[bert04]

Już kilka razy wspomniałem, że przyrost naturalny nie jest jedyną korzyscią. Najważniejsza jest kwestia wychowawcza

I tak i nie. Pewna "bazowa" funkcja wychowawcza nadal jest, jednakże wszystko ponadto odbywa się eksternistycznie. Owszem, są społeczeństwa, w których dziecko uczy się (lub nie) wszystkiego w domu, od czytania przez zachowanie do rzemiosła. Ale w rozwiniętych społeczeństwach tę rolę przejmują szkoły.

Ale wracając do tej "bazowej" funkcji, nie jest ona wcale taka mała, inaczej dzieci w sierocińcach miałby by tylko ten jeden problem, edukacji. Pytanie jest więc, czy do tej "bazowej" funkcji potrzebny jest model m+k, z tymi, jak to nazwałeś, "wzorcami męskimi i żeńskimi". Czy jakoś tak.

Nie rozumiem, dlaczego, więc proszę o wytłumaczenie, czemu model islamsko-arabski lepiej spełnia rolę wychowawczą niż model europejski

Nie pisałem "wychowawczą" ale "reprodukcyjną", proszę o uwagę. W funkcji reprodukcyjnej mężczyzna w okresie ciąży jednej z małżonek może nadal zapłodnić inną z małżonek, a jak dwie będą w ciąży może lecieć do trzeciej. Nie ma też problemu małżeństw m+k, w których długi okres "posuchy" przed i po urodzeniu dziecka skłania co słabszych mężczyzn do zdrady. Dodatkowo w warunkach wysokiej śmiertelności kobiet w połogu zapewniona jest opieka nad dziećmi, w razie co, bez potrzeby szybkiego szukania kolejnej żony. To wszytko sprawia, że w takich związkach zarówno "ilościowa" reprodukcja jak i "bazowe" wychowanie są stabilniejsze, niż w modelu chrześcijańskim.

Oczywiście ma ten model też oczywiste wady, tym większe, im bardziej zrównoważone są proporcje damsko-męskie w społeczeństwie: odcięcie części mężczyzn od udziału w reprodukcji, większa zależność reprodukcji od statusu materialnego mężczyzny, izolacja s-haremowanych kobiet i tak dalej. Jednakże największa wada pojawia się dopiero w dzisiejszych społeczeństwach i decyduje o ostatecznym zwycięstwie monogamii. Nawet tam, gdzie pod względem reprodukcyjnym jest ona zbyteczna.

Nie i do tego moja argumentacja nie prowadzi. To normalne, że ludzie potrzebuja czasu, żeby się na dziecko zdecydować, czasem to będzie kilka miesięcy po ślubie, czasem kilka lub kilkanaście lat  Chodzi o samo otwarcie na potomstwo, czyli z góry nie odrzucamy, że kiedyś będziemy chcieli mieć dzieci  Teraz może nie jesteśmy na to gotowi, ale się zobaczy.

Powiedzmy, że jednym z elementów tego "czasu" jest pewna stabilizacja związku, materialna i emocjonalna, pewna jego trwałość. Dziecko stanowi wyzwanie, z którego mało który świeżo upieczony rodzic zdaje sobie sprawę, a zwłaszcza małżeństwa zakładane ze względu na "zaciążenie" są podatne na szybki rozpad, jeżeli to było jedynym powodem. A brakło tych innych wymienionych wyżej.

Powstaje więc pytanie, jeżeli mamy z jednej strony stabilny monogamiczny i materialnie ułożony związek hetero a z drugiej strony stabilny monogamiczny i materialnie ułożony związek homo, to dlaczego ten jeden ma mieć większe prawa do adopcji niż ten drugi. Ze względu na biologiczne możliwości? Czy na wzorce damsko-męskie?