. Podczas zaćmień Księżyca Słońce jest zawsze dokładnie po przeciwnej stronie nieba, niż Księżyc - znaczy, obserwator jest centralnie pomiędzy Słońcem a Księżycem. Czy muszę tłumaczyć, że jeśli umieścisz obiekt A między Słońcem a obiektem B, to obiekt A rzuca cień na obiekt B?

No właśnie. Aż żałość bierze, aż litość. Naukowiec, a nie odróżnia faktu od własnej fantazji. Dokładnie tak, jak ja pisałem: naukowcy nie umieją już nawet rozróżnić między przypuszczeniem i wyobraźnią, a faktem. 
To są fakty: w czasie zaćmienia księżyca wygląda tak, że (jakby) ciemny cień nasuwa się na tarczę księżyca na niebie. A słońca - nie ma wtedy na niebie, nie widać.
To zaś co Ty napisałeś to są Twoje fantazje. Wymagają przyjęcia wielu założeń: np. jak zamierzasz udowodnić, że "słońce jest wtedy po przeciwnej stronie", że "obserwator jest centralnie" ? 
Dlaczego wy nie umiecie odróżniać własnych fantazji od faktów ? Widziałeś kiedyś "kulę ziemską" ? (Nie pytam o obrazki NASA)
Rob Skiba umieścił taki filmik, na którym symuluje zachód słońca nad płaskim (poprzez umieszczenie elementu optycznego między okiem, a słońcem). Widać jak słońce się zniża ku horyzontowi. I tyle widać. Słońce zniknie całkiem "pod horyzont", ale to nie oznacza, że ekstrapolacja (z fantazji) dokonana w głowie kuloziemcy, że "po zniknięciu słońce posuwa się kątowo pod horyzontem tak samo jak przed zniknięciem" jest prawdziwa.
Zacznij odróżniać ekstrapolację z własnej fantazji od faktów. Bez opanowania umiejętności rozróżniania między faktami a wyobraźnią i przypuszczeniem nie można się nazywać naukowcem.

Poproszę o nazwiska badaczy, datę i opis doświadczeń (przynajmniej kilku) w których pobrano próbki Twojego mózgu. Bez tego, podążając za Twoją logiką, będę zmuszony uznać, że takowego najprawdopodobniej nie posiadasz, że to jedynie jakaś tam fantazja.

Mogę Ci pokazać KT głowy (choć raczej nie, bo to moja prywatność, ale przyjmij że mam). W każdym razie istnienie mózgów w czaszkach ludzkich potwierdzono wiele wiele razy i na wiele wiele sposobów (optycznie, dotykowo, chemicznie...itd.).

Jeśli zaś chodzi o słońce to mamy taki fakt: silne światło na niebie. To, że to światło ma "masę"- to fantazja, przypuszczenie zrodzone w głowach słabo myślących ludzi, którzy uważają, że "tylko oglądanie (słońca) i to z daleka" pozwala zawyrokować, że "słońce ma masę".
Przecież mówiłem, że wy macie odjazd, odlot. Przypisujecie sobie "masy" do świateł na niebie- przypisujecie i wyliczacie sobie wielkość urojeń ("mas") zrodzonych w waszych głowach. I tak sobie będziecie czynić, aż do tego czasu który Pan Bóg zapowiedział: gdy trzecia część tych "wielkich mas" spadnie wam na głowy. Wtedy może otrzeźwiejecie? Ale tylko "może", pewności nie ma.

Czy Tobie się wydaje, że nikt, z kim rozmawiasz, nigdy nie był nad morzem?

Czy po prostu usiłujesz potwierdzić to, co od dawna piszemy - że wypierasz fakty?

Nie ja wypieram fakty, tylko wy plotki przyjmujecie za fakty. Owszem "panowie profesorowie" jeździli nad morze. I nigdy nie badali kwestii "znikania statków pod horyzont". Bo gdyby badali- otrzymaliby wyniki takie jak moje zdjęcia. [Chyba Ci nie muszę tłumaczyć, że jeśli kilkunastometrowa Mierzeja Wislana przy patrzeniu z odległości 30 km i większej nie znika pod horyzont, to nie zniknie i statek, który będzie tam daleko, przy tej mierzei pływał? Czy muszę ?]
A latając samolotem ? Ilu "mądrych panów profesorów" celowało szklanką wody w horyzont w czasie zachodu słońca ? [Bo ja tak stawiam: żaden.]
Jeśli "panowie profesorowie" ograniczają się tylko do powtarzania tych teorii, których ich nauczono, to jak oni mogą odkryć, że są robieni w bambuko i że śmieją się z nich ci którzy ich tak zrobili ?
Być może Cię to zdziwi ale posiadanie tutułów naukowych, wielka liczba nagród i odczytów na kongresach nie immunizuje na głupotę.

Tak, to akurat widać na oko. Z przechyleniem na boki sprawa nie jest jednak tak prosta, ze względów, o których wspomniałem wyżej - w skoordynowanym skręcie zawsze siła "dociska" załogę (i inne obiekty w samolocie) prostopadle do podłogi. Niezależnie od tego, jak samolot jest przechylony.

 Jest jeszcze prostsza: minimalny ruch skrzydła samolotu widać na tle dalekich obiektów przy horyzoncie (najczęściej chmur, mgły). To tak jak z lufą karabinu- minimalnie ruszysz, a już celuje w inny obiekt.

To jest świetny sposób na włączenie w pomiar efektu potwierdzania. Wiesz, gdzie ma być poziom - więc tam go widzisz.

 Nie marudź. Nie zrozmiałeś o co chodziło ? W fazie uczenia się takiej oceny. Na etapie uczenia się: musisz wiedzieć gdzie jest poziom. Wtedy nauczysz się, który widok (poziomu wody) masz chwytać.

Jeżeli już, to lepiej robić na odwrót - samą szklanką wyznaczać, gdzie na podziałce powinien być poziom, a potem mierzyć wysokość od gruntu i sprawdzać. To przynajmniej pozwoli faktycznie ocenić dokładność metody.

 Dokładnie tak. I jak poćwiczysz, to zobaczysz, że bardzo szybko będziesz oceniał z dokładnością do 0.5 stopnia, nawet większą.

Tylko lufa jest jednak dłuższa, niż średnica szklanki.

W małych ("damskich") pistoletach- już niewiele. A też można się nauczyć wielkiej precyzji w strzelaniu takim pistoletem. Nie wierzysz ? Byłeś kiedyś na strzelnicy? Strzelałeś?
Zawsze twierdziłem, że większy pożytek płynie z uczenia ludzi strzelania, zwłaszcza mężczyzn, niż z zatruwania im głowy współczesną "kosmologią", czy "nauką".