[żeniec]

No i nareszcie!
Jest konkret i jest o czym dyskutować.

Przypomnijmy przy okazji, że to Twój wątek

Twoja koncepcja wolności (jak ją rozumiem), w przeciwieństwie do mojej, uznaje wolność za sumę ograniczeń i korzyści wynikających z wpływu innych podmiotów. Dziwi mnie więc, że we wzorze na IF, czynnik L nazwałeś „ograniczeniami” a nie "warunkami" czy wprost sumą ograniczeń i korzyści.

W tym kontekście warunki to synonim ograniczeń, inaczej nie są... warunkami.

W mojej "nakolanowej definicji" wolność to średnia indywidualnych wolności w populacji maksymalizowana względem ograniczeń.

Gdyby faktycznie miały być to jedynie ograniczenia to Twój wzór w pełni oddaje moją definicję wolności osobistej, jako braku podlegania ograniczeniom ze strony innych podmiotów, ze wszystkimi tego konsekwencjami

Bo?

- pełna wolność osobista podmiotu p, osiągnięta jest przy wartości 0, bo to oznacza, że wpływ jakiejkolwiek jednostki p’ na p jest zerowy. Dokładnie tyle wynosi wolność osobista jedynego człowieka na świecie (p), który z oczywistych przyczyn nie podlega w takiej sytuacji wpływom (I) innych jednostek (p’) które to wpływy miałyby być funkcją jakichś ograniczeń (L). Jak jesteś sam, to kształtujesz swoje zachowania nie będąc zmuszonym do uwzględniania w nim innych i masz najwyższy możliwy poziom wolności. Co więcej, wskaźnik wolności ogólnej (F) panującej w jednoosobowym społeczeństwie też jest maksymalny, czyli wynosi 0.

To jest projekcja Twoich dziwnych założeń, że obecność innych podmiotów po prostu musi zmniejszać wolność innych. No musi i już To było nudne już dawno temu.

I byłoby super, bardzo by mi się to podobało, cieszyłbym się, że wróciłeś na łono rozumu  

Mam nadzieję, że to jest autoironia, tylko jej nie wyczuwam.

Mam jednak przeczucie, że to tylko taka pomyłka i że ograniczenia zaraz zdefiniujesz jako „warunki”, a wpływ innych będzie mógł nie tylko zmniejszać poziom wolności osobistej, ale i zwiększać go.

Wyjaśnij jak warunki nie stanowią ograniczeń w porównaniu z brakiem warunków, które trzeba spełnić. Może chodzi Tobie o warunki w sensie możliwości wynikających ze stanu otoczenia? Ale to można załatwić poprzez dodanie do [latex]IF(p,L)[/latex] "osobniczego współczynnika środowiskowego" lub wprowadzić modyfikację - przecałkowywać po całej populacji i uwzględnić powyższe w ramach "wpływu na samego siebie" [latex]I(p,p,L)[/latex].

1.     Korzyści p z relacji z p’ są pozytywne bez względu czy są dla p’ dobrowolne.

Nie szkodzi, bo odbije się nieproporcjonalnie negatywnie to na [latex]I(p', p, L)[/latex], a całka jest monotyczna.

Może się więc okazać, że dzięki pozbawianiu wolności jednych podnosimy poziom wolności ogółu. W skrajnym wypadku zabicie jednej osoby i rozdzielenie jej organów pomiędzy 10 chorych, może okazać się znacznym zwiększeniem poziomu wolności.

Wolność wszystkich maleje, jeśli w każdej chwili mogą zostać przerobieni na organy.

Tak samo zabicie bezrobotnego i podarowanie jego organów komuś przydatnemu społecznie (czyli komuś, kto wielu innym osobom zwiększa zakres możliwości a więc podnosi ich IF) znacząco podniesie ogólny poziom wolności.

Co to jest przydatność społeczna i dlaczego ma "znacząco podnosić poziom wolności"?

Kłopotów takich nie ma, gdybyś chciał liczyć wolność na mój sposób.

Już omawialiśmy tę kwestię. W Twoim świecie samo istnienie innych ludzi zmniejsza Ci wolność, bo przeszkadzają Ci we władzy nad światem. Myślałem, że przeszliśmy przez ten nonsens

2.     Korzyści jak i straty z relacji między podmiotami p i p’ są subiektywne.
Wszelkie korzyści i straty dla wolności osobistej jakie wynikają z relacji między podmiotami p i p’ są subiektywne i nie ma możliwości by je zobiektywizować.

Do pewnego stopnia. Już to adresowałem, ale pominąłeś, więc (pff) jeszcze raz. Inny "wymiar" mają ograniczenia wolności wynikające z tego, że ktoś czuje się obrzydzony moim drapaniem po głowie, a inny z obrabowania. Przejmujemy się tym drugim wymiarem, a nie pierwszym.

„Problemy z określeniem parametrów”, o których wspomniałeś komentując swój wzór, nie są problemami technicznymi, ale problemami immanentnymi, niemożliwymi do przeskoczenia.

Tak jak z mierzeniem długości wybrzeża. Nie ma teorii bez założeń.

Twój wzór pokazuje jak rozumiesz wolność (i to jego niewątpliwa wartość), ale pokazuje równocześnie, że nigdy nie będzie się dało wyznaczyć poziomu F w sposób obiektywny, więc próby wyliczenia poziomu wolności nie mają sensu. Przypominam, że to moja główna teza postawiona na początku dyskusji.

Dokładnie tak, jak z mierzeniem długości wybrzeża.

Moja propozycja, by uznać współczynnik L za pomijalny, zrównać wszelkie ograniczenia i uczynić z gry o wolność grę o sumie zerowej, też jest kontrowersyjny, ale przynajmniej czyni wskaźnik wolności F obiektywnie obliczalnym. Obliczalnym i wynoszącym dla każdego systemu zawsze stałą wartość.

Nie tyle kontrowersyjny, co sprzeczny z charakterem podstawowych ludzkich interakcji. A zatem niedopuszczalny.

Co prawda obiektywne mierzenie poziomu wolności nadal nie ma większego sensu, ale mierzenie równości staje się możliwe.

Jak?

3.     Twój wzór na F obrazuje poziom akceptacji aktualnego porządku społecznego a nie wolności.
W ramach Twojego wzoru obiektywnie się nie da wyliczyć korzyści i strat z relacji, ale można obiektywnie badać czy warunki (ograniczenia) są subiektywnie odczuwane jako przynoszące więcej korzyści niż start.

Dlaczego piszesz nagle o korzyściach i stratach? I drugie pytanie: jak?