[anbo]

Zgoda, że Pawła mało interesuje Jezus sprzed ukrzyżowania, dla niego ukrzyżowanie i zmartwychwstanie (moment, na który Paweł zwraca szczególną uwagę) to najważniejsze wydarzenia, wokół których buduje całą swoją teologię. Nie mniej jednak cudowne poczęcie za sprawą Boga i bez udziału mężczyzny to kluczowy argument dla twierdzenia, że Jezus to Syn Boży w innym znaczeniu niż metaforyczne/adopcjonistyczne, także kluczowa sprawa dla poglądu na to kim był/jest Jezus, a to ma kolosalne znaczenie dla każdej teologii, w której Jezus odgrywa jakąś rolę, jeśli więc - jak uważasz - Paweł miał taki pogląd, to niezrozumiałe jest milczenie na ten temat.

Miałbyś może powody do takiego twierdzenia po jednym warunkiem. A mianowicie, gdyby listy św. Pawła miały być w założeniu "kompletną teologią". Taką Summa Theolgicae, jak u Tomasza z Akwinu. Ale tak nie jest. Listy św. Pawła zawsze mają charakter doraźnej reakcji na doraźny problem.

I nie zastanawia cię, że nie pojawia się problem cudownego poczęcia za sprawą Ducha Świętego? Co za traf. Omawiając te doraźne problemy Paweł też naucza albo wspomina o nauce otrzymanej od apostołów - co za traf, że nie wymienia nauki o cudownym poczęciu...  Paweł też wypowiada się o Jezusie, chociażby początek Listu do Rzymian, gdzie pisze: "Jego Synu - pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym - o Jezusie Chrystusie, Panu naszym." - bardzo dobre miejsce, żeby wspomnieć o cudownym poczęciu. Podobnie, gdy mówi o pochodzeniu z nasienia Dawida - bez objaśnienia, że Jezusa nie spłodził ziemski ojciec takie stwierdzenie oznacza, że spłodził.

Druga sprawa to rewolucyjność takiej koncepcji w judaizmie - nie omawiać czegoś takiego, zbywać milczeniem to rzecz niepojęta w przypadku Żyda, którym był Paweł.

Ale adopcjanizm jest spoko?

Najwyraźniej tak. W każdym razie "spoko" musiało być nauczanie apostołów w świątyniach żydowskich skoro mogli to robić:
Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. (Dz 2,46)
Gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej, (Dz 3,1)
Gdy przybyli do Salaminy, głosili słowo Boże w synagogach żydowskich; mieli też Jana do pomocy. (Dz 13,5)
W Ikonium weszli tak samo do synagogi żydowskiej i przemawiali, tak że wielka liczba Żydów i pogan uwierzyła. (Dz 14,1) - wyobrażasz sobie, żeby "wielka liczba Żydów" uwierzyła, że Jezus jest synem Boga? A może znowu dziwnym zbiegiem okoliczności akurat wtedy o cudownym poczęciu - bo to mało ważne? - nie mówili?
Ale i niektórzy wędrowni egzorcyści żydowscy próbowali wzywać imienia Pana Jezusa nad opętanymi przez złego ducha. Zaklinam was przez Pana Jezusa, którego głosi Paweł - mówili. (Dz 19,13) - podobnie tutaj - czy żydowscy egzorciści "zaklinaliby przez Pana Jezusa", gdyby go im - Żydom - głoszono jako syna Bożego? 
Nie lubisz, gdy ci cytuję uczonych zajmujących się tematem, ale ci zacytuję jeszcze jednego:
Mariusz Rosik ( polski duchowny katolicki, biblista, profesor nauk teologicznych, wykładowca na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu)
http://www.mariuszrosik.pl/?p=7785
Zdaniem Żydów, którzy nie weszli do Kościoła, zdecydowanie nie do pogodzenia z przekonaniami judaizmu w różnych jego odmianach i nurtach był pogląd głoszony przez chrześcijan dotyczący bóstwa Chrystusa. Dekalog, najistotniejsze żydowskie prawo judaizmu tak biblijnego, jak i rabinicznego, zawierał wyraźne podkreślenie jedyności Boga (Wj 20,3-17; Pwt 5,7-22). Podobny zapis zawiera odmawiana codziennie przez Żydów modlitwa Szema (Pwt 6,4-9). W rozwijającej się chrystologii żydowscy uczeni dostrzegali zagrożenie dla idei czystego monoteizmu.
Oraz: Wspomniano już o chrześcijańskim rozumieniu idei synostwa Bożego Jezusa, odbiegającym w stopniu fundamentalnym od żydowskiego rozumienia tej samej idei. Oczywistym jest, że świadomość bóstwa Chrystusa narastała w rodzącym się Kościele stopniowo.
Teraz sobie dodaj dwa do dwóch: skoro jeszcze w czasach Pawła wyznawcy Jezusa mogli nauczać w świątyniach żydowskich, to nie mogli nauczać o Jezusie jako synu Bożym, a nauczali tam jeszcze w czasach Szawła. Jak napisał Rosik: świadomość bóstwa Jezusa narastała stopniowo. Najwyraźniej w czasach Pawła jeszcze jej nie było, dopiero się rodziła (ta koncepcja, według wierzącego Rosika świadomość), a jak już się zrodziła, to nastąpiło rozejście się chrześcijaństwa i judaizmu.
Przypomnij sobie jeszcze  Dz 18,4-6:
A co szabat rozprawiał w synagodze i przekonywał tak Żydów, jak i Greków. Kiedy Sylas i Tymoteusz przyszli z Macedonii, Paweł oddał się wyłącznie nauczaniu i udowadniał Żydom, że Jezus jest Mesjaszem. A kiedy się sprzeciwiali i bluźnili, otrząsnął swe szaty i powiedział do nich: «Krew wasza na waszą głowę, jam nie winien. Od tej chwili pójdę do pogan».[/b] - w czasach Pawła niesnaski między Żydami a chrześcijanami dotyczyły uznawania przez chrześcijan Jezusa za Mesjasza.
Popatrz jak to wszystko pięknie się komponuje z tym, że w najstarszych świadectwach (Marek i Paweł) brak koncepcji cudownego poczęcia (przynajmniej wyrażonej w sposób nie budzący wątpliwości). Moje interpretacje Marka i Pawła bardzo dobrze pasują do realiów tamtej epoki.

