[Dwa Litry Wody]

kmat

Po zestrzeleniu SU24 Rosja wybombiła równo z glebą tureckich powstańców tuż pod turecką granicą na oczach Turcji.

Ale to nic nie znaczy. Bombardowanie wspieranych przez Turków bojowników byłoby adekwatną odpowiedzią w sytuacji, gdyby Turcy uderzyli na stronę konfliktu wspieraną przez Rosjan – czyli np. zestrzelili samolot syryjski. Ale Turcy w biały dzień, z otwartą przyłbicą i bez żadnego obcyndalania się zestrzelili samolot rosyjski i to na dodatek nie w swojej przestrzeni powietrznej. Co więcej, zginęło dwóch rosyjskich lotników. W takich okolicznościach jedyną adekwatną odpowiedzią jest bezpośrednie uderzenie na tureckie siły zbrojne lub sprowokowanie identycznej sytuacji i zmuszenie Turków do położenia uszu po sobie – np. poprzez zmuszenie interweniujących tureckich myśliwców do wycofania się. Nic takiego jednak nie miało miejsca.

Już po Krymie było widać, że ryzyko odwetu ze strony zachodu jest poważne. A po zjaraniu prorosyjskiej demonstracji w Odessie było widać, że już tak łatwo dalej nie będzie jak na Krymie.

No właśnie. Gdy okazało się, że Ukraina jednak nie chce poddać się bez walki, a Zachód, po chwili zaskoczenia wdraża wobec Kremla strategię „kamyczka w bucie maratończyka” (kamyczek, choć z pozoru niewielki i mało uciążliwy rani cię w stopę tym dotkliwiej im szybciej i dłużej starasz się biec),
to Rosja natychmiast się cofnęła i z próby zagarnięcia praktycznie całej Ukrainy przeszła do realizacji planu minimum –  podtrzymywania egzystencji Ługańsko-Donieckich Republik. Czysty oportunizm.

Jeśli faktycznie tak kalkulowali, to jest raczej ordynarne padlinożerstwo.

Za terminem „drapieżnictwo” przemawia fakt, że w momencie rosyjskiej agresji Ukraina jakieś tam znaki życia państwowego jednak wykazywała. Aczkolwiek daleki od prawdy nie jesteś.