[lumberjack]

W Polsce to jest ponoć tylko 5%, stan na 2011.
Sam zauważyłeś jaki rodzaj kobiet przyciągają takie portale. Czasem można faktycznie trafić na dziewczynę, która z jakiegoś powodu w swoim otoczeniu nie znalazła odpowiedniego partnera, ale często to są kobiety, które traktują takie portale jak darmową rozrywkę czy możliwość podbudowania sobie ego. Dodatkowo podejrzewam ciężko się przebić, skoro mężczyzn na takich portalach jest kilka razy więcej, a i to nie licząc botów. W normalnych warunkach nie musisz konkurować w tym samym czasie z kilkudziesięcioma mężczyznami o względy jednej kobiety.

Jeśli taka prawda, to 95% ludzi poznaje się w "realu". No i se tworzą związki, hajtają się i po paru latach, co trzecia para (ogólnie w Polsce) lub nawet co druga (np. w Warszawie) rozwodzi się. Bardzo dużo coś tych rozwodów wynikających z nieinternetowych znajomości.

Aż bym się nawet zastanowił czy to taka dobra metoda na poznawanie ludzi

Inna sprawa, że według mnie szukanie partnerki na portalach randkowych to nie jest najlepszy pomysł.

Ale dlaczego? Są tacy ludzie jak ja - introwertycy, odludki, którzy nie za bardzo chodzą na jakieś imprezy czy w ogóle w miejsca gdzie można poznać nowych ludzi. W LO i na studiach chodziłem jedynie na domówki, na których były ciągle te same grupy osób. Internet akurat w takich przypadkach jak mój - pomaga.

Dodatkowo podejrzewam ciężko się przebić, skoro mężczyzn na takich portalach jest kilka razy więcej, a i to nie licząc botów. W normalnych warunkach nie musisz konkurować w tym samym czasie z kilkudziesięcioma mężczyznami o względy jednej kobiety.

Nie jest łatwo ale da się. Jak byłem małolatem to przez fotkę poznałem kilka dziewczyn, a z jedną byłem w kilkuletnim związku. Potem, jak żem był starszy, przez onetową sympatię poznałem, jak dla mnie sporo, bo kilkanaście dziewczyn. W kilku przypadkach trochę oszukiwały na zdjęciach, ale generalnie nie powiedziałbym, że takie portale randkowe to skupisko świrów. Normalne dziewczyny, z którymi można było normalnie pogadać. Problem (ambaras) był tylko taki, aby obie strony chciały na raz. O to ciężko było, bo najczęściej podobałem się tym, które mi nie przypasowały, a ja nie podobałem się tym, które mnie pociągały. Ale w końcu trafił swój na swoją no i już trochę lat żyjemy razem i nawet bombelka się dorobiliśmy.

Także internet ratuje sytuację ludzi nieśmiałych (w sumie jest dobrym sposobem na walkę ze swoją nieśmiałością), ale nie powiem, że trochę czasochłonne to było, bo 9/10 dziewczyn, które mi się podobały - nie odpisywały. Aczkolwiek jakoś mnie to nie dołowało, bo właśnie byłem świadom, że otrzymują ogrom wiadomości od pierdyliarda facetów.

Powiem tak- nie wiem czy bronisz samego siebie czy znajomych(negowany jest każdy mój argument) , ale myślę, że od znajomych nie dowiesz się nic negatywnego na temat takiego związku, bo ludzie wolą o sobie myśleć pozytywnie, szczególnie gdy są razem.

Nie jestem samotną matką, więc siebie nie bronię. Znajomi też nie potrzebują obrony - wiadomo, że nie ma idealnych związków i zawsze jest coś nie tak, ale ich życie jest argumentem, że można wejść w związek z samotną matką i wieść sobie normalne, dobre życie.

I to jest właśnie meritum sprawy. Po co sobie tych ryzyk namnażać ?

A skąd mam to wiedzieć - tak wychodzi w życiu. A czy nie jest namnażaniem ryzyka bycie ateistą gdy większość kobiet to osoby wierzące? W polskim społeczeństwie jest bardzo prawdopodobne, że ateista będzie z teistką. I może być to bardziej ryzykowne, ale nie musi.

Wydaje mi się też, że gdy ludzie przypadną sobie do gustu, to nie patrzą tak bardzo na ilość potencjalnych ryzyk.

Także ojczym i ojciec to nie są równoważne sytuacje, nawet w Polsce.

OK.

Gdyby to było tak proste, to wystarczyłoby chcieć być fajnym ojczymem i sprawa załatwiona.

Czasami to załatwia sprawę.

A może istnieć.

Tak. Ale nie musi

Ale przynajmniej nie dajesz mu do rąk amunicji z napisem "nie jestem Twoim tatą".

No to zamiast 100 naboi będzie miał 99. Bo w okresie buntu zawsze się coś wymyśli czy to na biologicznych rodziców czy też na przyszywanych.

No oczywiście, to wina społeczeństwa, że samotne matki mają tak trudno.

No nie napisałem raczej o społeczeństwie, tylko o wielu ludziach, którzy myślą tak jak ty ("Nigdy nie zrekompensujesz takiemu dziecku tego, że nie jesteś jego prawdziwym Ojcem, jest to z góry przegrana walka."). Na szczęście nie jesteście całym społeczeństwem i części matek udaje się tworzyć nowe związki i nowe rodziny.

Myślę, że szukanie winy czy w społeczeństwie czy w matkach, nic tutaj nie wniesie. Sytuację mają trudną, ale muszą się w niej odnaleźć, obwinianie ludzi za ich problemy to taka sama spychologia jak w przypadku inceli.

Nie zgadzam się. Jakaś tam częściowa wina jest po stronie części społeczeństwa (z góry ich przekreślającego) i części samotnych matek (niektóre to patologia, niektóre zdradzały, niektóre z powodu takiego a nie innego charakteru po prostu nie nadają się do życia w związku).

I to też jest jeszcze ogromnym uproszczeniem, bo to wszystko przecież są skomplikowane sprawy zawierające wiele trudno uchwytnych niuansów.

Mi się po prostu nie podoba przekreślanie z góry kogoś tylko dlatego, że ma dziecko. Idąc dalej tym tokiem myślenia powinno się też zlikwidować parom bezdzietnym/bezpłodnym możliwość adopcji dzieci - w końcu po co mnożyć ryzyko - takie dziecko zawsze może im powiedzieć "nie jesteście moimi prawdziwymi rodzicami" - według ciebie musi to być przecież z góry przegrana walka...