[Iselin]

Po pierwsze: dla całego społeczeństwa jest korzystne, kiedy jest więcej ludzi młodych, dlatego na ogół dzieciatych się wspiera. Po drugie: dojrzałe socjaldemokracje mają to do siebie, że wspiera się ludzi, którzy czasowo ub stale tego potrzebują.

W Polsce to by nie przeszło. Stan budynków socjalnych może być opłakany, ale satelita i telewizor na pół ściany musi być.

Ale to w dużym stopniu nasza wina. Sam chyba słyszysz w kółko, że urzędas to, urzędas tamto. Przy każdym większym sporze ogół uważa, że obywatel to niewinna owieczka, a zły urzędas po prostu się przyczepił.
A ludzie kombinują, bo są bezczelni. Nie licząc, tych, którzy kombinują, żeby przeżyć.

Przecież cały ten system jest tak skonstruowany, że im mniej robisz tym frukty większe. To po prostu ograniczenie starań o samodzielność do minimum, a wtedy w nagrodę dostaje się pieniądze i benefity. Znam ludzi pod 40, którzy nigdy w życiu nie przepracowali miesiąca. Nigdzie.

Nie uważam, żeby tak było. Dla osób, które chcą żyć z dnia na dzień bywa to bardzo korzystne. Ale pewnego pułapu nigdy nie przeskoczą nigdy.

No a ja z życia wzięty podałem sposób funkcjonowania ludzi żyjących z opieki. Skad niby znam nazwy tych wszystkich cudownych transferów socjalnych. Z pierwszej ręki. Tylko mi empatia od tych relacji wzięła i umarła. Jak od rewelacji odjąłem narzekania, jojczenia i skargi na żywot ciężki i koszmarny, to zostały tylko fakty w postaci umiejętności wyduszania socjalu i zapewnianie sobie dużych ilości wolnego czasu, który przeznacza się na jojczenie, zapewniające zaplecze do ciągnięcia socjalu.

Zapewniam cię, że wiem, o czym piszesz, ale to że istnieja patologie, nie znaczy, że należy jechać po ludziach, którzy ciężko pracują i świadczenia naprawdę im pomagają. Oczywiście w tym systemie pomocowym dałoby się dużo poprawić, ale na razie nie widzę konstruktywnych propozycji.
Co do jojczenia, to robi to prawie każdy w Polsce, bo taką mamy mentalność.
Na przykład Ty i Sof nie piszecie nic w rodzaju: mam szczęście, bo trafili mi się rozsądni rodzice, którzy wpoili mi dobre nawyki; jestem zdrowy; jestem inteligentny i potrafię przyswoić umiejętności, które procentują; mieszkam w dużym mieście i mój syn nie musiał płacić za pokój na studiach; poznałem kogoś fajnego, kto mi pomógł, kiedy byłem w kropce. Wciąż tylko: a mnie i moim rodzicom było tak źle i sobie poradziłem. Dlaczego inni nie radzą sobie tak świetnie jak ja?
Dal porównania moja koleżanka, która zrobiła doktorat i dostała wymarzoną pracę na uczelni, potrafi powiedzieć, że się cieszy, jest świadoma, że to wynik jej ciężkiej pracy, ale też zauważa, że jej kolegę z prowincji, który nie miał takiego wsparcia rodziców, osiągnięcie tego samego kosztowało dużo więcej.