Witaj!
Dobra, widzę że trochę namieszałem podając podział oryginalny (a przy okazji się pomyliłem, bo chodzi o artykuł trzeci, czwarty jest o krzyży), więc wklejam żeby nie było:
CZY DLA WYZWOLENIA LUDZI NIE MOŻNA BYŁO ZASTOSOWAĆ INNEGO, BARDZIEJ WŁAŚCIWEGO SPOSOBU, NIŻ MĘKA CHRYSTUSA ?
Wydaje się, że było to możliwe, bo
1. Skoro Bóg kieruje przyrodą i utrzymuje ją w ruchu, to działanie przyrody ma za wzór dzieło Boże. Otóż tam, gdzie dla dokonania jakiegoś dzieła wystarcza jeden czynnik, przyroda nie posługuje się dwoma. Wydaje się więc, że skoro do wyzwolenia rodzaju ludzkiego wystarczyłaby sama wola Boga, to nie miało celu dodawanie męki Chrystusa dla osiągnięcia tego zbawienia.
2. Bardziej stosowne jest działanie w oparciu o naturę niż w oparciu o gwałt, gdyż ten ostatni powoduje czyny, które, jak mówi Filozof1, „są zaprzeczeniem tego, co jest naturalne”, lub rezygnacją z naturalnego działania. Otóż męka Chrystusa doprowadziła do śmierci gwałtownej. Więc byłoby lepiej, gdyby Chrystus zbawił ludzi przez śmierć naturalną niż przez swoją mękę.
3. Byłoby najbardziej stosowne, jak sądzimy, gdyby rabuś, który zatrzymuje rzecz porwaną gwałtem i niesprawiedliwie, został jej pozbawiony władczym rozkazem zwierzchnika. Stąd zapowiedź Proroka2: „Darmo byliście sprzedani i bez srebra będziecie wykupieni”. Otóż diabeł nie miał żadnego prawa do człowieka; oszukał go podstępnie i trzymał w niewoli poniekąd zadając gwałt. Wydaje się więc, że Chrystus postąpiłby najwłaściwiej, gdyby odebrał diabłu łup wyłącznie mocą swej potęgi, nie idąc na mękę.
A JEDNAK jak mówi Augustyn3: „Na naszą nędzę nie było lepszego lekarstwa niż męka Chrystusa”.
WYKŁAD. Tym skuteczniejszy jest środek prowadzący do jakiegoś celu, im więcej zawiera w sobie czynników sprzyjających osiągnięciu tego celu. Otóż męka Chrystusa, niosąc człowiekowi wyzwolenie, skupia w sobie wiele innych momentów zbawczych, prócz samego uwolnienia od grzechu.
Po pierwsze — człowiek dzięki niej poznał, jak bardzo Bóg go kocha. Poznanie to wywołało z kolei miłość człowieka ku Bogu, a na tym polega pełnia zbawienia. Apostoł mówi4: „Bóg okazuje swoją miłość ku nam, bo kiedy byliśmy nieprzyjaciółmi, Chrystus za nas umarł”.
Po drugie — Chrystus dał nam przykład:
posłuszeństwa, pokory, stałości, sprawiedliwości oraz innych cnót ujawnionych w męce, a koniecznych do zbawienia. Toteż czytamy5: „Chrystus cierpiał za nas, zostawiając nam przykład, abyśmy wstępowali w Jego ślady”.
Po trzecie — Chrystus swoją męką nie tylko wyzwolił człowieka z grzechu, lecz, jak zobaczymy6, wysłużył mu łaskę usprawiedliwienia oraz uszczęśliwiającą chwałę. (70)
Po czwarte — męka Chrystusa mocniej zaakcentowała wobec człowieka konieczność zabezpieczenia się przed grzechem. Apostoł mówi7: „Nabyci jesteście za wysoką cenę; chwalcie tedy i noście Boga w ciele waszym”.
Po piąte — przyczyniła się ona do podniesienia godności człowieka. Człowiek został oszukany i zwyciężony przez diabła. Lecz także człowiek stał się jego zwycięzcą. Człowiek zasłużył na śmierć, ale również człowiek umierając — śmierć pokonał. Apostoł mówi8: „Bogu dzięki, że dał nam zwycięstwo przez Jezusa Chrystusa”.
