[Rodica]

zefciu:

Mnie też cieszy prostota życia, ale akurat nie definiuję prostoty życia jako mizantropii. Dla mnie kwintesencją radości i prostoty życia jest wizyta przyjaciół.

Skad wiesz, że sa twoimi przyjaxiólmi, przestestowałes ich? Dali Ci dach nad glową jak Ci się spaliła chata?
Oddali nerkę, dali pracę ak jej nie małes? Czy tylko byli gotowi pozbyć się starych gratów, typu wysłużona szafa, którą i tak by wyrzucili na śmietnik przy pierwszej lepszej okazji.

I znowu – czegoś nie rozumiesz. Skoro bert uważa płód za człowieka obdarzonego prawami ludzkimi, to równie dobrze można pytać „czy zmusiłbyś Raskolnikowa do życia w biedzie”. Rozumiem, że w Twoim systemie wartości „normalne życie” jest wartością ważniejszą od życia płodu. Ale fakt, że w systemie innych może być odwrotnie nie czyni z nich sadystów.

W moim systemie wartości nie leży ingerowanie w czyjeś bardzo ważne decyzje.

bert04:

Hmm... nie zgadzam się z Tobą. Mam w pamięci parę internetowych znajomości. W niektórych przypadkach poglądy początkowo umiarkowane z czasem radykalizowały się i dziś z tymi osobami dialog jest tylko "wymianą monologów"

Skąd ta pewność, że było to zachowanie dobrowolne? Jeśli narasta niechęć to i poglady się "same" radykalizują.

Twoje pytanie było, cytuję "A co jest argumenetem, ze zarodek ma prawo do życia?". Koniec cytatu. Pytania dotyczące moich osobistych wyborów to jednak osobna sprawa. A mieszanie do tej kwestii mojego potomstwa wypraszam sobie. Nawet w tak rozluźnionych ramach ad-personam nie życzę sobie ani teraz ani na przyszłość ad-familiam!

Ja nie rozumiem twojej reakcji, być może dlatego, że jestem prostaczką, i wolę kiedy moje poglądy sa jasne dla wszystkich. Czyli postepuję zgodnie z nimi w życiu prywatnym. Nie narzucam ludziom tego, czego sama nie potrafię zastosować w praktyce.

Cieszę się, że jesteś "coraz mniej nieszczęśliwa" i pozwól sobie powiedzieć, że nawet to trochę widać po Twoich postach. Jednakże ciągle to wygląda na pewien stan zagubienia, braku kursu. Być może to skutek uboczny tego indeferyntyzmu.

Ten indyferentyzm to efekt zmolestowania mentalnego, który spowodował, że przestałam słuchać swojego wewnętrznego glosu. Ignorowanie negatywnych emocji, którym trzeba zaprzeczać, żeby zasłużyć na akceptację. Brzmi banalnie i ezoterycznie ale jest kluczowe w drodze do bycia tym, kim się chce być.

A filmów takich jak opisujesz jest mało, ale istnieją. Dla mnie jednym z najważniejszych doświadczeń duchowych był "Rikyu" (1989). Oraz ta sama historia z przeciwnego punktu widzenia, czyli "Death of Teamaster" (1989). Jestem pewien, że każdy kinoman, choćby na codzień żywił się popkulturą marvela ma na swoim koncie parę takich "egzystencjalnych" kawałków.

Dziękuję za rekomendację, chociaż już czuję, że nie są to filmy dla zagubionej kobiety w nowoczesnym społeczeńswie.

Kontakt z naturą to fajna rzecz, daleki jestem od jej dezawuacji. Niemniej Twoja odraza do kultury ludzkiej może być tym, co musisz jeszcze przerobić w swoim rozwoju. Nie możesz być jednocześnie człowiekiem i odrzucać tego co ludzkie, ten wewnętrzny dysonans będzie Ci zawsze przeszkadzał w dojściu do szczęścia samej ze sobą. Oczywiście możesz próbować rozwijać swoją "naturalną naturę", eremityzm, pustelnia na łonie natury lub podobne klimaty w wydaniach bardziej new-age, jeżeli to Ciebie pociąga. Ale gdybyś miała na to zadatki, to nie siedziałabyś godzinami na forach internetowych, co nie? No i pustelnictwo nie rozwiąże problemów w kontaktach z innymi ludźmi.

Pustelnictwo ma pewne zalety,  mianowicie przebywajac z dala od ludzi można dowiedzieć się o sobie naprawdę dużo, o swoich prawdziwych odczuciach. Przebywanie z ludźmi może być bardzo szkodliwe dla słabej psychiki, bo ludzie zawsze w jakimś stopniu warunkują twoje myślenie i zachowanie kształtują Cię a Ty nawet nie wiesz kiedy, przestajesz być sobą.