[zefciu]

Nie znam jednak kultury, w której chwalenie samego siebie wywołałoby efekt poważania, a nie rozśmieszenia.

To zależy. Jednak chwalić się to trzeba umić. Jeśli np. ktoś Ci powie, że dobrze gra w szachy, a następnie skopie Ci w szachy dupsko tak, że nawet nie widziałeś szansy na zwycięstwo, to raczej nie będziesz jego przechwałką rozśmieszony.

Plotki głoszą, że może tak być w kulturze korporacyjnej, ale nie wiem, czy warto plotkom wierzyć.

Podobnie w kulturze korporacyjnej – jeśli ktoś się w CV chwali, że ma duże doświadczenie z Excelem i umie robić zaawansowane arkusze, a potem idzie do firmy i rzeczywiście tworzy w Excelu pięciozakładkowy arkusz, który organizuje wszystkie zmiany i jeszcze liczy urlopy i nadgodziny; to taka „przechwałka” nie budzi pobłażania raczej. Natomiast, owszem, jest tendencja wpisywania w CV tekstów typu „jestem elastyczny”, ale raczej świadczą one o tym, że dana osoba nie ma co innego wpisać.

To jest zresztą przyczynek do dyskusji z innego wątku – jakikolwiek brak chwalenia się jest potrzebny w cywilizacji czysto hierarchicznej. Tak wiadomo, że chłop to chłop, a król to król. Nikt nie musi się przechwalać, żeby pokazać, że jest godny swojego stanowiska. Natomiast w kulturze demokracji i pracy najemnej umiejętnie chwalenie się jest rzeczą konieczną. Gdyby takie PełO umiało się lepiej chwalić zamiast zwalać cały bagaż chwalenia na pilastra to może by nie było jak jest.

Bym się zgodził, bo wiem o co Ci biega, jednak... rozkład ludzi w populacji nie jest ani równomierny ani symetryczny. Samych skurwieli i sadystów to z pewnością nie ma, ale już nadreprezentacja wszelkiej maści pojebów może być. Całe miasteczka, korporacje i osiedla moga być zonami pełnymi osobników, rzucających się w oczy dzięki swoim zachowaniom nie mieszczących się w normie. Są największe połacie normy, oazy zajebistości i całe zony pojebania.

Niby tak. Ale ludzi nie da się umieścić na jednej linii „między Hitlerem a Tomem Hanksem” (za Johnem Oliverem). Ludzie są złożeni, jedni mają takie wady, a inni inne. Jedni są skurwielami w pracy, a wspaniałymi małżonkami i rodzicami, a inni są superkoleżeńskimi bezkonfliktowymi pracownikami, którzy leją domowników. Ogólnie każdy ma „coś za uszami” i jednocześnie każdemu się wydaje, że jest przyzwoitym człowiekiem. Dlatego spojrzenie „dlaczego ja szlachetny muszę się użerać z samymi skurwielami” niemal na pewno jest wynikiem błędu poznawczego. Zresztą ludzie rzeczywiście szlachetni są zazwyczaj skromni.