Toteż było bardziej stosowne, że zostaliśmy uwolnieni od grzechu przez mękę Chrystusa, niż gdyby się to dokonało przez sam Boży dekret.
Ad 1. Przyroda, by działać sprawniej, również mnoży narzędzia. Do patrzenia np. służy dwoje oczu. Podobnie dzieje się i w innych dziedzinach.
Ad 2. Jak stwierdza Chryzostom9: „Chrystus przyszedł nie po to, by zniszczyć własną śmierć. Śmierci w Nim przecież nie było, bo On jest życiem. Chrystus przyszedł zniszczyć śmierć ludzi. Nie dal swego ciała, na pastwę śmierci naturalnej, lecz przyjął śmierć zadaną przez ludzi. I byłoby dziwne, gdyby Ten, który wszystkich uzdrawiał, miał swe ciało obciążone chorobą i gdyby po chorobie ciało Jego na oczach wszystkich podległo rozkładowi. Gdyby zaś, nie przechodząc przez chorobę, rozstał się ze swym ciałem gdzieś z dala od ludzi i potem znowu się im pokazał, to nikt by nie uwierzył Jego słowom o Zmartwychwstaniu. W jakiż to inny sposób wyszłoby na jaw Jego zwycięstwo nad śmiercią, gdyby tego nie udowodnił przez integralność ciała po męce zniesionej publicznie?”
Ad 3. Chociaż atak szatana był niesprawiedliwy, mimo to człowiek, z powodu grzechu, sprawiedliwie został przez Boga pozostawiony w niewoli diabła. Sprawiedliwość przeto domagała się wyzwolenia człowieka przez Chrystusa wynagradzającego zamiast niego swą męką.
Był to sposób właściwy również ze względu na poskromienie pychy szatana, „który, jak mówi Augustyn10, gardzi sprawiedliwością, a jest zwolennikiem przemocy. Chrystus przeto zwyciężał diabła i wyzwolił człowieka nie samą tylko potęgą Bóstwa, lecz również sprawiedliwością i pokorą w cierpieniu”.
CZY DLA WYZWOLENIA LUDZI NIE MOŻNA BYŁO ZASTOSOWAĆ INNEGO, BARDZIEJ WŁAŚCIWEGO SPOSOBU, NIŻ MĘKA CHRYSTUSA ?
Wydaje się, że było to możliwe, bo
1. Skoro Bóg kieruje przyrodą i utrzymuje ją w ruchu, to działanie przyrody ma za wzór dzieło Boże. Otóż tam, gdzie dla dokonania jakiegoś dzieła wystarcza jeden czynnik, przyroda nie posługuje się dwoma. Wydaje się więc, że skoro do wyzwolenia rodzaju ludzkiego wystarczyłaby sama wola Boga, to nie miało celu dodawanie męki Chrystusa dla osiągnięcia tego zbawienia.
2. Bardziej stosowne jest działanie w oparciu o naturę niż w oparciu o gwałt, gdyż ten ostatni powoduje czyny, które, jak mówi Filozof1, „są zaprzeczeniem tego, co jest naturalne”, lub rezygnacją z naturalnego działania. Otóż męka Chrystusa doprowadziła do śmierci gwałtownej. Więc byłoby lepiej, gdyby Chrystus zbawił ludzi przez śmierć naturalną niż przez swoją mękę.
3. Byłoby najbardziej stosowne, jak sądzimy, gdyby rabuś, który zatrzymuje rzecz porwaną gwałtem i niesprawiedliwie, został jej pozbawiony władczym rozkazem zwierzchnika. Stąd zapowiedź Proroka2: „Darmo byliście sprzedani i bez srebra będziecie wykupieni”. Otóż diabeł nie miał żadnego prawa do człowieka; oszukał go podstępnie i trzymał w niewoli poniekąd zadając gwałt. Wydaje się więc, że Chrystus postąpiłby najwłaściwiej, gdyby odebrał diabłu łup wyłącznie mocą swej potęgi, nie idąc na mękę.
