[zefciu]

Już nawet mechaniczka, mimo, że niezgrabna, by uszła.

Czyli jednak. Zatem o co ten spór?

No i wskazuję która.

Czyli jedna Ci przeszkadza, a druga nie przeszkadza. A na jakiej podstawie?

Nawet przykład LumpenWolfa/LumpenWolfin podałem.

A możesz go rozwinąć? Bo ja nie kojarzę, o co loto.

Nie bardzo się da budować po polsku złożone wypowiedzi, w których aspekt płci nie wylezie zaraz po poruszeniu tematu. Ile zdań czy równoważników zdań da się wypowiedzieć i skrzętnie omijać płeć osoby, o której mowa?

Ale czy to ważne ile? Nie każda wypowiedź składa się z jakiejś krytyczne liczby wypowiedzeń. A o tym, że się nie da skrzętnie omijać płci na dłuższą metę już pisałem. Właśnie stąd wynika różnica między dążeniami feministek w krajach angielskojęzycznych i słowiańskich.

A to nie dość jasno wyłuszczyłem? Skoro czasowniki w polskim są odmieniane przez rodzaje i osoby, to wskazują w wypowiedziach o kogo chodzi, więc tak adresat jak i odbiorca wiedzą jaka jest płeć rozmówcy czy osoby o której mowa.

Czyli np. w zdaniu „lampa stała na stole” jednoznacznie określona jest płeć lampy. A nie rodzaj gramatyczny słowa „lampa”.

Pomijalność płci to problem w języku polskim wydumany.

Wydumany przez Ciebie. Bo nikt nie mówi, że taki problem istnieje.

A w zdaniu "Pani doktor leczyła" też jest związek zgody?

Między „pani” oraz „leczyła” jest. Natomiast słowo „doktor” w tym zdaniu jest ułomne. Bo niby rzeczownik, ale się nie odmienia. Jeśli tej „doktor” zabierzemy „panią”, to wychodzi mowa Kalego. „Listonosz zarekomendowała doktor mechanik”. Podejrzewam, że właśnie dlatego nie przyjęło się w języku polskim mówienie o żeńskim królu i zamiast naszej własnej Tamar Mepe mamy jakąś „królową Jadwigę” równą rangom innym małżonkom władców.

Końcówki są drugorzędne, pierwszorzędne są formy utoworzone od nich. I taka premierka to mała premiera. Nijak nie licuje to z powagą urzędu. Doktorka zaś to kobieta-doktorek. Klasizm i umniejszanie na każdym kroku

Dziękuję za cytat, ale nadal nie rozumiem, co tu ma do rzeczy klasizm.

Myślę, że granicami byłyby tematy słów

Granice zwykle określa się górami, rzekami, czy granicami państw.

do których dodawanie końcówek żeńskich nie przekłada się na ingerowanie w sylaby tematu, zwłaszcza w ostatnie.

Ale czemu? Przecież zmiany głosek przy dodawaniu końcówek są w naszym języku czymś naturalnym. Nie jest polski językiem aglutynacyjnym przecież. Dlaczego zrobienie z ptaka ptaszyska jest OK, a zrobienie z psychologa – psycholożki już nie?

A jakie to są tradycyjnie kobiece zawody? Bo tak na moje oko to do wszystkich "tradycyjnie kobiecych" zawodów da się bez problemu dorobić formę męskoosobową...

No właśnie. A dla „tradycyjnie męskich” zawodów dorabianie form męskich budzi jakieś niezdrowe emocje. To jest właśnie niekonsekwencja. I to jest polityczne, choćbyś na rzęsach stanął.

Ale już sporo wspólnego z Jon. Iwan czy Iwasz ma jeszcze mniej wspólnego Johananem czy Johanesem a jakby nie patrzeć to to samo i w granicach Mitteleuropy taka mutacja się mieści. Co więcej dodanie końcówki do tematu da ten sam efekt!

No i? Zresztą nadal nie wiem, gdzie ta Mitteleuropa dokładnie leży, zatem nie mogę zweryfikować Twojego zdania.

Ale układ spółgłosek i samogłosek w temacie już ma.

No ma. Ale w przypadku jakiego słowa ten układ ulega takiemu zaburzeniu, że jakoś brutalnie gwałci polską fonotaktykę?

Każdy kto majstruje w znaczeniach słów, lub też usiłuje tworzyć rozwiązania kwestii społecznych, albo wprost, budować zachowania społeczne za pomocą wymuszonych zmian w języku prowadzących do polaryzacji postaw i wyraźnego zaznaczania, że znajdowanie się choćby na uboczu preferowanej przez majstrujących postawy stawia delikwenta w świetle spolaryzowanym ujemnie...

Wybacz, ale po tym „świetle spolaryzowanym ujemnie” właśnie utraciłeś moralne prawo do zarzucania innym stosowania nowomowy. Kwestia jest taka, że pewne osoby mówią o sobie „psycholożka”. Inni mówią na nie „psycholożka”. I ładnie to im brzmi i komunikuje co ma komunikować. I nikt niczego nie wymusza. Mamy za to grupę ludzi, która atakuje osoby tak mówiące zupełnie od czapy. Więc kto „majstruje” i „wymusza”?

W chwili gdy da się zauważyć, że zmiany bardziej niż uzusowi mają służyć do załatwiania kwestii politycznych, ideologicznych czy też po prostu do projektowania zachowań społecznych polaryzujących społeczeństwo.

No to teraz pytanie – jakie poglądy ideologiczno-społeczne musi mieć osoba, która się „polaryzuje” słysząc żeńską formę nazwy jakiegoś zawodu? I czy przypadkiem nie są to poglądy na tyle brzydkie, że warto je jednak wytknąć.

Skuteczność tego to inna bajka...

Najwyraźniej jest to skuteczne, skoro słyszymy taki krzyk. Nikt przecież nie protestuje przeciwko temu, że jego przeciwnik jest nieskuteczny.

No to teraz Zefciu albo wskaże gdzie tak mówię, albo grzecznie odszczeka. I coś czuję, że zrobi to zaraz...

O tu tu:

Tylko określony rodzaj gramatyczny przypisany do przymiotników to i owszem.

Jak to z tym Gawainem jest w końcu? Raz uważa, że płci przymiotniki o określonym rodzaju nie mogą określać, chwilę później, już pozwala, ale...

No właśnie nie wiem, jak z tym Gawainem jest. Bo strasznie nierygorystycznie się wypowiada. Jakieś „światła spolaryzowane ujemnie” tam mamy. Mamy „formę męskoosobową” w liczbie pojedynczej. A tutaj jest mowa o rzeczownikach, a Gawain pisze „przymiotniki”. Dlatego przyznaję, że czasem trochę zgaduję, co Gawain miał na myśli pisząc dane zdanie.

Weź się zdecyduj co ten Gawain robi.

Gawain próbuje na siłę bronić irracjonalnego protestu przeciwko formom żeńskim zawodów. To wiem. Przy okazji wymyśla Gawain różne bardzo egzotyczne teorie. Jeśli te teorie są ze sobą sprzeczne, to to już jest problem Gawaina. Gdyby Gawain pisał bardziej rygorystycznie, wszystkim byłoby łatwiej.