[bert04]

To jest twoja opinia.

Taka była norma kulturowa a częściowo i językowa. Normy, wiadomo, mogą się zmieniać, ale zbyt szybkie dostosowanie do nich języka jest ciężkie.

Dodatkową ciekawostką językową jest liczba mnoga. Jeszcze feminizm tej twierdzy nie zaczął oblegać, ale przecież w języku polskim mamy takie dwie patriarchalistyczne normy:

- podział na rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy, czyli "ci burmistrzowie" ale "te burmistrzynie".

- regułę, że grupy mieszane damsko-męskie określa się rodzajem męskim, czyli męskoosobowym. "Te burmistrzynie", jeżeli są same kobity, ale dodaj już jednego chłopa, to będą "ci burmistrzowie". Co z jendej strony może być odebrane jako neutralność rodzaju męskiego (p.w.), a z drugiej strony jako jakąś dominację. I chyba wiem, jaką wersję preferowałaby zL. Niemniej taka norma nadal istnieje.

Skoro jednak uważasz, że kobieta może identyfikować się z męskim rodzajem gramatycznym, bo tak jest przyjęte, dlaczego nie założyć na odwrót i zacząć przyjmować, że mężczyzna może identyfikować się z żeńskim rodzajem gramatycznym. Stwórzmy nową, świecką tradycję - jak to już ktoś tutaj napisał, język jest żywym tworem.
Dla równowagi niech mężczyzna będzie panem burmistrzynią, panem dyrektorką, panem kierowniczką, panem sprzątaczką. Wszak nie rodzaj gramatyczny jest ważny, tylko to, jakie nadamy słowu kulturowe znaczenie. Od dziś niech żeński będzie neutralny, a męski męskim.

W Niemczech chwilowo próbuje się różnych eksperymentów językowych, częściowo gwałcących język pisany i mówiony. Ale pośród tych eksperymentów był także ten uniwersytetu w Lipsku, w którym w oficjalnych pismach wszystkie nazwy tytułów i funkcji zostały zmienione na żeńskie*. Czyli można a nawet trzeba było się zwracać do kogoś per "Herr Professorin / panie profesorko" <1 >


(*w niemieckim tu dodaje się z reguły "-in" i po krzyku, nie ma takich problemów słowotwórczych, jak w polszczyźnie)

<1> https://natemat.pl/64579,szanowny-panie-...e-w-polsce