A JEDNAK jak mówi Augustyn3: „Na naszą nędzę nie było lepszego lekarstwa niż męka Chrystusa”.
WYKŁAD. Tym skuteczniejszy jest środek prowadzący do jakiegoś celu, im więcej zawiera w sobie czynników sprzyjających osiągnięciu tego celu. Otóż męka Chrystusa, niosąc człowiekowi wyzwolenie, skupia w sobie wiele innych momentów zbawczych, prócz samego uwolnienia od grzechu.
Po pierwsze — człowiek dzięki niej poznał, jak bardzo Bóg go kocha. Poznanie to wywołało z kolei miłość człowieka ku Bogu, a na tym polega pełnia zbawienia. Apostoł mówi4: „Bóg okazuje swoją miłość ku nam, bo kiedy byliśmy nieprzyjaciółmi, Chrystus za nas umarł”.
Po drugie — Chrystus dał nam przykład:
posłuszeństwa, pokory, stałości, sprawiedliwości oraz innych cnót ujawnionych w męce, a koniecznych do zbawienia. Toteż czytamy5: „Chrystus cierpiał za nas, zostawiając nam przykład, abyśmy wstępowali w Jego ślady”.
Po trzecie — Chrystus swoją męką nie tylko wyzwolił człowieka z grzechu, lecz, jak zobaczymy6, wysłużył mu łaskę usprawiedliwienia oraz uszczęśliwiającą chwałę. (70)
Po czwarte — męka Chrystusa mocniej zaakcentowała wobec człowieka konieczność zabezpieczenia się przed grzechem. Apostoł mówi7: „Nabyci jesteście za wysoką cenę; chwalcie tedy i noście Boga w ciele waszym”.
Po piąte — przyczyniła się ona do podniesienia godności człowieka. Człowiek został oszukany i zwyciężony przez diabła. Lecz także człowiek stał się jego zwycięzcą. Człowiek zasłużył na śmierć, ale również człowiek umierając — śmierć pokonał. Apostoł mówi8: „Bogu dzięki, że dał nam zwycięstwo przez Jezusa Chrystusa”.
Toteż było bardziej stosowne, że zostaliśmy uwolnieni od grzechu przez mękę Chrystusa, niż gdyby się to dokonało przez sam Boży dekret.
Ad 1. Przyroda, by działać sprawniej, również mnoży narzędzia. Do patrzenia np. służy dwoje oczu. Podobnie dzieje się i w innych dziedzinach.
Ad 2. Jak stwierdza Chryzostom9: „Chrystus przyszedł nie po to, by zniszczyć własną śmierć. Śmierci w Nim przecież nie było, bo On jest życiem. Chrystus przyszedł zniszczyć śmierć ludzi. Nie dal swego ciała, na pastwę śmierci naturalnej, lecz przyjął śmierć zadaną przez ludzi. I byłoby dziwne, gdyby Ten, który wszystkich uzdrawiał, miał swe ciało obciążone chorobą i gdyby po chorobie ciało Jego na oczach wszystkich podległo rozkładowi. Gdyby zaś, nie przechodząc przez chorobę, rozstał się ze swym ciałem gdzieś z dala od ludzi i potem znowu się im pokazał, to nikt by nie uwierzył Jego słowom o Zmartwychwstaniu. W jakiż to inny sposób wyszłoby na jaw Jego zwycięstwo nad śmiercią, gdyby tego nie udowodnił przez integralność ciała po męce zniesionej publicznie?”
Ad 3. Chociaż atak szatana był niesprawiedliwy, mimo to człowiek, z powodu grzechu, sprawiedliwie został przez Boga pozostawiony w niewoli diabła. Sprawiedliwość przeto domagała się wyzwolenia człowieka przez Chrystusa wynagradzającego zamiast niego swą męką.
Był to sposób właściwy również ze względu na poskromienie pychy szatana, „który, jak mówi Augustyn10, gardzi sprawiedliwością, a jest zwolennikiem przemocy. Chrystus przeto zwyciężał diabła i wyzwolił człowieka nie samą tylko potęgą Bóstwa, lecz również sprawiedliwością i pokorą w cierpieniu”.