[E.T.]

Smerf Fajtłapa bardzo często w dyskusji, w której zdaje sobie najpewniej sprawę z tego, że jego racje są słabe lub żadne, przyjmuje strategię obrony przez atak i czekania, aż przeciwnikowi powinie się noga, zaliczy małe potknięcie lub choćby coś, co przy sporej dozie złych chęci można przedstawić jako potknięcie. Smerf Fajtłapa odpowiada tylko na to, na co potrafi odpowiedzieć i oczekuje, że to jego adwersarz będzie się produkował.

Wiadomo, Fajtłapa nie potrafi grać uczciwie, więc ima się takich sposobów.

Powyżej mamy tego przykład, kiedy Smerf Fajtłapa uczepia się tego, że w poście Żeńca znajdziemy następujące stwierdzenie:

Gdybyś chwilę zastanowił się nad swoją bezradnością w demonstrowaniu, że można, to może byś doszedł do szokującego wniosku, że błędne koło trzeba gdzieś zatrzymać i zwyczajnie oprzeć się na jakichś przesłankach.

Nie przeszkadza Fajtłapie, że zdanie to poprzedzone jest zwróceniem mu uwagi, że teza taka nie została postawiona przez Żeńca:

kolejny niezgrabny unik. Czy ktoś gdzieś tak twierdził? Czy pilaster znowu dzielnie walczy ze własnymi chochołami?

Nie przeszkadza też Fajtłapie logika, która mówi, że pisząc o bezradności Fajtłapy w demonstrowaniu możliwości użycia metod ilościowych w etyce Żeniec nie twierdzi, że się nie da, tylko wskazuje na brak dowodów i uzasadnień fajtłapowych twierdzeń.

Gdzieś w tym wszystkim umyka po drodze twierdzenie Fajtłapy, że rolę etycznego dyskursu i formułowania normatywów lepiej spełni teoria gier i to na niej powinniśmy oprzeć nasze etyczne rozstrzygnięcia, a nie na metodach filozoficznych. Przy czym próżno czekać na fajtłapowe uzasadnienie tej tezy, w szczególności na uzasadnienie spełniające wymagania, które sam stawia wobec normatywnych rozstrzygnięć.