[bert04]

Nie jestem katoliczką, więc nie wiem jaki jest zakres swobody duchowej katolików.

Mógłbym dać teraz dłuższy wykład na temat spektrum swobody duchowej w katolicyzmie. Ale posłużę się przykładem. W czasach, jak Kościół Katolicki na serio dominował w tej części świata istniał szereg zakonów duchownych, wywodzących się mniej lub bardziej pośrednio z zakonu benedyktynów. Byli wśród nich tak kamedułowie (ci do których zapisywał się bezskutecznie Wołodyjowski) czy karmelici bosi, byli franciszkanie i cystersi, dominikanie i trapiści, byli jezuici i redemtpryści. Jedni mieszkali w klasztorze pod ostrym rygorem postu i milczenia, czasem samotnie, podczas gdy inni wędrowali po świecie, uczyli na uniwersytetach lub warzyli piwo. Nie wspominając o epizodzie zakonów rycerskich. To wszystko jakoś mieściło się w już zaostrzonych ramach reguł klasztornych. To jeżeli tu mamy taką różnorodność podejść i postaw, z czego każda miała oficjalną legitymację papieską, to czego się spodziewasz po "cywilach"?

Ze będą bardziej papiescy od benedyktynów, kamedułów czy joannitów?

Ale jeśli katolicy muszą być bezwzględnie posłuszni bożym nakazom lub kościelnym dogmatom to siłą rzeczy zamykają swojego ducha w klatce, a człowiek zniewolony nie może posiadać boskich cech tylko niewolnicze.

Powoli rozumiem sedno Twojego sporu z zefciem. Dla Ciebie "uduchowienie" jest jakimś synonimem spirytualności, ale tylko w rozumieniu ezoteryki. Co oznacza coś w rodzaju wolnego ducha szukającego oświecenia i natchnienia. Brzmi to całkiem fajnie w teorii, ale ma dwa haki. Po pierwsze primo, nikt nie dał ezoterykom jakichś praw autorskich do "spirytualności" a tak chrześcijanie i inne religie miały swoje spirytualne ruchy, zanim ezoteryka stała się modna. A po drugie primo, nikt nie wie, jak postąpi dany uduchowiony spirytualista przed danym dylematem moralnym. Może stosować się do uniwersalnych reguł Kanta lub do uniwersalnych reguł Nitsche. Albo mówiąc Twoimi metaforami, taki człowiek może mieć równie dobrze cechy boskie jak i diabelskie.

Boskie nakazy  nie przystają do rzeczywistości i przestrzegając ich bezwzględnie krzywdzi się innych, więc nie można być jednocześnie dobra osobą i okrutną.

Jest trochę możliwych wykładni katolicyzmu i religijności, a ty uparcie odwołujesz się do tej możliwie najbardziej rygorystycznej. Owszem, są zwolennicy takiej wykładni, kiedyś to właśnie oni układali stosy i ostrzyli broń. Dziś to pewna głośna grupa, której zamokły zapałki i zardzewiały miecze, ale ciągle straszą pospólstwo twierdząc "My Prawdziwe Katoliki, cała reszta niech się chowa". Nie przejmuj tej retoryki, bo wtedy tylko przyznajesz im rację.

Na przyklad, religia katolicka twierdzi, że zwierzęta nie mają duszy, więc da się z tego twierdzenia wyciągnąć wniosek, że można się nad nimi pastwić albo, że życie zarodka jest równie cenne co życie matki.

Religia katolicka nie twierdzi o "nie-maniu" duszy, choć kilku katolickich teologów się tak wypowiadało. Ale Tomasz z Akwinu twierdził coś innego, mają duszę, ale śmiertelną. Ale to temat poboczny. Natomiast religia katolicka zawiera coś w rodzaju "hierarchii wartości". Niektórzy mylnie uważają, że oznacza to negację wartości osób czy grup z niższego szczebla. Nic bardziej mylnego. Katolik ma przykładowo stawiać miłość małżeńską nad miłością do dzieci i rodziców. Ktoś mało obeznany mógłby z tego wnioskować, że wolno dzieci i rodziców olewać w małżeństwie. A to byłaby patologia. Katolicyzm zaleca miłość do wszystkich, a pewna "kolejność" pozwala zachować zdrowe relacje.

