[Neuro]

Rozumiem w czym rzecz, ale jednak istnieje pewien związek pomiędzy powtarzalnością.

Przy podejściu życie ~= praktyka, mam nieustającą powtarzalność.

Możesz żyć jak najlepiej i jednocześnie w ogóle nie rozwijać się duchowo

Rozwój duchowy jako taki nie jest istotny. To tylko koncepcja.

Takim przykładem może być np. niezdrowy egoizm w postaci skrajnego altruizmu.

Staram się wyłapywać moje lgnięcie do skrajności i korygować kurs.

Tylko uważaj, by nie uciekać od tego, co nieprzyjemne. Uciekanie to domena ego, które tworzy ułudę. Czasami to właśnie wejście w dany stan pomaga przejąc nad nim kontrolę. Nie utożsamiasz się ze stanem, ale go obserwujesz.

Mam tendencję do wchodzenia w paraliż, bo lęk chce hamować mnie przed (spontanicznym) działaniem. Mam kurczową potrzebę pewności. Powstrzymuje mnie lęk przed tym, że mogę później żałować tego, co w danej chwili chcę zrobić.

Czy próbowałeś więc konfrontować się z tym lękiem, oswoić, zobaczyć go?

Coś w ten deseń, tak.

Czy czujesz gniew, kiedy ktoś z Twojego otoczenia nie działa według wyznaczonych ram, zasad?

Raczej nie bardzo.

Nie chciałbyś poczytać książki "Ego-rcyzmy" Mateusza Grzesiaka? W sumie traktuje o tych rzeczach w nieco podobny sposób, choć ociera się też o psychologię

Słyszałem o niej, brzmi trochę ciekawie. Ale prawdę mówiąc, przeczytałem już mnóstwo książek duchowych i psychologicznych. Obecnie mam poczucie jałowości w koncepcjach.