[bert04]

Czyli bert04 jest jakimś ewenementem, bo większość ludzi po czyjejś śmierci odczuwa żalobę, smutek i litość, czasem przez całe życie.

Powiedzmy, że mam do samobójców ambiwalentne uczucia, bo każdy samobójca jest ofiarą i zabójcą jednocześnie. Tu nie pomoże żaden skalpel, nie da się rozdzielić jednej sfery od drugiej. I dlatego odczuwam także złość. Zakładam, że nie jestem w tym odosobniony, a tzw. "normalni ludzie" po prostu to skrywają, tłumią, nie wywnętrzniają się z tym. Zwłaszcza, że tacy "normalni ludzie" zazwyczaj są dodatkowo pod generalnym oskarżeniem, że to oni zawinili, że oni quasi zabili tego człowieka.

Kiedy ktoś bliski popełni samobójstwo to sobie zadaje pytanie  "czemu na to pozwoliłem, czego nie dostrzegałem".

Szansa na to, że ten ktoś bliski z powodów tych wyrzutów sumienia popełni samobójstwo jest niezerowa. Szansa na to, że ten ktoś bliski w jakiejś innej trudnej sytuacji życiowej weźmie przykład ze swojego "poprzednika" jest niezerowa. Z tego co czytałem samobójstwo w rodzinie zwiększa ryzyko popełnienia samobójstwa samemu.

Bert04 wyznaje katolicką zasadę, że życie ludzkie należy do Boga i nawet jak czlowiek znosi niewyobrażalne cierpienie ma obowiązek żyć dla innych.

Akurat tutaj moje przemyślenia są na wskroś niekatolickie. Jeżeli już ktoś koniecznie chce się zabić, to niech to zrobi tak, żeby inni nie cierpieli dodatkowo z jego powodu. Jeżeli natomiast jego zamiarem jest zadawanie cierpienia innym osobom, to tym bardziej złość przeważa współczucie.

Do matki wyławiającej córkę z wanny pełnej krwi.

Ojoj, a może matka pośrednio się do tego przyczynila, np. wydając na świat niezbyt chciane dziecko.

Może przyczyniła się matka, może dziewczynę odrzucił kochanek, może zaszła w ciążę, może miała pińćset plus innych problemów nie związanych z matką. Chętnie bym ją o to spytał, ale już nie mogę. Mogę natomiast spytać matkę, czy odetchnęła z ulgą, że wreszcie to jej "niezbyt chciane dziecko" odeszło z tego świata. Czy jednak nie.

Ty zresztą już wiesz, jaka będzie odpowiedź, sama napisałaś wyżej, co odczuwają bliscy samobójcy.

Nie planują, tylko o niej myślą, gdyby planowali to zrobili by to w sposób racjonalny nie powodujacy cierpień.
Myślisz, że podcinanie nadgarstków przypomina krojenie sera lub kielbasy?

Nie wiem, nigdy nie próbowałem. I przyznaję, że "planują" jest zbyt ostre, może bardziej pasuje "fantazjują". To jednak więcej, niż tylko teoretyczne myślenie. Ale może nie to samo, co racjonalny plan. To jest pewna wizja, która jak się raz pojawi i zagnieździ potrafi zatruć całe życie. Tym bardziej uważam, całkiem koserwatywnie, że nie należy promować postaw prowadzących do tego toku myślenia.

Wszystkie pożegnalne listy, jaki procent samobojców je pisze?

Ilu bliskich ukrywa pożegnalne listy z powodów oskarżeń tam zawartych? Albo dlatego, żeby wyżej wspomniany ksiądz nie robił problemów z pochówkiem? Nie wiem, dlatego Ci nie odpowiem.

Wiesz, nie znam się, ale myślę, że ryzyko bycia naciagniętym na kasę jest bardzo duże.

Jak w każdej dziedzinie życia, a jednak jakoś sądzę, że prędzej można być naciągnięty na najnowszy model iPhona lub na jakieś seks-usługi, niż na środki do popełniania suicidu, ten "rynek" wbrew pozorom nie jest taki popularny. To raz. A dwa, zatruwanie się paracetamolem to raczej takie "bieda-samobójstwo". Ktoś wyczytał, że eutanazji dokonuje się m.in. środkami przeciwbólowymi więc kupił w Biedronce najtańsze środki przeciwbólowe i tyle.

Ludzie, którzy popełniają tego typu samobójstwa robią to, z powodu innych ludzi, nie z powodu choroby.
Wiedzą, że nie nie mają szans na eutanzję i zrozumienie ze strony spoleczeństwa. Teatralizm nie jest im do niczego potrzebny, po prostu domowymi sposobami trudno się zabić bez cierpienia.

Napisałaś "robią to z powodu innych ludzi" i jest w tym sporo racji. A raczej, tak te osoby to widzą. I dlatego właśnie ten teatralizm. Samobójstwo w fantazjach obraca się w formę zemsty na otoczeniu. Na matce, która dręczyła, na sąsiedzie, który zgwałcił i tak dalej. Także pożegnalne listy czasem próbują być wytłumaczeniem własnej ciężkiej sytuacji, ale wielokrotnie są też oskarżeniami wobec otoczenia. Autor "Trzynastu powodów" tylko nieco przerysował ten schemat.