Jednak na poziomie biologii, mózg matki bez udziału jej świadomości szacuje wartość biologiczną plodu, dlatego miliony kobiet dokonuje aborcji bez żadnych wyrzutów sumienia.
Kobiety nie chcą rodzić dzieci, dla których nie będą skłonne się poświęcić.

Przepraszam bardzo, ale argument z "miliony ludzi robi X bez wyrzutów sumienia" nie jest argumentem. Inaczej gówno byłoby najlepszym pożywienie, miliardy much nie mogą się mylić. A wracając do tematu, kiedyś miliony ludzi posiadało niewolników, może za sto lat miliony ludzi będzie zamawiać "dziecko na miarę" w fabrykach płodów. Jednakże w takim temacie kwestie powinniśmy raczej zastanowić się, czy jakieś uniwersalne wartości mają większą rację, niż głosy milionów ludzi.

I jest to naturalne tak jak to, że gdyby na przykład ktoś bertowi04 postawił ultimatum, zabij Rodicę albo swoje dziecko, to zabiłby mnie, żeby ocalić dziecko. Jego mózg oszacowałby wartość mojego życia w kilka sekund.

W tym wątku już parę razy wycierano sobie gębę bertem, powoli to zaczyna wkurzać. Zgodnie z etyką berta dotknięcie wajchy w dylemacie zwrotnicy jest morderstwem, dlatego jedynym etycznym wyborem w postawionej sytuacji jest brak wyboru. Jednocześnie oczywiście jest możliwe, że bert w postawionej wyżej sytuacji złamie swoje zasady, nie dlatego że tak jest etycznie lub religijnie przyuczony, ale że tyle się znamy na ile nas sprawdzono.

I, nawiązując do powyższego wpisu, znam też uzasadnienia powyższej postawy bez odwoływania się do religii. Są też ludzie, dla których stawianie życia własnego dziecka nad osobę obcą ma swoje uzasadnienie w katolicyzmie.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dylemat_wagonika

A na przyszłość proszę obie strony sporu, żeby w dyskusjach używały jakiegoś "fikcyjnego katolika", bo to powoli zaczyna wkurzać i iść w kierunku ad personam.

Bóg żyje z dala od rzeczywistych problemów, występujących w materialnym świecie, więc rozsądne byłoby go nie słuchać, bo czasami bredzi. A uduchowiony człowiek nie jest bogiem, ale jest świadom ograniczeń materii i w takich sytuacjach powinien posłużyć się tę niby daną od Boga wolną wolą.

Biblia ma tę zaletę, że większość opisanych tam zasad jest właśnie "w konteście" rzeczywistych problemów. Ktoś przyszedł do Jezusa lub do Salomona lub do Mojżesza nawet z problemem X, on dał decyzję Y i uzasadnił to przykazaniem Z. To zasadnicza różnica do przykładowo Kodeksu Karnego, który zawiera możliwie ogólnikowe opisy i stwierdzenia. Niemniej oba systemy, religijność i legalizm, stanowią dla ludzi pewną podstawę etyki.

Inna sprawa katolicy wierzą w grzech perworodny, w związku z tym, próbują z nim walczyć na przeróżne sposoby,  zabierając ludziom autonomię myślenia. Ale liczne badania pokazują, że dzieci są altruistyczne i wrażliwe na krzywdę innych dopóki nie przejdą okresu "socjalizacji". Po prostu nie wierzę, że uduchowiona osoba może te wszystkie zasady akceptować.

Powoływanie się na "liczne badania" jest równie śmieciowym argumentem, jak argument z milionów ludzi. Podaj mi JEDNO badanie, ale z linkiem lub innym odwołaniem, to pogadamy. Inaczej to jest takie puste "Wydaje mi się, w gazecie czytałam, coś tam słyszałam w radiu".