Przypisywanie ebionitom jednocześnie judeochrześcijaństwa i deifikacji na modłę opowieści o Herkulesie nigdy nie skłoniło Ciebie do zastanowienia się nad tekstami Bardzo Poważnych Historyków, które tak ochoczo cytujesz?

Sorry, ale nie będę odpisywał na tak ogólny zarzut. Zacytuj mnie i postaw konkretny zarzut to odpowiem (skoro koniecznie chcesz omawiać temat ebionitów)

Jedynym sensownym wyjaśnieniem tego milczenia jest to, że Paweł nie znał takiej koncepcji, a wspiera to wyjaśnienie Rz 1,3 - Jezus biologicznie wywodzi się z nasienia rodu Dawida.

Jest to możliwa hipoteza. Ale nawet gdyby ją roboczo przyjąć, to droga do tego do wykazania adopcjanizmu jest równie daleka, jak droga od zakładu Pascala do udowodnienia chrześcijaństwa. Zaś alternatywne tłumaczenie dla Rz 1:3 przedstawiam niżej.

Droga wtedy jest bardzo prosta: skoro Paweł nie znał koncepcji cudownego poczęcia i uważał, że Jezus ma ziemskiego ojca z rodu Dawida, to zdanie "ustanowionym według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym" mówi właśnie o jakiejś formie adopcjonizmu.

Po pierwsze, ustalmy, że mówimy tu o hipotetycznych adopcjonistycznych poglądach Marka i Pawła.

Proszę bardzo, możemy przyjąć, że to robocze założenie i sprawdzić czy z czymś nie koliduje. Jeśli będzie kolidować z czymś, co trzeba uznawać za pewnik, wtedy trzeba będzie to robocze założenie odrzucić.

Po drugie, pod tym zastrzeżeniem, jeżeli Marek "jest aktualny", to Paweł się myli, Zmartwychwstanie nie jest momentem usynowienia. Co więcej, w takiej narracji mamy umniejszenie roli zmartwychwstania.

Nie rozmawiamy o usynowieniu Jezusa jako fakcie, ale o poglądach Marka i Pawła. W tym sensie żaden z nich ani się myli, ani się nie myli. Po prostu każdy z nich miał na ten temat pogląd, według mnie wyrażony we wskazaniu, kiedy Jezus został przez Boga usynowiony (Marek - chrzest w Jordanie, Paweł - zmartwychwstanie, mówią o tym wprost).

Gdzie tu sprzeczność? To dowód na to, jak wcześnie nastąpiły różnice wśród wyznawców Jezusa co do takich kwestii jak to kim był/jest Jezus, jakie zdarzenie było kluczowe itd. Dla Marka chrzest, dla Pawła ukrzyżowanie. Sam Paweł pisze o istnieniu wielu ewangelii. Patrzysz na to wszystko przez pryzmat istnienia kanonu NT. W czasach Pawła nie tylko nie było kanonu, ale nawet spisanych Ewangelii, które dziś znamy jako Ewangelie Mt, Mk, Łk i Jana.

Wobec tego co piszesz ewangelia Marka musiałaby być odrzucona przez Pawła i jego zwolenników, gdyż umniejszałoby rangę Zmartwychwstania.

Ewangelia Marka powstała po Listach Pawła. To raczej Marek odrzucił koncepcję Pawła (zakładając, ze ją znał) jeśli chodzi o moment usynowienia. Jeśli koncepcja Marka była wcześniejsza (ale jeszcze nie spisana) i Paweł ją znał, to Paweł ją odrzucił. Szczerze mówiąc nie wiem, jakie są poglądy badaczy na to, czy Marek znał Listy Pawła albo chociaż koncepcję, którą tam Paweł zaprezentował. Obieg informacji był wtedy inny niż dziś. Uważasz za niemożliwe, by jakaś koncepcja została odrzucona? Mogła zostac odpowiednio zinterpretowana. Ty przecież nie widzisz sprzeczności, tylko sobie odpowiednio nowotestamentowe teksty interpretujesz. Według mnie to nie jest problem, że w mojej hipotezie Marek i Paweł przedstawiają odmienne poglądy na temat momentu usynowienia Jezusa.

Wymieniasz jednym tchem "metaforycznym/adopcjonistycznym", jakby to były tożsame stanowiska. Widzę to inaczej, adopcjonizm ma więcej wspólnego z trynitaryzmem niż z tradycyjnym rabbinistycznym judaizmem. Ale to temat na dłuższy elaborat, odłożę go na kolejny post.

Ja cię Bert proszę, ty nie odbiegaj za bardzo od tematu. Ważniejsze problemy na ciebie oczekują. W adopcjonizmie Syn Boży ma sens metaforyczny. Nie każde metaforyczne rozumienie określenia Syn Boży to adopcjonizm, ale każde inne niż dosłowne to metaforyczne.

Dobra, starczy na dziś. Przepraszam, że na raty, ale post jest długi.